ΚΑΚΙΑ ΤΡΟΪΚΑ, ΚΑΚΙΑ ΜΕΡΚΕΛ
Πώς η εγχώρια κυρίαρχη ελίτ παρουσιάζει ως "απαιτήσεις"της τρόικας τις δικές της επιθυμίες και μεθοδεύσεις
ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ
ΟΛΙΓΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Όπως έχουμε επισημάνει και αλλού [1], η χώρα, από τη βυζαντινή εποχή ήδη, κυβερνάται από μια συνεχώς μεταλασσόμενη (επιφανειακά) άρχουσα ελίτ, η οποία έχει επιβιώσει τόσο τής σχετικώς βραχύβιας φραγκοκρατίας όσο και της οθωμανοκρατίας. Η άρχουσα αυτή ελίτ προέρχεται από τους φεουδάρχες της βυζαντινής εποχής (με κυριότερον από αυτούς την χριστιανορθόδοξη εκκλησία) και τους ραδιούργους και μηχανορράφους γραφειοκράτες της βυζαντινής αυλής (φαναριώτες). Η ελίτ αυτή είναι που το 1453 προτίμησε να παραδώσει τη χώρα στους θεωρούμενους (από αυτήν) ως πολιτισμικά εγγύτερούς της οθωμανούς, αντί να συμπορευτεί με την ανερχόμενη τότε οικονομικά και πολιτισμικά Δύση [2]. Επί τουρκοκρατίας η εν λόγω ελίτ μεταλλάχθηκε με χαρακτηριστικά βυζαντινή "ευελιξία"στους λαομίσητους τοποτηρητές και φοροεισπράκτορες των οθωμανών (κοτσαμπασήδες - δημογέροντες), εναντίον των οποίων έγινε κατά κύριο λόγο η επανάσταση του 1821. Ενώ μετά την κοινωνική αποτυχία τής επανάστασης, το οικονομικό σκέλος τής εν λόγω ελίτ μεταλλάχθηκε στους παρασιτικούς, κρατικοδίαιτους και διεφθαρμένους μεταπράτες, που παριστάνουν τους "αστούς"και τους "βιομηχάνους", το δε πολιτικό της σκέλος (απολύτως κατά τα πρότυπα των φαναριωτών του τουρκοβυζαντινού μεσαίωνα) μεταλλάχθηκε στον διαπλεκόμενο και εξίσου διεφθαρμένο εγχώριο "πολιτικό κόσμο".
![]()
Έκτοτε η χώρα παρουσιάζει ένα δυτικοφανές ψευδεπίχρισμα ενώ από -όχι πολύ πιο- πίσω βασιλεύει ο βυζαντινός μεσαίωνας. Μάλιστα όσο περισσότερο προβάλλεται το ψευδεπίχρισμα, τόσο πιο ζοφερός είναι ο προς απόκρυψιν μεσαίωνας. Η ελίτ αυτή είναι ιστορικώς υπεύθυνη για τη στείρωση της εγχώριας παραγωγικής βάσης, την απαξίωση της επιστημονικής έρευνας, τον μόνιμο διωγμό των καλυτέρων μυαλών στην Εσπερία (=βλακοκρατία), τις πελατειακές σχέσεις και την καθήλωση της χώρας στην παντοειδή υπανάπτυξη, την "επιδότηση"και την διαρκή (εν είδει πρέζας) δανειοληψία. Οι καταστάσεις αυτές έχουν την ιστορική τους ρίζα στο χριστιανομεσαιωνικό Βυζάντιο και όχι, όπως αφελώς πιστεύεται, στην δαιμονοποιημένη οθωμανοκρατία.
ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΕΛΙΤ
ΟΛΙΓΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Όπως έχουμε επισημάνει και αλλού [1], η χώρα, από τη βυζαντινή εποχή ήδη, κυβερνάται από μια συνεχώς μεταλασσόμενη (επιφανειακά) άρχουσα ελίτ, η οποία έχει επιβιώσει τόσο τής σχετικώς βραχύβιας φραγκοκρατίας όσο και της οθωμανοκρατίας. Η άρχουσα αυτή ελίτ προέρχεται από τους φεουδάρχες της βυζαντινής εποχής (με κυριότερον από αυτούς την χριστιανορθόδοξη εκκλησία) και τους ραδιούργους και μηχανορράφους γραφειοκράτες της βυζαντινής αυλής (φαναριώτες). Η ελίτ αυτή είναι που το 1453 προτίμησε να παραδώσει τη χώρα στους θεωρούμενους (από αυτήν) ως πολιτισμικά εγγύτερούς της οθωμανούς, αντί να συμπορευτεί με την ανερχόμενη τότε οικονομικά και πολιτισμικά Δύση [2]. Επί τουρκοκρατίας η εν λόγω ελίτ μεταλλάχθηκε με χαρακτηριστικά βυζαντινή "ευελιξία"στους λαομίσητους τοποτηρητές και φοροεισπράκτορες των οθωμανών (κοτσαμπασήδες - δημογέροντες), εναντίον των οποίων έγινε κατά κύριο λόγο η επανάσταση του 1821. Ενώ μετά την κοινωνική αποτυχία τής επανάστασης, το οικονομικό σκέλος τής εν λόγω ελίτ μεταλλάχθηκε στους παρασιτικούς, κρατικοδίαιτους και διεφθαρμένους μεταπράτες, που παριστάνουν τους "αστούς"και τους "βιομηχάνους", το δε πολιτικό της σκέλος (απολύτως κατά τα πρότυπα των φαναριωτών του τουρκοβυζαντινού μεσαίωνα) μεταλλάχθηκε στον διαπλεκόμενο και εξίσου διεφθαρμένο εγχώριο "πολιτικό κόσμο".
Έκτοτε η χώρα παρουσιάζει ένα δυτικοφανές ψευδεπίχρισμα ενώ από -όχι πολύ πιο- πίσω βασιλεύει ο βυζαντινός μεσαίωνας. Μάλιστα όσο περισσότερο προβάλλεται το ψευδεπίχρισμα, τόσο πιο ζοφερός είναι ο προς απόκρυψιν μεσαίωνας. Η ελίτ αυτή είναι ιστορικώς υπεύθυνη για τη στείρωση της εγχώριας παραγωγικής βάσης, την απαξίωση της επιστημονικής έρευνας, τον μόνιμο διωγμό των καλυτέρων μυαλών στην Εσπερία (=βλακοκρατία), τις πελατειακές σχέσεις και την καθήλωση της χώρας στην παντοειδή υπανάπτυξη, την "επιδότηση"και την διαρκή (εν είδει πρέζας) δανειοληψία. Οι καταστάσεις αυτές έχουν την ιστορική τους ρίζα στο χριστιανομεσαιωνικό Βυζάντιο και όχι, όπως αφελώς πιστεύεται, στην δαιμονοποιημένη οθωμανοκρατία.
ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΕΛΙΤ
Αποτελεί γενικό ειδοποιό χαρακτηριστικό κάθε τριτοκοσμικής ελίτ η παροχή εκδουλεύσεων στους παγκοσμίως ισχυρούς κάθε εποχής, προκειμένου να λειτουργεί ως τοποτηρητής τους. Αυτός είναι ο ιστορικώς πάγιος τρόπος, με τον οποίο κάθε τριτοκοσμική ελίτ (από τις λατινοαμερικάνικες μέχρι τις ασιατικές) κατορθώνει να διατηρείται στην εξουσία.
Στην περίπτωση όμως της εγχώριας ελίτ του ελληνόφωνου προτεκτοράτου υπάρχουν κάποιες καθόλου ευκαταφρόνητες ιστορικές ιδιαιτερότητες. Η ελίτ αυτή έχει, όπως προειπώθηκε, μια ιστορική παρουσία (και δράση) πολλών αιώνων, προϋπήρχε κατά πολύ των σημερινών αφεντικών του πλανήτη και δεν τους οφείλει την δημιουργία της (όπως π.χ. οι λατινοαμερικάνικες που δομήθηκαν εξ'ολοκλήρου από τους ισπανούς αποικιοκράτες, ή αυτές της Ασίας που διορίστηκαν από τους βρετανούς και αμερικανούς αποικιοκράτες). Κι έτσι, με την τεράστια ιστορική εμπειρία που διαθέτει, έχει καταφέρει (μέσω φυσικά και των κατάλληλων εκδουλεύσεων, όπως άλλωστε κάθε άλλη τριτοκοσμική ελίτ) να χρησιμοποιεί αυτή τους παγκοσμίως ισχυρούς τής εκάστοτε ιστορικής περιόδου, πολύ περισσότερο από όσο χρησιμοποιείται η ίδια από αυτούς. Με αυτόν τον απολύτως ιδιαίτερο ιστορικώς ρόλο, διαιωνίζει την εξουσία της και κρατάει στην υποταγή τον -εξίσου τριτοκοσμικό- λαό που έχει στην ιδιοκτησία της.
Ο αρχομανής καραγκιόζης, που παριστάνει τον πρωθυπουργό του προτεκτοράτου, καθώς παίρνει οδηγίες (όπως έχει ισχυριστεί) από τον Θεό
Ίσως αυτό το τελευταίο (το ότι δηλαδή η εγχώρια ελίτ έχει καταφέρει να χρησιμοποιεί αυτή τους παγκοσμίως ισχυρούς τής εκάστοτε ιστορικής περιόδου, πολύ περισσότερο από όσο χρησιμοποιείται η ίδια από αυτούς) ακούγεται εξωπραγματικό για κάποιους, αλλά την εν λόγω ελίτ δεν πρέπει να την υποτιμούμε καθόλου. Οι νεοκοτσαμπασήδες που παριστάνουν τους εγχώριους (ψευτο)αστούς, τους κατά φαντασίαν βιομηχάνους (στην πραγματικότητα απλοί συναρμολογητές εισαγόμενων εξαρτημάτων) και τους κάθε είδους και φυράματος "κατασκευαστές" (=εργολάβους της "μίζας"και της υπερτιμολόγησης) δεν είναι άνθρωποι που έφτασαν ως εκεί με τις δικές τους δυνάμεις και ικανότητες (όπως κι αν τις εννοεί κάποιος), σαν τους πάλαι ποτέ αστούς του δυτικού κόσμου. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρόκειται για αποβράσματα της κρατικοδίαιτης τριτοκοσμικής πουστιάς και ίντριγκας (το αποκαλούμενο και "ελληνικό δαιμόνιο") που προέρχονται από πλουτοκρατικά "τζάκια"μακράς γενεαλογίας. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι νεοφαναριώτες που παριστάνουν τον "πολιτικό κόσμο"του προτεκτοράτου, δεν είναι τίποτα "χθεσινοί", οι οποίοι έφτασαν εκεί που είναι σήμερα χάρις στην πολιτική τους δεινότητα (επίσης όπως κι αν την εννοεί κάποιος), όπως συμβαίνει κατά κανόνα με τους πολιτικούς στον δυτικό κόσμο (π.χ. Μέρκελ, Σόιμπλε κ.α.). Είναι δυναστειακού τύπου τερατογεννήματα που έχουν διαπαιδαγωγηθεί από μικρά με την ιδέα ότι γεννήθηκαν σε μια κάστα εκλεκτών (ελίτ) και προορίζονται για τους πιο κυρίαρχους εξουσιαστικούς ρόλους, δηλαδή να κυβερνήσουν (κάτι που γίνεται εμφανές σε οποιονδήποτε μορφασμό τους).
![]()
![]()
Ο ανθρωπότυπος της ρωμαίικης κυρίαρχης ελίτ (είτε ανήκει στις θρασύτατα αυτοαποκαλούμενες "παραγωγικές τάξεις", είτε είναι πολιτικάντης) έχει διαπαιδαγωγηθεί από το πρώτο δευτερόλεπτο της γέννησής του στην εξουσιαστική αλαζονεία και τον αντικοινωνικό παρασιτισμό της οικογενειακής του παράδοσης, όπως οι μονάρχες και οι "ευγενείς"της προβιομηχανικής (μεσαιωνικής και αρχαίας) εποχής. Κι αυτό το επιβιώσαν ιστορικό του χαρακτηριστικό είναι κάτι ξεχασμένο πλέον στον δυτικό κόσμο, τόσο που ουσιαστικά καθίσταται κάτι άγνωστο για τις ανάλογες δυτικές ελίτ: ο σημερινός δυτικός πολιτικάντης, ή "κοράκι"της "ελεύθερης"αγοράς είναι συνήθως αυτοδίδακτος, μαθαίνει την πουστιά μόνος του και όχι από το σπίτι του και τους γονείς του (οι οποίοι, όπως είθισται στον δυτικό κόσμο, δεν ενδιαφέρονται να δρομολογήσουν τα παιδιά τους προς οποιαδήποτε επαγγελματική, ή "οικογενειακή"κατεύθυνση, σαν τους γεμάτους απωθημένα νεοέλληνες).
ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΟΛΑ (ή: "της κοντής ψωλής οι τρίχες της φταίνε")
Στην περίπτωση όμως της εγχώριας ελίτ του ελληνόφωνου προτεκτοράτου υπάρχουν κάποιες καθόλου ευκαταφρόνητες ιστορικές ιδιαιτερότητες. Η ελίτ αυτή έχει, όπως προειπώθηκε, μια ιστορική παρουσία (και δράση) πολλών αιώνων, προϋπήρχε κατά πολύ των σημερινών αφεντικών του πλανήτη και δεν τους οφείλει την δημιουργία της (όπως π.χ. οι λατινοαμερικάνικες που δομήθηκαν εξ'ολοκλήρου από τους ισπανούς αποικιοκράτες, ή αυτές της Ασίας που διορίστηκαν από τους βρετανούς και αμερικανούς αποικιοκράτες). Κι έτσι, με την τεράστια ιστορική εμπειρία που διαθέτει, έχει καταφέρει (μέσω φυσικά και των κατάλληλων εκδουλεύσεων, όπως άλλωστε κάθε άλλη τριτοκοσμική ελίτ) να χρησιμοποιεί αυτή τους παγκοσμίως ισχυρούς τής εκάστοτε ιστορικής περιόδου, πολύ περισσότερο από όσο χρησιμοποιείται η ίδια από αυτούς. Με αυτόν τον απολύτως ιδιαίτερο ιστορικώς ρόλο, διαιωνίζει την εξουσία της και κρατάει στην υποταγή τον -εξίσου τριτοκοσμικό- λαό που έχει στην ιδιοκτησία της.
Ο αρχομανής καραγκιόζης, που παριστάνει τον πρωθυπουργό του προτεκτοράτου, καθώς παίρνει οδηγίες (όπως έχει ισχυριστεί) από τον Θεό
Ίσως αυτό το τελευταίο (το ότι δηλαδή η εγχώρια ελίτ έχει καταφέρει να χρησιμοποιεί αυτή τους παγκοσμίως ισχυρούς τής εκάστοτε ιστορικής περιόδου, πολύ περισσότερο από όσο χρησιμοποιείται η ίδια από αυτούς) ακούγεται εξωπραγματικό για κάποιους, αλλά την εν λόγω ελίτ δεν πρέπει να την υποτιμούμε καθόλου. Οι νεοκοτσαμπασήδες που παριστάνουν τους εγχώριους (ψευτο)αστούς, τους κατά φαντασίαν βιομηχάνους (στην πραγματικότητα απλοί συναρμολογητές εισαγόμενων εξαρτημάτων) και τους κάθε είδους και φυράματος "κατασκευαστές" (=εργολάβους της "μίζας"και της υπερτιμολόγησης) δεν είναι άνθρωποι που έφτασαν ως εκεί με τις δικές τους δυνάμεις και ικανότητες (όπως κι αν τις εννοεί κάποιος), σαν τους πάλαι ποτέ αστούς του δυτικού κόσμου. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρόκειται για αποβράσματα της κρατικοδίαιτης τριτοκοσμικής πουστιάς και ίντριγκας (το αποκαλούμενο και "ελληνικό δαιμόνιο") που προέρχονται από πλουτοκρατικά "τζάκια"μακράς γενεαλογίας. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι νεοφαναριώτες που παριστάνουν τον "πολιτικό κόσμο"του προτεκτοράτου, δεν είναι τίποτα "χθεσινοί", οι οποίοι έφτασαν εκεί που είναι σήμερα χάρις στην πολιτική τους δεινότητα (επίσης όπως κι αν την εννοεί κάποιος), όπως συμβαίνει κατά κανόνα με τους πολιτικούς στον δυτικό κόσμο (π.χ. Μέρκελ, Σόιμπλε κ.α.). Είναι δυναστειακού τύπου τερατογεννήματα που έχουν διαπαιδαγωγηθεί από μικρά με την ιδέα ότι γεννήθηκαν σε μια κάστα εκλεκτών (ελίτ) και προορίζονται για τους πιο κυρίαρχους εξουσιαστικούς ρόλους, δηλαδή να κυβερνήσουν (κάτι που γίνεται εμφανές σε οποιονδήποτε μορφασμό τους).
Ο ανθρωπότυπος της ρωμαίικης κυρίαρχης ελίτ (είτε ανήκει στις θρασύτατα αυτοαποκαλούμενες "παραγωγικές τάξεις", είτε είναι πολιτικάντης) έχει διαπαιδαγωγηθεί από το πρώτο δευτερόλεπτο της γέννησής του στην εξουσιαστική αλαζονεία και τον αντικοινωνικό παρασιτισμό της οικογενειακής του παράδοσης, όπως οι μονάρχες και οι "ευγενείς"της προβιομηχανικής (μεσαιωνικής και αρχαίας) εποχής. Κι αυτό το επιβιώσαν ιστορικό του χαρακτηριστικό είναι κάτι ξεχασμένο πλέον στον δυτικό κόσμο, τόσο που ουσιαστικά καθίσταται κάτι άγνωστο για τις ανάλογες δυτικές ελίτ: ο σημερινός δυτικός πολιτικάντης, ή "κοράκι"της "ελεύθερης"αγοράς είναι συνήθως αυτοδίδακτος, μαθαίνει την πουστιά μόνος του και όχι από το σπίτι του και τους γονείς του (οι οποίοι, όπως είθισται στον δυτικό κόσμο, δεν ενδιαφέρονται να δρομολογήσουν τα παιδιά τους προς οποιαδήποτε επαγγελματική, ή "οικογενειακή"κατεύθυνση, σαν τους γεμάτους απωθημένα νεοέλληνες).
ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΟΛΑ (ή: "της κοντής ψωλής οι τρίχες της φταίνε")
Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, με ένα πολύ πρόχειρο ψάξιμο στο διαδίκτυο (βλ. στο τέλος του κειμένου) γίνεται εμφανές ότι οι περισσότεροι και σημαντικότεροι από τους "εκσυγχρονισμούς"και τις "μεταρρυθμίσεις"που παρουσιάζονται ως επιταγές των "κακών δανειστών"του ρωμαίικου κρατιδίου (π.χ. η εξευτελιστική μείωση ενός ήδη εξευτελιστικού βασικού μισθού, η απαξίωση της υγείας ως κοινωνικού κτήματος κ.α.), δεν αποτελούν παρά "αιτήματα"και μεθοδεύσεις αυτής τής εγχώριας (νεο)βυζαντινής ελίτ, η οποία χρησιμοποιεί τους ξένους ως φόβητρο για να επιβάλλει στον λαό που ιστορικώς κατέχει, τούς δικούς της "μονόδρομους". Με αυτόν τον τρόπο κατορθώνει: α) να αποσείει από πάνω της τις κατηγορίες και τις ευθύνες της δαιμονοποιώντας τους "κακούς ξένους" , β) να εξακολουθεί να πουλάει το όπιο του πατριωτοεθνικισμού και της ξενοφοβίας (σχεδόν αποκλειστικά δυτικοφοβίας), όπως ακριβώς κάνει από το 1453, και να συσπειρώνει (έστω και κουτσά στραβά) γύρω της την εθνοθρεμμένη -και αιωνίως αφελή- αγέλη [3].
![]()
![]()
Ωστόσο η τεράστια ιστορική εμπειρία τής (νεο)βυζαντινής εγχώριας ελίτ είναι μόνο το ένα πλεονέκτημά της έναντι των ανάλογων δυτικών. Το άλλο είναι η εξίσου τεράστια αφομοιωτική της ικανότητα που της επιτρέπει να ρουφάει κυριολεκτικά τους αντιπολιτευόμενούς της, μεταδίδοντάς τους τα ήθη της και επιβάλλοντάς τους τα ιδεολογικά σημεία αναφοράς της. Με αυτόν τον τρόπο τους αλλοιώνει, τους μετατρέπει σε αντίγραφά της και διαιωνίζεται και μέσω αυτών. Αυτό γίνεται εύκολα κατανοητό αν κοιτάξουμε τη στάση (και κατάσταση) της χαρακτηριστικά καταγέλαστης εγχώριας αριστεράς. Και δεν αναφερόμαστε απλώς στην "υιοθεσία"από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όλων των εκατομμυρίων ψηφοπελατών και λαμογιών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που συνέτρωγαν επί δεκαετίες με τους Πάγκαλους και βρέθηκαν προς στιγμήν στην ιδεολογική και κομματική ορφάνια: δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ότι η εξίσου υποκρίτρια και πατριώτισσα εγχώρια αριστερά εξακολουθεί να μηρυκάζει κατά τον πλέον πανομοιότυπο τρόπο την εθνικόφρονα φρασεολογία της εγχώριας ελίτ και να τα φορτώνει όλα στους "κακούς ξένους", που θέλουν να "υποδουλώσουν την πατρίδα μας"και να την "μεταβάλλουν σε αποικία" (λες και δεν είναι τέτοια εδώ και οκτώ τουλάχιστον αιώνες) και άλλα πατριδόπληκτα και σωβινιστικά. Κατά τον ίδιο εθνικόφρονα τρόπο η ελληνοχριστιανική ρωμηοαριστερά γλείφει με την πλέον ευλαβική δουλοπρέπεια τον επιβιώσαντα μεγαλύτερο φεουδάρχη του βυζαντινού μεσαίωνα, την Εκκλησία Α.Ε. [4] (βλ. π.χ. τα ελληνοχριστιανικά δημοσιοσχεσίτικα της Ρένας Δούρου στο "Αγιορείτικο Βήμα", που φυσικά δεν αποτελεί -όπως θέλουν να νομίζουμε- απλή προεκλογική κίνηση τακτικής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά υπάρχει ως επίσημηαριστερή στάση από τη γέννηση του Κ.Κ.Ε. και μάλιστα επικυρωμένη ιδεολογικά, π.χ. στον γνωστό "Λόγο της Λαμίας"του σταλινικού ελληνοχριστιανού Βελουχιώτη). Εξ'ου και το αριστερό "τουμπεκί"για τη φορολόγηση/πόθεν έσχες/απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, ειδικά μάλιστα όσο πληθαίνουν ολοένα οι "ανώνυμες"φωνές που την απαιτούν.
Στον γνωστό Λόγο της Λαμίας ο γραφικός ημιηλίθιος σταλινικός Άρης Βελουχιώτης διατυπώνει τα θεμελιακά δόγματα του αριστερόστροφου ρωμαίικου σωβινισμού, ως πιστού αντικαθρεπτίσματος της δεξιόστροφης εθνικοφροσύνης (με την οποία υποτίθεται ότι συγκρούεται). Όπως εκεί, έτσι και εδώ, σε κεντρικής σημασίας αναδεικνύεται το σωβινιστικό ρωμηοτρίπτυχο Θρησκεία-Πατρίδα-Οικογένεια. Έτσι ο Βελουχιώτης αρέσκεται να περνιέται ως πιο "νοικοκύρης"από τους δεξιούς νοικοκυραίους όταν λέει ότι οι σταλινικοί "φτιάχνουν σήμερα το κράτος"που δεν έφτιαξαν οι ... "αντικρατιστές"αστοί (μας λέει δηλαδή ότι επί κεφαλαιοκρατίας δεν υπήρχε κράτος, άρα υπήρχε ... αταξική κοινωνία - η φαιδρότητα του σταλινισμού υπήρξε, και συνεχίζεται, ανεξάντλητη). Ή μπορεί επίσης να κορδώνεται ως άλλος έναςαληθινός πατριώτης (όλοι το ίδιο αληθινοί είναι...), όταν εγκαλεί τους κεφαλαιοκράτες επειδή δεν "συγκινούνται με την ύπαρξη των κρατικών συνόρων" (προφανώς θεωρεί ότι ο επαναστατικός εργατικός διεθνισμός πρέπει ... να "συγκινείται"από συνοριακώς αναγνωρισμένα κρατικά οικόπεδα, ή ότι στην συντελούμενη παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να απαντήσουν με ... "εργατικό πατριωτισμό" - κάτι που "συμτωματικά"αποτελεί και τον ακρογωνιαίο θεωρητικό λίθο του εθνικοσοσιαλισμού...). Λίαν αξιοπρόσεκτη είναι η εγκωμιαστική αναφορά αυτού του χαρακτηριστικά αγράμματου σταλινικού πιστολά στην χριστιανορθόδοξη εκκλησία (δηλαδή του μυθικά πάμπλουτου βυζαντινού φεουδάρχη, που το 1453 προτίμησε να φέρει την οθωμανοκρατία για να εμποδίσει την πολιτισμική και οικονομική δυτικοποίηση της χώρας, που το 1821 δεν είχε παραλείψει να αφορίσει τους εξεγερμένους ραγιάδες και τους έλληνες Διαφωτιστές και που μετεπαναστατικά εμπόδισε για άλλη μια φορά -και εξακολουθεί- την αποβυζαντινοποίηση και τον εκδυτικισμό της "απελευθερωμένης"χώρας).
Ευσεβής "αντιμερκελιστής"και αρχηγός εθνοσωτήριου κόμματος σε ηρωική στιγμή σφοδρής σύγκρουσης με την εγχώρια ελίτ. Αυτή είναι η (β)ρωμηοσύνη των χαλβάδων: εύκολη σε ανέξοδους λεονταρισμούς προς τους "κακούς"ξένους, αλλά υποδειγματική νοικοκυρά στα καθ'ημάς. Μήπως καιγι΄αυτό φταίει η Μέρκελ;
Η ΕΓΧΩΡΙΑ ΕΛΙΤ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ "ΓΕΡΜΑΝΟ"ΤΗΣ (μήπως όμως γι'αυτόακριβώς μας συμφέρει να τον θέλουμε εμείς;)
Παρεμπιπτόντως, μπροστά σε αυτές τις παραδοχές (βλ. συνδέσμους στο τέλος του κειμένου), η ρητορεία περί "διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων"αποκαλύπτεται ως άλλη μια κουτοπόνηρη "ελληνιά" για εσωτερική κατανάλωση (κάτι σαν τα διεκδικούμενα μάρμαρα του Παρθενώνα): η Ελλάδα έχει παραιτηθεί επισήμωςαπό τις γερμανικές αποζημιώσεις (όπως άλλωστε η Ολλανδία, ή το Βέλγιο) αφού έλαβε αντ'αυτών τα μυθώδη χρηματικά πακέτα του αμερικανικού σχεδίου Μάρσαλ (οι αμερικάνοι ευλόγως επιδίωκαν σύντομη ανόρθωση της δυτικογερμανικής οικονομίας ως "μαξιλαριού"και προμαχώνα τους απέναντι στην "ρωσική αρκούδα"και γι'αυτό εξόφλησαν γρήγορα και χωρίς να δυσανασχετούν τα "σπασμένα"των ηττημένων). Επίσης οι ελληνικές κυβερνήσεις (δηλαδή η εγχώρια ελίτ) συμφώνησαν "προνομιακά"με τη Γερμανία, ώστε η τελευταία να δεχτεί το "ξεφόρτωμα"κάμποσων εκατοντάδων χιλιάδων "ανεπιθυμήτων", που αν "έμεναν Ελλάδα" (όπως είναι ο τίτλος γνωστής προπαγανδιστικής τηλεοπτικής εκπομπής) θα δημιουργούσαν εξίσου ανεπιθύμητες καταστάσεις για την εγχώρια ελίτ. Τέλος οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις (δηλαδή η εγχώρια ελίτ) συμφώνησαν ώστε να γίνουν εδώ γερμανικές επενδύσεις και εισαγωγή γερμανικής τεχνογνωσίας. Eκεί στηρίχτηκε και το "βιομηχανικό θαύμα"/φούσκα του "εθνάρχη"Κων. Καραμανλή και της χούντας των συνταγματαρχών, με τους δεκάδες επί τούτου κρατικοεπιδοτούμενους έλληνες ψευτοβιομηχάνους (=αντιπρόσωποι / συναρμολογητές ψυγείων, πλυντηρίων και τοστιερών από εισαγόμενα εξαρτήματα) που υπετίθετο ότι θα εισήγαγαν στην Ελλάδα τη γερμανική τεχνογνωσία και θα ίδρυαν εργοστάσια - εκ των οποίων μέχρι το 1980 δεν είχε επιζήσει κανένα...
Δύο κορυφαίοι ταγοί των θρασύτατα αυτοαποκαλουμένων "παραγωγικών τάξεων"της Νεοελλάδας. Λες και δεν είναι παραγωγικές οι δουλειές του γιατρού, του εκπαιδευτικού, του καλλιτέχνη, ή του αγρότη (ίσως η πιο σκληρή και κακοπληρωμένη δουλειά στη νεοελληνική κοινωνία). Και οι δύο έχουν πλέον μεταπηδήσει στον συνδικαλισμό και την πολιτική...
Ακόμα κι αν η Ελλάδα δικαιούτο και μπορούσε να πάρει κάτι από τις θρυλούμενες γερμανικές αποζημιώσεις, θα έπρεπε να ευχόμαστε να μην συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο: κρίνοντας από την τύχη των χρημάτων του σχεδίου Μάρσαλ και του πακτωλού των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων των δεκαετιών 1980 και 1990, όλοι μπορούν να φανταστούν σε ποιών τις τσέπες θα (ξανα)πήγαινε το "παραδάκι"και πόσο ταχυδακτυλουργικά θα (ξανα)εξαφανιζόταν.
Μπροστά στη βυζαντινή χαμέρπεια των (β)ρωμηών νεοφαναριωτών, η Μέρκελ και ο Τόμσεν μοιάζουν περισσότερο σε παιδιά με κοντά παντελονάκια, παρά στους "κακούς του έργου", όπως τους παρουσιάζει η προπαγάνδα της εγχώριας ελίτ και της, δεξιόστροφης ή αριστερόστροφης, εθνικοφροσύνης της.
Για να μην πω ότι αυτό που φοβάται όσο τίποτε άλλο η εγχώρια ελίτ είναι το να γίνει η Ελλάδα το δέκατο έβδομο κρατίδιο της Γερμανίας. Αυτό θα σήμαινε τον πλήρη παραμερισμό της και -επιτέλους- την ιστορική της εκπαραθύρωση, αφού οι γερμανοί θα επέβαλλαν την πολιτική και οικονομική κουλτούρα τους και τους δικούς τους κανόνες παιχνιδιού (έστω και με την συζητήσιμη, αλλά τουλάχιστον σύγχρονη,έννοια του δυτικού οικονομικού "φιλελευθερισμού": στοιχειώδης διαφάνεια, στοιχειώδης αξιοκρατία, στοιχειωδώς χρηστή διαχείριση, στοιχειωδώς δίκαιο φορολογικό σύστημα κλπ.).
Η σημερινή καλλιεργούμενη στη Νεοελλάδα γερμανοφοβία και αντιγερμανισμός δεν έχουν φυσικά τη ρίζα τους ... στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (αυτό είναι απλώς έναςπροπαγανδιστικά καλλιεργούμενος συλλογικός συνειρμός). Ο σημερινός αντιγερμανισμός της (β)ρωμηοσύνης είναι η διάδοχη κατάσταση του αντιαμερικανισμού των δεκαετιών του 1970 και 1980 και αντανακλά τον προαιώνιο τρόμο της εγχώριας παρασιτικής ελίτ μπροστά στον μετασχηματισμό των παραγωγικών δυνάμεων στον δυτικό κόσμο (ό,τι δηλαδή έτρεμε και η βυζαντινή φεουδαρχία, που ένιωθε περισσότερη συγγένεια και οικειότητα με τους οθωμανούς παρά με τη δυτική Ευρώπη). Η (β)ρωμηοσύνη, "δεξιόστροφη"ή "αριστερόστροφη", ήταν, είναι και θα είναι εθνικόφρων, δηλαδή ελληνοχριστιανική, βυζαντινομεσαιωνική, δυτικοφοβική και τριτοκοσμική.
Η προαιώνια δυτικοφοβία (το 1453 εκδηλούμενη ως φραγκοφοβία και σήμερα ως γερμανοφοβία) της (β)ρωμησύνης δεν αφορά μόνο στην εθνικόφρονα δεξιά, αλλά εξίσου και στην εξίσου εθνικόφρονα (κάποτε αμερικανόφοβη και σήμερα γερμανόφοβη) αριστερά. Μετά τον Β'παγκόσμιο πόλεμο η βυζαντινή δυτικοφοβία συνδυάζεται με απροκάλυπτο μένος εναντίον της νεολαίας ως "εισαγωγέα"και φορέα "ξένων" (=δυτικών) πολιτισμικών προϊόντων και συμπεριφορών, όπως η ροκ μουσική, κινηματογράφος και λογοτεχνία κ.λπ.. Εδώ είναι η εισαγωγή του εμβληματικού -για τον βυζαντινισμό- δίσκου Ρωμιοσύνη των Μίκη Θεοδωράκη και Γιάννη Ρίτσου (1966), όπου ακούγονται διάφορα εθνικόφρονα και ελληνοχριστιανοτραφή όπως: "Σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να πιαστούμε σφιχτά χέρι με χέρι έλληνες καλλιτέχνες και λαός, για να υπερασπιστούμε την ελληνική λαϊκή κουλτούρα. Σκοτεινές δυνάμεις πνίγουν το ελληνικό τραγούδι στο Ε.Ι.Ρ. Οι ίδιες δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλλουν ιδιαίτερα μέσα στη νεολαία μας τα βάρβαρα ήθη των γιεγιέδων. Η απάντησίς μας πρέπει να είναι δημιουργική, επιβλητική, χωρίς ανάσα έως τον θρίαμβο της ελληνικής μουσικής, γνήσιου φορέα του ελληνικού ήθους. Η απάντησίς μας κλείνεται και θα κλείνεται μέσα σε μια μόνο λέξη: Ρωμιοσύνη!".
Όλη η δυτικοφοβία, ο ρατσισμός, ο σωβινισμός, η σεμνοτυφία, η ηθικολογία, η υποκρισία και ο πολιτισμικός κομπλεξισμός τής διαρκώς απειλημένης (β)ρωμηοσύνης περικλείονται στο παραπάνω σωβινιστικό μαργαριτάρι. Απορία: εν έτει 1966, το καταγγελόμενο ως κατεχόμενο από ... σκοτεινές δυνάμεις, Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας έπαιζε τόσο συχνά μουσική για "γιεγιέδες"; Έπαιζε δηλαδή Beatles, Rolling Stones, Animals, Cream, Kinks, Zombies, Buffalo Springfield, Who, Mamas And Papas, Music Machine, Lovin' Spoonful;;;!!!
Δυστυχώς για τους προπαγανδιστές της αριστεράς, ο καθηγητής της Παντείου Κώστας Κατσάπης στη μελέτη του "ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΗΧΟΙ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΟΚ ΕΝΤ ΡΟΛΛ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1956-1967" παρουσιάζει τα αρχεία από τις λίστες τραγουδιών που παίζονταν ακριβώς εκείνη την εποχή στο Ε.Ι.Ρ. (παρμένα από το επίσημο περιοδικό του Ε.Ι.Ρ. "Ραδιοπρόγραμμα") και βέβαια ανάμεσά τους δεν υπάρχει ούτε για δείγμα τραγούδι των "βαρβάρων γιεγιέδων". Οπότε η παραπάνω σταλινική παράκρουση δεν είναι παρά τυπικό δείγμα της γνωστής δυτικοφοβίας της (β)ρωμηοσύνης, εμπλουτισμένο όμως με φθόνο και κομπλεξισμό για τη "δυτικοφέρνουσα"νεολαία. Να επισημάνουμε επίσης ότι τα παραπάνω αντιαμερικανικά επαναλήφθηκαν μέχρι κεραίας, έναν μόλις χρόνο αργότερα από τους χουντικούς συνταγματάρχες και αποτέλεσαν τις κατευθυντήριες γραμμές της χουντικής "εκπαιδευτικής"και αστυνομικής στάσης προς τη νεολαία...
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι τα πράγματα στη χώρα θα ήσαν χειρότερα αν ο πρωθυπουργός ήταν γερμανός, αν σε κάθε υπουργείο υπήρχε γερμανός υπουργός, ή σε κάθε τράπεζα και δημόσια (ή και ιδιωτική) επιχείρηση γερμανός διευθύνων σύμβουλος, τμηματάρχες, προϊστάμενοι κ.λπ.;
Αλήθεια: τί θα είχε να φοβηθεί από μια υποθετική γερμανική "κατοχή"της χώρας ένας άνθρωπος ψυχικά υγιής, ειλικρινής, ικανός, που δεν θέλει να γλείψει, να καταχραστεί, ή να διαπλεχθεί, που έχει αυτοσεβασμό, αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια, που δεν θέλει να υποσκελίσει καλύτερούς του (αλλά αντίθετα να επωφεληθεί δημιουργικά από αυτούς), που δεν φοβάται την αξιολόγηση και που δεν θέλει να αναμετράται με άχρηστους και κομπλεξικούς που του κάνουν τον έξυπνο και του πουλάνε εξουσία και νταηλίκι; Και ειδικά ένας νέος που θέλει να έχει όνειρα και στοιχειωδώς αξιοπρεπές μέλλον κι όχι την προσβλητική ελεημοσύνη των 500 ευρώ βασικού μισθού;
ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙ Η ΓΑΤΑ (ο αντιγερμανισμός ως ο εθνοπατριωτικός φερετζές του βυζαντινισμού)
Αξίζει να προσεχθεί ότι όλες οι ομολογίες ως προς το ότι οι υπάλληλοι των δανειστών του προτεκτοράτου χρησιμοποιούνται ως φόβητρο για να περνάει τα "δικά της"η (νεο)βυζαντινή ελίτ, δεν προέρχονται από τίποτε "αναρχοκομμουνιστάς", "ανθέλληνας"και "διεθνιστάς", αλλά από ταγούς και έντυπα του εγχώριου δημογεροντισμού. Ο ένας σύνδεσμος αφορά στην -επίσης υπό οικονομική επιτήρηση- Κύπρο, έτσι για να φανεί ότι οι ταγοί της (β)ρωμηοσύνης είναι παντού και πάντα ίδιοι.
-«Πολυνόμος είναι το δίκιο του ΙΟΒΕ»
-ΕΕ: Η τρόικα δεν ζήτησε την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων στην Ελλάδα
-Η τρόικα δεν ζήτησε μείωση βασικού μισθού και κατάργηση δώρων. Η κυβέρνηση το... πρότεινε!
-H Ελλάδα κάτω από τη Σιδερένια Φτέρνα: δεν ζήτησε η Τρόϊκα την μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα!
-ΚΕΒΕ-ΟΕΒ: Ζητούν από την τρόικα μείωση κατώτατου μισθού
-Π. Παυλόπουλος: Απατεώνες όσοι υποστηρίζουν ότι η Τρόικα ζητά μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα!
-Ξεμπροστιάζονται δημόσια ΠΑΣΟΚ – ΣΕΒ για το ποιος ζήτησε τις μειώσεις μισθών!
-Η Τρόικα πατάει φρένο στις περικοπές μισθών, τους φόρους και τα εύκολα μέτρα.
-Η Τρόικα πατάει φρένο στις περικοπές μισθών, τους φόρους και τα εύκολα μέτρα.
Σημειώσεις
[1]Βλ. Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ) - Μια απόπειρα σκιαγράφησης των ιστορικών αιτίων της νεοελληνικής υπανάπτυξης
[2]Βλ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΦΕΟΥΔΑΡΧΕΣ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΛΗΣ (πώς εξαιτίας τους παρατάθηκε έως σήμερα ο βυζαντινός μεσαίωνας και χάθηκε η ευκαιρία τής πολιτιστικής μας επαναφοράς)
[3]Βλ. Χρεωκοπία και πατριωτισμός
[4]Βλ. Του κιοφτέ με το μουστάκι…
Θ.Λ.
Δείτε επίσης
αναδημοσίευση από: http://hypnovatis.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html#comment-form