Άκουσα μερικές λέξεις στα ελληνικά. «Μπα ιδέα μου θά ‘ταν» σκέφτηκα. «Εδώ στο χωριουδάκι;; Στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την Αλάσκα;» Τις άκουσα ξανά. Δεν είχα πλέον αμφιβολία. Πληροφορήθηκα ότι πρόκειται για μια ελληνική οικογένεια. Πήραν, λέει, μια πτήση για Στοκχόλμη τον περασμένο Γενάρη και κοιμόντουσαν στους δρόμους. Μία ομάδα νέων τους βοήθησε. Τους βρήκαν μια πρώτη δουλειά εδώ στο χωριό κι ένα σπίτι, χωρίς να πληρώνουν νοίκι για αρχή. Σάστισα. «Πως φεύγει έτσι ο κόσμος, νικημένος, κυνηγημένος» σκέφτηκα. Ανά τους αιώνες καβαλάει τον άνεμο, γλιστράει σε σιδηρόδρομο, «ζουλάρει» σε σωστική λέμβο, ακροβατεί σε «μαντραπήδα», σαλπάρει αγάντα σε καρυδότσουφλο. Κάνει το βήμα του πελαργού απά’ στο ίδιο χώμα μα σ’ άλλο κόσμο. Πέφτει στην αγκαλιά της γης ή ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους ή μέσα σε υδάτινο τάφο. Είναι βαρύ το νερό που τον σκεπάζει. Πιο βαριά είναι όμως τα λόγια τα κυνικά, τα απάνθρωπα, που ξεστομίζονται από δηλητηριασμένα και σκωπτικά χείλη. Ο τυχερός σηκώνεται και κυνηγάει τη ζωή σε πλατείες, σε γιαπιά, σε δωμάτια γεμάτα ψυχές, στους βλοσυρούς διαδρόμους ενός καφκικού εφιάλτη. Θερίζει τα σπαρτά, χτίζει μια Αμερική, δίνει την ψυχή του στη μηχανή, ποντάρει την ελπίδα του για μια καλύτερη ζωή και ρίχνει μια ζαριά.

Άκουσα ότι εθεάθη ένας λύκος στο κοντινό Junsele. Οι λύκοι σπανίζουν στα δάση της Σουηδίας. Ο λύκος αυτός είναι ένας από τους τελευταίους, ίσως και ο τελευταίος. Ξέμεινε να περιπλανιέται μονάχος του σε άγνωστους μαχαλάδες σα ξεπεσμένος δερβίσης, δίχως αγέλη, δίχως γειτονιά. Να ψάχνει στοά να ξαποστάσει, βράχο να σταθεί, να ανασηκώσει μειλίχιος το κεφάλι προς τον ουρανό, να κοιτάξει τρυφερά τους άλλους κόσμους παραπέρα, αυτούς που περπάτησε κι αυτούς που θα περπατήσει, να αγναντέψει τη γαλήνη του φεγγαριού. Να κάνει το ουρλιαχτό του αμανέ, να τραγουδήσει με το νέι του τα μπλουζ του ταξιδιώτη, το μινόρε του τεκέ.