Ημερολόγιο Καταδύσεων
Paul Klee, The Goldfish, 1925
Παρασκευή, 2 Μάη, 2024
Από την άκρη του δρόμου, καταμεσήμερο, άκουσα την υπόκωφη βοή της μηχανής να έρχεται από τα ανοιχτά. Η θαλαμηγός έριξε άγκυρα στα ανοιχτά του κόλπου. Σε λίγο από την πρύμνη της κατέβηκαν δύο φουσκωτά φορτωμένα με καμιά δεκαπενταριά νοματαίους. Καθώς πλησίασαν την περίφραξη με τις σημαδούρες έφεραν μαζί και τον ήχο του μπάσου, στη διαπασών. Επιβράδυναν. Το μπάσο ακουγόταν πλέον καθαρά. Δύο τύποι με λευκές ναυτικές στολές ανασήκωσαν το σκοινί απ’ την επιφάνεια της θάλασσας. Τα φουσκωτά πέρασαν κάτω από το σκοινί και έπλευσαν αργά ανάμεσα στους κολυμβητές. Κοντά στην ακτή σταμάτησαν, οι επιβάτες τους βούτηξαν στη θάλασσα, ο λευκοντυμένος σερβιτόρος έσκυψε και τους έδωσε το μπουκάλι με το ουίσκι. Στο μεταξύ από τα μεγάφωνα ακουγόταν ένα happy birthday ανάμεσα σε beat και drum machine. Μεσήλικες, νεότεροι, μοντέλα, τσαλαβουτούσαν τώρα στα νερά πίνοντας ουίσκι σε κρυστάλλινα ποτήρια, γελούσαν δυνατά, μιλούσαν μια γλώσσα που θύμιζε βραζιλιάνικα. Στις ξαπλώστρες της παραλίας κάποιοι τεντώθηκαν και γύρισαν μπρούμυτα ενώ στο beach bar χαμήλωσε ο ήχος των ηχείων. Κάποιος θα έκανε παράπονα, σκέφτηκα. Και ρέγκε και happy birthday μαζί παραπάει…
Σηκώθηκα από το έδαφος. Ξεμούδιασα. Κοίταξα τα κάγκελα. Δεν ήταν τόσο ψηλά.
Μια μέρα θα αναπολώ την ήσυχη, ανοιχτή παραλία με την πρασινογάλαζη θάλασσα που πρωτοείδα από το καΐκι έναν Αύγουστο . Ήξερα ακριβώς εκείνη τη στιγμή πως από το σκουριασμένο, δυστοπικό μέλλον θα με έσωζε μόνο μια απόφαση. Την πήρα λοιπόν. Σήμερα, 2 Μάη, πήδηξα πάνω απ’ την περίφραξη της παραλίας, πέταξα βιαστικά τα ρούχα μου δίπλα στα έκπληκτα μάτια της ξαπλώστρας, έκανα σλάλομ ανάμεσα σε ομπρέλες, τραπέζια, ημίγυμνους εργαζόμενους κάτω απ’ τον ήλιο και βούτηξα, στα ιδιόκτητα τυρκουάζ νερά του Beach Bar Paradise. Η λαθροκολυμβήτρια των αυριανών ηλεκτρονικών πρωτοσέλιδων. Οι μπράβοι του καταστήματος βούτηξαν λαχανιασμένοι πίσω μου ενώ παράλληλα με τις απλωτές ένιωθα να ξεφυτρώνουν τα λέπια στην πλάτη και τα βράγχια στα πλευρά. Βυθίστηκα. Πάνω από τους παραθεριστές με τα space mojito στα χέρια ακουγόταν ο συναγερμός και οι κόκκινες σειρήνες αναβόσβηναν. Η εταιρία Security Hellas Sea θα είχε το δίχως άλλο ειδοποιηθεί αυτόματα. Ο ψύχραιμος ιδιοκτήτης άλλωστε, με το παρεό δεμένο κόμπο στη μέση, κρατούσε το iphone 9s και τραβούσε φωτογραφίες της μεταμόρφωσής. Θα τον κάνουν διάσημο στο instagram. Δεν είχε λόγο να ασχοληθεί με κάτι παραπάνω.
Από τον βυθό άκουσα τις εξωλέμβιες της Frontex να περιφέρονται έξω από τις σημαδούρες, φτιάχνοντας περίμετρο ασφαλείας. Χτύπησα με την καινούρια ουρά την επιφάνεια στέλνοντας κύματα κάτω από τα κρυστάλλινα ποτήρια και τα single malt ουίσκι και την drum machine. Έκανα ένα σάλτο στον αέρα και βυθίστηκα ξανά. Η κυβέρνηση συζητούσε σήμερα τις νέες τροποποιήσεις στο νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του βυθού. Το opengov.gr είχε πάρει από χθες φωτιά. Προλαβαίνω να φτάσω στον ωκεανό.
Jaquou Utopie
υ.γ.
Οι σκηνές των γενεθλίων, ένα μεσημέρι, τέλη του Αυγούστου, ας πούμε στο Κουφονήσι όπως και το νέο νομοσχέδιο για τις χρήσεις του αιγιαλού είναι αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας μου.
***
Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό την Παρασκευή, 2 Μαΐου
πηγή: http://jaquou.wordpress.com/2014/05/05/%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD/#like-25476