Κυκλοφορεί το 138ο φύλλο της μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Από την Τετάρτη 30 Απριλίου 2014, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.
Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:
Συνεχίζουν να διατείνονται οι κάθε λογής θιασώτες του κρατισμού και υπέρμαχοι της δημοκρατίας, αριστεροί και δεξιοί, ότι η ψήφος αποτελεί το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα, την υπέρτατη έκφραση της λαϊκής βούλησης, διαμέσου της οποίας οι πολίτες «τιμωρούν» ή «δικαιώνουν» τα προγράμματα των κομμάτων ή τις πολιτικές, που αυτά εφαρμόζουν, όταν συμμετέχουν στην κυβερνητική διαχείριση. Με άλλα λόγια, η ψήφος σε ένα κόμμα αποτελεί την δήθεν ανόθευτη έκφραση της βούλησης ενός ψηφοφόρου να εκπροσωπηθεί από ένα κόμμα και φυσικά από τους βουλευτές του, αφού, σύμφωνα με το άρθρο 60 παρ. 1 του Συντάγματος, «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση», ώστε να προασπίζουν το αποκαλούμενο γενικό συμφέρον και μάλιστα κατ’ αντιδιαστολή προς το κομματικό.
Ο λόγος που επιμένουν είναι ένας και μοναδικός: η οποιαδήποτε εκδήλωση κοινωνικής συναίνεσης τούς είναι απαραίτητη όσο ποτέ. Δηλαδή, παρ’ όλο που δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι εναπομείναντες ψηφοφόροι συνιστούν, σχεδόν στο σύνολό τους, ανθρώπους, που έχουν προσαρτηθεί στις εξουσιαστικές λογικές, ότι, δηλαδή, δεν συναπαρτίζουν κοινωνικές ομάδες που ψηφίζουν σαν θύματα κάποιας «πολιτικής απάτης», συνεχίζουν να εκθειάζουν την συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία. Ταυτόχρονα, προσπαθώντας να υπολογίσουν τον βραχυπρόθεσμο αλλά και μακροπρόθεσμο αντίκτυπο της κοινωνικής δυσαρέσκειας ενάντια στην πολιτική και τα κόμματα με αφορμή την «κρίση», χρησιμοποιούν την μέθοδο του «καρότου» για να συμπληρώσουν εκείνη του «μαστιγίου». Διατυμπανίζουν, δηλαδή, ότι συμφωνούν με την λαϊκή βούληση, για «πάταξη της διαφθοράς» σε όλα τα επίπεδα, υποσχόμενοι κινήσεις για την ανανέωση της πολιτικής, των κομματικών σχηματισμών και βέβαια του πολιτικού προσωπικού. Έτσι, η ανακύκλωση των κάθε λογής πολιτικών σκουπιδιών έρχεται να συγκρατήσει εντός της εκλογικής διαδικασίας, στ’ όνομα τάχα της ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού, όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους.
Αυτές οι κινήσεις, για την ώρα, παρά τον ισχνό τους αντίκτυπο ως αναφορά τα αναμενόμενα για τους εξουσιαστικούς σχεδιασμούς, δίνουν τον «τόνο» για την συνέχεια, αποτελούν δοκιμαστικές «παραστάσεις» στον δρόμο για ένα «ισορροπημένο» πολυκομματικό πλέον σύστημα. Έχουμε υποστηρίξει πρόσφατα, ότι η διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος αποτελεί μια διαδικασία που δεν αρχίζει την επόμενη των εκλογών. Κάθε «επεισόδιο» της προεκλογικής περιόδου, απλά επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Πράγματι οι «ραγδαίες εξελίξεις», που «προκύπτουν» –λόγου χάρη με αφορμή την υπόθεση «Μπαλτάκου»– γρήγορα ρυθμίζονται ώστε οι ισορροπίες να μην διαταραχθούν σε τέτοιο βαθμό, που να αλλοιώνονται οι γενικότερες συμφωνίες κυρίως των κραταιών παρ’ όλα αυτά κομμάτων (Συριζα, ΝΔ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ) και οι ελεγχόμενοι συσχετισμοί με τα «μικρότερα». Διαγκωνίζονται τα πολιτικά όρνια κάθε είδους για μια καλύτερη θέση την «επόμενη» ημέρα στα πλαίσια του κομματικού ανταγωνισμού; Φυσικά και το κάνουν.
Και οι υπό κατασκευή κομματικοί σχηματισμοί τύπου «Ελιάς» ή «Ποταμιού»; Εδώ, παρ’ ότι η σύγχυση μεταξύ θλιβερού και γελοίου δοκιμάζει πράγματι κάθε όριο, η πρόθεση ώστε να υπάρχουν είτε υποτυπώδεις κινήσεις αναδίπλωσης, είτε έτοιμες εναλλακτικές λύσεις (μπαλαντέρ σε κάθε περίπτωση) είναι ολοφάνερη. Η ψήφος, όμως, όπως έχουμε ξαναπεί, λόγου χάρη στο Συ.ριζ.α. ή στο ΚΚΕ στηρίζει τα υπόλοιπα κόμματα που συμμετέχουν στο εκλογικό σκηνικό και το αντίστροφο ή μήπως όχι; Και με το παραπάνω θα απαντήσουμε και πάλι. Και οι αναρχικοί που βαδίζουν; Ο Νόαμ Τσόμσκι υποστηρίζει ότι «τα ρεύματα του αναρχισμού τα οποία πάντοτε θεωρούσα πιο πειστικά, επιδιώκουν μια άκρως οργανωμένη κοινωνία, η οποία ενσωματώνει πολλά διαφορετικά είδη δομών –χώρο εργασίας, κοινότητα και πολλαπλές άλλες μορφές εθελοντικών ενώσεων. Η κοινωνία, όμως, αυτή ελέγχεται από τους συμμετέχοντες και όχι απ’ αυτούς που είναι σε θέση να δίνουν διαταγές– εκτός εάν η εξουσία μπορεί να δικαιολογηθεί, όπως συμβαίνει ορισμένες φορές σε συγκεκριμένες περιστάσεις».
Είμαστε, λοιπόν, απλά, ενάντιοι στην αυθεντία της εξουσίας, αναζητούμε μοντέλα άμεσης δημοκρατίας ώστε να βγούμε από την «κρίση», να ανταπεξέλθουμε στην «απουσία δημοκρατικού διαλόγου» και «συμμετοχής» των πολιτών, ώστε να διευρυνθεί ο αριθμός τους που μπορεί να συμμετάσχει στην λήψη πολιτικών αποφάσεων, ουσιαστικά βοηθώντας σε μια ευρύτερη προσπάθεια αναθεώρησης του πολιτεύματος σε μια «ευαίσθητη» μεταβατική περίοδο;
Θα είμαστε για μιαν ακόμη φορά ξεκάθαροι. Προτιμούμε να δαγκώνουμε το χέρι κάθε πολιτικής και κάθε πολιτικού παρά να το γλείφουμε. Προτιμούμε να είμαστε ξεκάθαρα ενάντιοι σε κάθε παραλλαγή της δημοκρατίας, κάθε εναλλακτικού της μοντέλου ή και παράγωγου, με ιδιαίτερη έμφαση μάλιστα, όταν η ίδια η κυριαρχία φαίνεται τόσο «ανοικτή» σε εναλλακτισμούς κάθε είδους, που φυσικά αφήνουν αναλλοίωτο τον χαρακτήρα της. Προτιμούμε να μένουμε πεισματικά μακριά από κάθε είδους πολιτικά παιχνίδια και ένταξης σε κάθε λογής δημοκρατικά μέτωπα που προβάλλουν στ’ όνομα της αριστερής κυβερνητικής λύσης. Προτιμούμε, τέλος, να παραμένουν οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές αγκάθι στα πλευρά κάθε εξουσίας παρά το παρατρεχάμενο παιδί των κοινωνικών κινημάτων που γεμίζουν με τις «δράσεις» τους τα αριστερά προεκλογικά προγράμματα. Με ειλικρίνεια και συνέπεια.
Μάϊος 2014