Λευκά κελιά, μαύρα κορμιά
Άκουγα στο ΣΚΑΙ τον Ερντογάν, να μιλάει για την “εθνική μας τραγωδία”. Χάσαμε, έλεγε, διακόσιουςσαράντατοσους ανθρώπους (δεν θυμάμαι ακριβώς τον αριθμό των νεκρών μέχρι εκείνη την ώρα). Εμείς, ένα έθνος 77 εκατομμυρίων, σήμερα πενθούμε τον χαμό των δικών μας ανθρώπων αλλά με τη βοήθεια του θεού μπλα μπλα μπλα. Έκλεισε το διάγγελμα με απειλές για εξεταστικές και για αυτούς που θα πληρώσουν.
Τι πούστηδες είναι αυτοί οι εξουσιαστές τελικά. Προσέξτε γλώσσα που χρησιμοποίησε: τραγωδία του έθνους, ολόκληρου του έθνους, όσων είναι Τούρκοι, όλοι εμείς πενθούμε τους δικούς μας ανθρώπους και ας είμαστε (εμβόλιμος εθνικισμός-πάντα βοηθάει, όπως επίσης και να κολλάς κάπου τον θεό, τον όποιο θεό) ένα κραταιό έθνος 77 εκατομμυρίων και άρα διακόσιοι πάνω η κάτω δεν αλλάζουν κάτι, στο σώμα του έθνους είναι σαν ένα κόψιμο στο δάχτυλο. Ματώνει λίγο, πονάει λίγο αλλά το σώμα παραμένει κραταιό και δυνατό, ισχυρό να συντρίψει αυτούς (κάποιους, όποιους, μια θολή απειλή χωρίς όνομα ή ιδιότητα) που προκάλεσαν αυτό το κόψιμο.
Όλα αυτά συνοδευόταν από εικόνες που έκαναν την καρδιά σου να σφίγγεται και ωραία λόγια της παρουσιάστριας για ανθρώπινο δράμα και λοιπές μαλακίες. Είμαι σίγουρος πως οι Ελληνίδες μανάδες που παρακολουθούσαν τις Τουρκάλες μανάδες να κλαίνε πάνω από τα πτώματα των ανδρών και των παιδιών τους, το ένοιωθαν αυτό το σφίξιμο. Είμαι σίγουρος επίσης (αν και δεν είμαι εργάτης) πως όποιος εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο, όποιος δούλεψε σε ορυχείο ή σε στοά έβλεπε τα καμένα πτώματα να βγαίνουν στην σειρά, το ένοιωθε αυτό το σφίξιμο. Είμαι σίγουρος ότι εκατομμύρια Τούρκοι εργαζόμενοι, μανάδες, απλοί άνθρωποι, το ένοιωσαν αυτό το σφίξιμο. Είμαι σίγουρος ότι ο ιδιοκτήτης των ορυχείων, όταν έμαθε τα νέα και είδε τις πρώτες εικόνες, ένοιωσε ένα σφίξιμο διαφορετικό: αυτό που πρέπει να νοιώθει ο κάθε καπιταλιστής όταν μαθαίνει ότι σήμερα δεν έχει κέρδος. Και αυτό που πρέπει να νοιώθει ο κάθε απατεώνας όταν αισθάνεται ότι αυτό που βλέπει, ίσως, ίσως, να τον οδηγήσει φυλακή ή στην χειρότερη, ότι για λίγο θα βγουν οι βρωμιές του στο φώς. Είμαι σίγουρος ότι ο Έλληνας καπιταλιστής και ο Έλληνας απατεώνας, βλέποντας τις εικόνες, ευχαρίστησαν τον θεό που δεν συνέβη σε αυτούς. Είμαι επίσης σίγουρος ότι, ο Έλληνας (και οποιασδήποτε εθνικότητας) καπιταλιστής, όταν έμαθε στα ρεπορτάζ την 90% μείωση του “εργατικού κόστους” που είχε “πετύχει” η εταιρία στο ορυχείο της Σομα, θα σφύριξε με θαυμασμό.
Ο Ερντογάν πάντως ξέχασε για λίγο τους δικούς του ανθρώπους που έχασε όταν έστειλε τους δικούς του μπάτσους να δώσουν ένα χέρι ξύλο στους συγγενείς των δικών τους ανθρώπων οι οποίοι προφανώς δεν έχουν δικαίωμα να οργιστούν. Έχουν (ευτυχώς!) το δικαίωμα να κλάψουν, βουβά όμως και στο σπίτι τους, και φυσικά να προσευχηθούν. Αλλά οργή όχι, δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα. Κάπως μου θύμισε και τους δικούς μας που έστειλαν τους δικούς τους μπάτσους να σαπίσουν στο ξύλο όσους διαμαρτύρονταν το βράδυ της δολοφονίας/αυτοκτονίας του Δημήτρη Χρίστουλα στο Σύνταγμα. Και αυτοί δικαίωμα να κλάψουν είχαν. Ήρεμα, πολιτισμένα, δημοκρατικά πάνω από όλα, αλλά μόνο στο σπίτι τους.
Αυτοί οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν/δολοφονήθηκαν στις στοές του ορυχείο δεν είναι “δικοί μας άνθρωποι” για τον Ερντογάν. Δεν είναι “δικοί μας άνθρωποι” για τους ιδιοκτήτες της εταιρίας, για τους καναλάρχες που άρχισαν να ξεπλένουν το αίμα, για τους πολιτικούς που τα γυρίζουν από εδώ και από εκεί, για τους εισαγγελείς που ψάχνουν να βρούν τρόπο να μην φταίει κανένας. Δεν ανήκουν στον εθνικό κορμό της Τουρκίας, ούτε για πλάκα. Αυτοί οι νεκροί είναι δικοί μας άνθρωποι, χωρίς εισαγωγικά. Δικοί μου, δικοί σου, του έλληνα εργαζόμενου, του ιταλού εργαζόμενου, του πακιστανού, του αμερικάνου. Δεν είναι άνθρωποι ούτε του Ερντογάν, ούτε του Σαμαρά, ούτε του Ομπάμα ούτε κανενός καριόλη CEO κάποιας γαμημένης corporation. Αυτές οι εικόνες, λένε συχνά πολλοί μίζεροι αριστεροαναρχικοί, είναι εικόνες από το μέλλον μας. Όπως και τα λευκά κελιά της Τουρκίας για τους πολιτικούς κρατούμενους όπως και το καμένο 15χρονο παιδί στα ανθρακωρυχεία της Σομα, όπως και οι σκλάβοι στα κινέζικα εργοστάσια-κάτεργα, είναι εικόνες από μια δυστοπία που επιβάλλεται ως το μέλλον μας. Αυτά που ζούμε εμείς σήμερα, κάπως ήταν το παρελθόν τους. Κάποιος γραβατωμένος σε κάποιο κανάλι της Τουρκίας ούρλιαζε για τα ανθρακωρυχεία τους που δεν είναι “ανταγωνιστικά”, για το “εργατικό κόστος” που είναι υπέρογκο, για τους ανθρακωρύχους που είναι “ρετιρέ”, για την ανάγκη της χώρας να στηρίξει την “υγιή παραγωγικότητα” που θα φέρει την πρόοδο, τις επενδύσεις και τις θέσεις εργασίας.
Υπάρχουν κάποιες φορές που επιθυμώ ολόψυχα να έχουν οι χριστιανοί δίκιο και οι άθεοι άδικο.Όχι ότι με συγκινεί η ιδέα του θεού που μας αγαπάει όλους, αλλά με ευχαριστεί η ιδέα ότι υπάρχει, κάπου κάπως, κάποια δικαιοσύνη που δεν θα επιτρέψει σε αυτά τα παράσιτα που μέχρι χθες γινόταν πλούσιοι από αυτούς τους τριακόσιους όσο ζούσαν και αύριο θα συνεχίσουν να πλουτίζουν από τους αντικαταστάτες-τριακόσιους να την βγάλουν καθαρή. Να περάσουν μια ζωή χαρισάμενη, βίλλες, κότερα, ναρκωτικά, αυτοκίνητα, σεξ και να πεθάνουν ήσυχοι στα βαθιά γεράματα, χωρίς ποτέ να τιμωρηθούν για το παραμικρό. Η ύπαρξη της κόλασης ρεζερβέ από τώρα για αυτούς τους τύπους σε μια άλλη ζωή είναι μια παρηγορητική σκέψη, ειδικά για όσους αυτή την κόλαση, την ζουν σήμερα, εδώ. Κυρίως για τους συγγενείς αυτών που θάφτηκαν χθες μέσα της.
Πηγή:
http://withoutreasonorrhyme.wordpress.com/2014/05/15/%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AC-%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%B9%CE%AC/