| Ο αόρατος πόλεμος / Τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά από Violet |
Ο αόρατος πόλεμος ή Τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά Η κοινωνική συνθήκη επιβάλλει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά την δημιουργία συλλογικών πεδίων αντίστασης. Ένας αόρατος πόλεμος διεξάγεται καθημερινά, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο με μαζικές απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών, εφεδρείες, κατάργηση κοινωνικής ασφάλισης, διαθεσιμότητα, μαύρη εργασία, ανεργία, όσο και σε ατομικό. Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας είναι πιο βάναυση από,τι έχουμε ζήσει τα τελευταία 40 χρόνια. Το κεφάλαιο, έχοντας ως υπηρέτη του την κρατική μηχανή, καταργεί εργασιακά κεκτημένα αιώνων. Η κατ'επίφαση εκεχειρία που ζούσαμε τις 3 τελευταίες δεκαετίες καταργείται στην πράξη, με το θηρίο που λέγεται καπιταλισμός να εξαπολύει κατά μέτωπο επίθεση σε ό,τι έχει απομείνει από τη σπίθα της ανθρώπινης ύπαρξης που ονομάζεται ελευθερία και αξιοπρέπεια. Ο σύγχρονος άνθρωπος βάλλεται από παντού. Ο πόλεμος στον οποίο καλείται να συμμετάσχει είναι πολυεπίπεδος. Καλείται να υπερασπιστεί τόσο τα εργασιακά του δικαιώματα, όσο και το δικαίωμά του στην υγεία, τη μόρφωση, στις σχέσεις του με τους άλλους και τελικά το δικαίωμά του στην ίδια τη ζωή. Μπροστά στη βαρβαρότητα του συστήματος, το άτομο μένει μετέωρο. Ο εχθρός είναι ορατός αλλά ο πόλεμος αόρατος, καθώς είναι μονομερής. Ο ατομισμός, που τόσο ευλαβικά έθρεψε το σύστημα, ρίζωσε πλέον στις καρδιές των ανθρώπων, με αποτέλεσμα το άτομο να διχάζεται ανάμεσα στην λατρεία του εαυτού του και το κάλεσμα για συμμετοχή σε συλλογικές διεκδικήσεις. Έτσι, ενώ χάνει τη δουλειά του, δυσκολεύεται να δημιουργήσει τη συνθήκη που θα τον βγάλει από την εξαθλίωση που δημιουργεί η κατάσταση της ανεργίας. Η αύξηση του αριθμού των ανέργων είχε ως αποτέλεσμα την “ιεροποίηση” της εργασίας. Πριν την κρίση, η δουλειά νοούνταν σαν “αναγκαίο κακό”. Το άτομο είχε το περιθώριο να αμφισβητήσει την αξία της. Ο εργαζόμενος αντιλαμβανόταν, ως ένα βαθμό, την αλλοτρίωση που υφίστατο από την εργασία, γι'αυτό και διεκδικούσε άδειες, αργίες και γενικά περισσότερο “ελεύθερο χρόνο”, καθώς οι ώρες εργασίας του νοούνταν σαν “χρόνος δουλείας” και όχι δημιουργίας. Πριν την κρίση, λοιπόν, οι εργαζόμενοι μπορούσαν ακόμα να διεκδικούν, με όπλο τους την απεργία και την αποχή από τον εργασιακό τόπο. Ενώ, λοιπόν, πριν από την κρίση βλέπαμε στο δρόμο τον κόσμο της εργασίας, σήμερα την θέση τους έχουν πάρει οι απολυμένοι. Πολλοί από αυτούς που βγαίνουν τώρα στο δρόμο αναγκαστικά για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην εργασία, είναι οι ίδιοι που χτες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε εργασιακές κινητοποιήσεις, προκειμένου, τι ειρωνεία, να προστατευτούν από τις απολύσεις! Η σπάνη της εργασίας την κάνει σήμερα πολύτιμη, καθιστώντας ολοένα και δυσκολότερες τις διεκδικήσεις σε συλλογικό επίπεδο. Το άτομο βρίσκεται εγκλωβισμένο στις επιταγές των αφεντικών, με τη λαιμητόμο της απόλυσης να στέκει πάνω από το κεφάλι του, και γνωρίζοντας ότι αν χάσει τη δουλειά του θα ριχτεί στον Καιάδα της ανεργίας. Ο φόβος της απόλυσης λειτουργεί ως μέσο τρομοκράτησης για τον σύγχρονο εργαζόμενο, ο οποίος όντας αναθρεμμένος στον καπιταλισμό δυσκολεύεται να δημιουργήσει συλλογικότητες που θα τον έβγαζαν αφ'ενός από τον ατομικισμό του και αφ'ετέρου θα έφτιαχναν το μέτωπο της κοινωνικής αντίστασης καθιστώντας ορατό τον πόλεμο των απανταχού αφεντικών. Σήμερα, η εργασία είναι προνόμιο των λίγων. Ο φόβος απόλυσης αυξάνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους, καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη την δημιουργία συλλογικών πεδίων αντίστασης. Οι προνομιούχοι εργαζόμενοι είναι σήμερα οι “ιερές αγελάδες” του συστήματος, οι οποίοι είναι εν δυνάμει πρόθυμοι να εκπληρώσουν κάθε επιθυμία των αφεντικών. Ευτυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο ζοφερά όσο περιγράφηκε παραπάνω. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σκέφτονται και πράττουν ελεύθερα, με γνώμονα τις συλλογικές διαδικασίες, και εμπνέουν το όραμα της ελεύθερης κοινωνίας και στους άλλους. Έτσι, δημιουργούνται συλλογικότητες ανέργων, σωματεία βάσης, όπου τα άτομα συλλογικοποιούν τις αρνήσεις τους, αυτο-οργανώνονται και δοκιμάζουν στην πράξη την ιδέα της αυτοδιαχείρισης, δημιουργώντας τις βάσεις της μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Αυτό, λοιπόν, που καθιστά τον πόλεμο ορατό δεν είναι άλλο από την επανάκτηση του συλλογικού πεδίου δράσης. Πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1519432 |
↧
Ο αόρατος πόλεμος / Τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά
↧