Για τους νεώτερους, πολύ περιληπτικά (και ίσως απλοϊκά) ας πούμε τα εξής. 

   Ο Επίκουρος είναι ο φιλοσοφικός εισηγητής της Ηδονής ως σκοπού και νοήματος της ζωής (καμμία σχέση με τις σεμνότυφες χριστιανικές διαστρεβλώσεις της σκέψης του σε ηδονισμό και φιληδονία). Η επικούρεια φιλοσοφία όρισε τη ζωή ως ένα Συμπόσιο φιλίας και έρωτα, και αναζήτησε την αληθινή εκείνη ηδονή που απελευθερώνει από τις αγκυλώσεις και τις φοβίες, επάνω στις οποίες έχτιζαν ανέκαθεν οι εξουσίες. Ο προπάτορας τού σύγχρονου ρεύματος τού Underground. Οι χίππυς τού «κάνετε έρωτα, όχι πόλεμο» είναι τα πιστοποιημένα εγγόνια του.

  Ο Διογένης ο Κυνικός είναι ο φιλοσοφικός πρωτεργάτης της αυθάδειας απέναντι στην εξουσία, τον επιδειξισμό, την υποκρισία και τη σοβαροφάνεια. Ο χωρίς δεσπότη «λυσσασμένος σκύλος», ο «περιθωριακός» από επιλογή. Όπλα του, οι φιλοσοφικοί συλλογισμοί που λειτουργούν σαν διανοητικοί κυνόδοντες (με αυτούς «δάγκωσε» τον μεγαλομανιακό βασιλίσκο Αλέξανδρο, τον επονομαζόμενο και «μέγα»),  το μακάβριο ή πρόστυχο χιούμορ και οι απολύτως εύστοχες βρισιές. Εγγόνια του οι μπήτνικς και οι πανκς του 20ου αιώνα.

   Ο Διόνυσος είναι ο ανθρωπορραίστης (=αυτός που ξεσκίζει τον παλιό εαυτό για να μπορέσει να αναδυθεί ο νέος), η κατάδυση στο αρχέγονο -και μή αλλοτριωμένο- κομμάτι του εαυτού, ο άγριος και χαρούμενος ελευθερωτής της ζωής, ο έξαλλος και τρομακτικός χορευτής, ο  διαμελιστής φονέας βασιλιάδων. Η ροκ μουσική υπήρξε η πιο ισχυρή διονυσιακή επιβίωση στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό. Ο Φρήντριχ Νίτσε υπήρξε ο «προφήτης» της επανεμφάνισής του στη σύγχρονη εποχή και οι κοπελίτσες που τις έπιανε υστερία στη θέα του Έλβις Πρίσλεϋ και των Beatles, οι σύγχρονες μαινάδες του.
   Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, οι πρώτοι καταγεγραμμένοι τυραννοκτόνοι της Ιστορίας (η επωνυμία τα λέει όλα).
  Οι γάλλοι κομμουνάροι του 1871, οι ισπανοί αναρχικοί -και οι ποιητές που μεσολάβησαν ανάμεσά τους και που δεν πρόλαβαν να γεράσουν, όπως ο περιπλανώμενος Ρεμπώ, η παραγνωρισμένη Βολταιρίν Ντε Κλερ και ο εκτελεσμένος Λόρκα- είναι αυτοί οι «ουτοπιστές» που ζήτησαν τον κόσμο«εδώ και τώρα» (το 1968, έναν σχεδόν αιώνα μετά την Κομμούνα και τρεις δεκαετίες μετά τη Βαρκελώνη, οι Doors τραγουδούσαν «θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα»). Φυσικοί συνεχιστές τους, οι εξεγερμένοι του γαλλικού Μάη («Γίνετε ρεαλιστές, ζητήστε το Αδύνατο»), το ευρωπαϊκό αντίστοιχο των αμερικανών ψυχεδελικών.