“Αναρχισμός” και “Κοινωνία”
Αναρχισμός
Οι θρησκευόμενοι θεωρούν το άτομο μια εκδήλωση του θεϊκού σχεδιασμού· οι λεγκαλιστές θεωρούν το άτομο μια λειτουργία του νόμου· οι σοσιαλιστές θεωρούν το άτομο κάτι που χρειάζεται σωστή διοίκηση, ένα όργανο, ένα είδος παραγωγικής και τεχνολογικής μηχανής· οι επαναστάτες θεωρούν το άτομο ένα στρατιώτη της επανάστασης. Όλοι τους τείνουν να ξεχνούν το άτομο ως καθεαυτόν ή καθεαυτή, έξω από κάθε εξουσία. Αγνοούν το άτομο ως αυθύπαρκτη ατομικότητα, αφαιρεμένο από κάθε είδους κυριαρχία και εξαναγκασμό. Αυτό το κενό καλύπτει ο αναρχισμός.
Η αναρχία προέρχεται από δύο ελληνικές λέξεις και σημαίνει άρνηση ή απουσία κυβέρνησης, εξουσίας, προσταγής. Συχνά συσχετίζεται με την αταξία άλλα δε μας ενδιαφέρει αυτός ο βαρετός, υπεραπλουστευμένος ορισμός. Είναι σίγουρο πως είναι ένας ουσιαστικά αρνητικό όρος, με την προέκταση ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προσδιορίσει εκείνη τη φιλοσοφική σύλληψη της κοινωνίας, που απορρίπτει τις κυβερνητικές και εξουσιαστικές αντιλήψεις. Αναρχικός είναι οποιοσδήποτε προκαλεί την αναρχία, αυτός που έχει συνειδητοποιήσει τις ιδέες και τις πράξεις από τις οποίες πηγάζει η αναρχία. Ο αναρχισμός είναι, από την υποθετική, πρακτική ή περιγραφική άποψη, εκείνο το σύνολο ιδεών και γεγονότων που είναι εμποτισμένα στην αναρχία και κυλούν λογικά προς αυτήν. Θεωρούμε την αναρχία και τον αναρχισμό συνώνυμα με οτιδήποτε είναι αντιεξουσιαστικό ή και την ίδια την αντιεξουσία.
Στην πράξη, οποιοδήποτε άτομο, λόγω της ιδιοσυγκρασίας του/της ή λόγω συνειδητής και σοβαρής σκέψης, αποκηρύσσει κάθε εξωτερική εξουσία ή καταναγκασμό, είτε κυβερνητικής, είτε ηθικής, είτε διανοητικής, είτε οικονομικής τάξης μπορεί να θεωρηθεί αναρχικός. Οποιοσδήποτε απορρίπτει την κυριαρχία πάνω στον άνθρωπο από άλλους ανθρώπους ή το κοινωνικό περιβάλλον και τις οικονομικές του συνέπειες, μπορούμε επίσης να πούμε ότι είναι αναρχικός.
Κοινωνία
Περιθωριακοί, μακρυά από όλα τα πολιτικά κόμματα, σαν “χαμένοι” νεολαίοι, η ζωντανή αντίθεση στο σοσιαλισμό, οι αναρχικοί βρίσκονται σε θεμελιώδη διαφωνία με την υπάρχουσα κοινωνία. Αρνούνται το νόμο και αν εξεγείρονται ενάντια στην εξουσία αυτών που ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν, ενάντια στις ενέργειες της κυβέρνησης είναι επειδή δηλώνουν καταφατικά πως θέλουν να δημιουργήσουν τους δικούς τους νόμους και να βρουν μέσα τους την απαραίτητη ενέργεια για να ζήσουν.
Για να μπορούν να επιβιώνουν και να διαιωνίζονται, οι κοινωνίες έχουν την ανάγκη να επικαλούνται έναν άπειρο αριθμό εξουσιών: την εξουσία των θεών, την εξουσία των νομοθετών, την εξουσία του πλούτου, την εξουσία του κύρους, των παραδόσεων, των προγόνων, των ηγετών, των διευθυντών, των προγραμμάτων, των σχεδίων. Οποιοσδήποτε μπορεί είτε να δεχθεί είτε να απορρίψει το να καθορίζεται από το περιβάλλον του/της. Αντίθετα, ο αναρχικός, προωθεί την ελεύθερη πρόσβαση στα αναγκαία υλικά μέσα για να μπορεί να καθορίσει τον εαυτό του/της χωρίς την εξουσία.
Αυτά τα κείμενα είναι άρθρα του Γάλλου αναρχοατομικιστή Emile Armand και προέρχονται από μια ανθολογία κειμένων που εκδόθηκε από τους Φίλους του Armand , στη Φλωρεντία της Ιταλίας το 1956.
Πηγή στα αγγλικά: Anarchist Individualism and Amorous Comradeship, The Anarchist Library
Μετάφραση τα ελληνικά: Parabellum
ΠΗΓΉ:
http://theparabellum.squat.gr/2013/01/07/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1/