Για την αναρχική αντιεκλογική στάση
Σχολιάζει ο Παύλος
….
….
Άποψη μου είναι ότι ο αναρχισμός έχει καταντήσει μια ιδεολογία ανάμεσα σε άλλες. Βέβαια οι “δρώντες αναρχικοί” ποτέ δεν είναι διατεθειμένοι να το παραδεχθούν. Πιστεύουν ότι ο αναρχισμός δεν είναι ιδεολογία. Αυτό βέβαια στα λόγια. Γιατί θα δώσω το πολύ απλό παράδειγμα: Όποιος παρακολουθεί ανακοινώσεις (των συντριπτικά περισσότερων) αναρχικών συλλογικοτήτων καθώς και διάφορα κείμενα τους, μάλλον δεν χρειάζεται να τα διαβάσει ολόκληρα, φτάνει να ξέρεις το θέμα: Ένας σκληρός ιδεολογικός πυρήνας διαχέεται με κλισέ λεξιλόγιο σε κάθε πρόταση και σε κάθε ιδέα.
Άποψη μου είναι επίσης ότι, ο αναρχισμός, λόγω αυτής της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει, ίσως αρκετά σύντομα από την εμφάνιση του, δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει πραγματικά την αναρχία. Συμβαίνει μάλιστα το αντίθετο: Σε όλες του τις εκφράσεις ο αναρχισμός βρίσκεται σε διάσταση και σε αντίθεση με την αναρχία, αν και την επικαλείται. Και μάλιστα, όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, τόσο περισσότερο την επικαλείται όσο περισσότερο, από άποψη ουσίας, την αντιμάχεται.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ελληνικού “αναρχικού χώρου”. Δεν θα πω τίποτα άλλο παρά το ότι, κατά τη γνώμη μου, βιώνει μια φάση πλήρους αφασίας τόσο σε επίπεδο ιδεών, όσο βέβαια και σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής. Θα δώσω και εδώ ένα παράδειγμα:
Διαδοχικές εξεγέρσεις που ξέσπασαν σε Αίγυπτο, Τουρκία, Βραζιλία κλπ. και που όλες υποστηρίχθηκαν πανηγυρικά από τον ελληνικό αναρχικό χώρο, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να αντιστρέψουν την πορεία των πραγμάτων, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, βλέπε Αίγυπτο, οδήγησαν σε καθεστώτα ίσως χειρότερα από πριν (από το καθεστώς Μουμπάρακ). Ε, λοιπόν, καμία συζήτηση δεν διεξάγεται στον αναρχικό χώρο γι’ αυτές τις αποτυχίες και για το πως θα μπορούσαν να γίνουν επιτυχίες. Αρκεί να γίνεται δηλαδή καμιά εξέγερση στον κόσμο, που και που, για να φτιάχνεται το θυμικό μας. Μέχρι εκεί.
Δεν λέω βέβαια ότι οι άλλοι αντικαπιταλιστικοί χώροι, δηλαδή οι διάφορες εκφάνσεις της Αριστεράς, βρίσκονται σε φάση οργασμού σε επίπεδο ιδεών και πολιτικής στρατηγικής. Κάθε άλλο. Η πολιτική και πνευματική παρακμή των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων που προέρχονται από τα δύο ιστορικά ρεύματα του μαρξισμού και του αναρχισμού είναι, κατά τη γνώμη μου, δεδομένη. Πρόκειται για μια ιστορική κατάσταση. Ωστόσο την παρτίδα για την αριστερά στην Ελλάδα έχει σώσει μια μερίδα του στελεχιακού δυναμικού της, που για κάποιους λόγους είναι περισσότερο ανοικτή στην κοινωνία από ότι οι παραδοσιακοί γραφειοκρατικοί μηχανισμοί της αριστεράς και αποφάσισε να ενεργοποιηθεί στο πλευρό της κοινωνίας. Ο τρόπος που ήξερε και μπορούσε γι’ αυτό είναι απλός: Να γίνουμε κυβέρνηση.
Κατά τη γνώμη μου αυτή η απόφαση και λόγω και άλλων χαρακτηριστικών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έσωσε τη παρτίδα μόνο για την αριστερά, αλλά δίνει δυνατότητες και στην ίδια την κοινωνία και τους πολίτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ανοίξει ρωγμές στο σύστημα, αλλά αυτό εξαρτάται και από όλους εμάς. Η αντιμετώπιση δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ σαν μιας ακόμη και απλώς συστημικής δύναμης είναι ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος. Το παιχνίδι στον ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου, είναι ακόμη ανοικτό ως προς το ζήτημα της εκκίνησης μιας μιας μεγαλύτερης κοινωνικής αλλαγής. Αλλά το τι τελικά θα γίνει εξαρτάται και από την πολιτική ετοιμότητα και ικανότητα του κάθε πολίτη ξεχωριστά όσο και των άλλων οργανωμένων χώρων, όπως είναι ο αναρχικός. Εννοείται ότι όταν είσαι σε πολιτική αφασία το να κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ για ρεφορμισμό ή για μη επαναστατικότητα είναι γελοίο. Μάλλον τότε ένας ρεφορμιστής είναι περισσότερο ωφέλιμος από ένα ζόμπι.
….
….
Ως προς το θέμα των εκλογών:
Μια μεγάλη μερίδα αναρχικών έχει ιδεολογικοποιήσει το θέμα των εκλογών. Θεωρούν ότι η συμμετοχή σε αυτές είναι, παντού και πάντα, υποχώρηση στην εξουσία. Η αντιπροσώπευση είναι παντού και πάντα κακή θα σου πούν. Ωστόσο η ΣΟ του ιντιμίντια είναι μια μορφή εξουσίας που έχει εκλεγεί με κάποιους τρόπους και αποτελεί βέβαια αντιπροσώπευση. Εδώ όμως κουβέντα.
Κατά τη δική μου άποψη το θέμα των εκλογών δεν πρέπει να είναι ιδεολογικό. Εξαρτάται από τη “συγκεκριμένη ανάλυση των συγκεκριμένων συνθηκών” και αυτό είναι από τα ελάχιστα που θα συμφωνούσα με τον Λένιν.
Και η δική μου “συγκεκριμένη ανάλυση των συγκεκριμένων συνθηκών” μου λέει ότι είναι λάθος η μη συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές.
Ωστόσο είμαι πρόθυμος να συζητήσω την άποψη εκείνη που θα υποστήριζε την αποχή, αρκεί να μην είναι μια γενική άποψη ιδεολογικού πλαισίου.
….
….
Δύο ερωτήσεις:
- Αυτοί που υποστηρίζουν την αναρχική αποχή από τις εκογές, γιατί δεν υποστηρίζουν και μια γενικευμένη αναρχική αποχή από την κατανάλωση καπιταλιστικών εμπορευμάτων; Μόνο οι εκλογές αναπαράγουν τον καπιταλισμό και την εξουσία;
- Πολλοί λένε ότι “αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα θα είχαν απαγορευθεί”. Γιατί δεν λένε και για τις απεργίες το ίδιο που είναι και αυτές νόμιμες; Με την ίδια δηλαδή λογική οι αναρχικοί δεν θα έπρεπε να υποστηρίζουν τις απεργίες.
Αλλά και μόνο για τον τρόμο που έχει το καθεστώς απέναντι στις εκλογές, αυτή τη στιγμή, και μόνο γι αυτό θα μπορούσε ίσως κανείς να μετρήσει αλλιώς τα πράγματα…
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Σύντομος σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-iFV