ΌΤΑΝ Ο ΣΑΡΤΡ ΣΥΝΆΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΜΠΆΑΝΤΕΡ.
Για περίπου μία ώρα ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ παίρνει συνέντευξη από τον Αντρέας Μπάαντερ στις φυλακές Στάμχαιμ στη Στουτγάρδη, στις 4 Δεκεμβρίου 1974 κατόπιν αιτήματος της Ούλρικε Μάινχοφ

Στο Στάμχαιμ: Ο Αντρέας Μπάαντερ (εδώ με την Γκούντρουν Ένσλιν και την Μπριγκίτε Μονχάουπτ στη Στουτγάρδη-Στάμχαιμ στις 5 Ιουλίου 1976) με ανοιχτό πουκάμισο και γυαλιά ηλίου.

Ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Ζαν-Πολ Σαρτρ ταξίδεψε στις φυλακές της Στουτγκάρδη για να συναντήσει τον Αντρέας Μπάαντερ, συνοδευόμενος από τον δικηγόρο του Μπάαντερ, Klaus Croissant.
Ο Αντρέας Μπάαντερ είναι σε απεργία πείνας για 13 εβδομάδες για να διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες εγκλεισμού του ίδιου και των άλλων μελών της ομάδας. Σε συνέντευξη Τύπου μετά την επίσκεψη, ο Ζαν-Πολ Σαρτρ δήλωσε, ότι είχε βρει τον Αντρέας Μπάαντερ σε πολύ κακή σωματική και ψυχολογική κατάσταση, λόγω της απομόνωσης.

O Ζαν-Πολ Σαρτρ καθ’ οδόν προς την είσοδο της φυλακής, συνοδευόμενος από τον δικηγόρο του Μπάαντερ, Klaus Croissant, ο οποίος δεν επιτρέπεται να παρίσταται κατά τη συνομιλία.

Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ ταξιδεύει στις φυλακές της Στουτγκάρδης για να συναντήσει τον Αντρέας Μπάαντερ συνοδευόμενος από τον δικηγόρο του Μπάαντερ, Klaus Croissant. 4 Δεκεμβρίου 1974 Φωτογράφος: Alain Nogues

Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ επισκέφθηκε στις 04.12.1974 τον Αντρέας Μπάαντερ στις φυλακές Στάμχαιμ στη Στουτγάρδη.


Ο φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ (κέντρο) παίρνει συνέντευξη από τον Αντρέας Μπάαντερ στη φυλακή Στάμχαιμ κατόπιν αιτήματος της Ούλρικε Μάινχοφ. Στα αριστερά είναι ο δικηγόρος της Μπάαντερ-Μάινχοφ Klaus Croissant, και στα δεξιά ο οδηγός του Σαρτρ στη Στουτγάρδη, Hans Joachim Klein, που αργότερα πέρασε στην παρανομία μετά την ένταξή του στις “τρομοκρατικές” ενέργειες της “Carlos the Jackal.”
Το άρθρο που δημοσίευσε στην Libération ο Ζαν-Πολ Σαρτρ στις 7 Δεκεμβρίου 1974
Ο ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΑΑΝΤΕΡ
Στην αρχή, σφίξαμε τα χέρια. Κάθησε απέναντί μου και στη συνέχεια, μετά από τρία λεπτά, το πρώτο πράγμα που είπε, κάτι σαν να ήταν χαιρετισμός, ήταν: “Νόμιζα πως είχα να κάνω με έναν φίλο, αλλά μου στείλανε έναν δικαστή…”
Προφανώς, αυτό λόγω της δήλωσης που είχα κάνει στη γερμανική τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ.
Νομίζω επίσης ότι ήλπιζε πως είχα έρθει να υπερασπιστώ αυτόν και τους συντρόφους του με βάση τις ενέργειες που είχαν κάνει. Είδε ότι δεν συμφωνούσα με αυτές. Ήρθα ως άνθρωπος της Αριστεράς ως ένδειξη αλληλεγγύης σε οποιαδήποτε Αριστερή ομάδα κινδυνεύει· αυτό είναι μια στάση που νομίζω πως θα πρέπει να είναι γενικευμένη.
Ήρθα με τη λογική πως θα μπορούσε να μου δώσει τη δική του άποψη για τον αγώνα που είχαν διεξάγει. Που το έκανε, παρεπιπτόντως.
Και δεν είχα έρθει για να πω πως συμφωνούσα μαζί του, αλλά απλώς να μάθω ποιες από τις απόψεις του θα μπορούσαν να υιοθετηθούν ξανά αλλού, αν πιστεύαμε πως ήταν σωστές, και ακόμη να μιλήσουμε για την κατάστασή του στις φυλακές ως κρατούμενος.
Στη συνέχεια μιλήσαμε για τη ζωή του στη φυλακή. Τον ρώτησα γιατί ήταν σε απεργία πείνας. Εκείνος απάντησε πως το έκανε ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες κράτησής του.
Όπως γνωρίζουμε πλέον, υπάρχουν συγκεκριμένα κελιά στη φυλακή που πήγα, αλλά και σε άλλες Γερμανικές φυλακές επίσης. Είναι χωρισμένα από τα άλλα κελιά, είναι βαμμένα λευκά και ηλεκτρισμός υπάρχει μέχρι τις 11:00 μμ, και κάποιες φορές 24 ώρες το 24ωρο.
Και υπάρχει κάτι που λείπει: ήχος. Συσκευές στο εσωτερικό του κελιού συγκεντρώνουν τους ήχους, τους αποδυναμώνουν και τους καθιστούν απόλυτα αθόρυβους μέσα στο ίδιο το κελί.
Γνωρίζουμε πως ο ήχος είναι απαραίτητος σε ένα ανθρώπινο σώμα και στη συνείδηση. Πρέπει να υπάρχει μια ατμόσφαιρα που να περιβάλλει ένα άτομο.
Οι ήχοι, που αποκαλούμε σιωπή — αλλά οι οποίοι μεταφέρουν σε εμάς, για παράδειγμα, τον ήχο ενός διερχόμενου τραμ, αυτόν ενός περαστικού στο δρόμο, των συναγερμών — είναι συνδεδεμένοι με την ανθρώπινη συμπεριφορά· σηματοδοτούν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτή η έλλειψη επικοινωνίας με τους άλλους μέσω του ήχου δημιουργεί βαθιά προβλήματα — προβλήματα με το κυκλοφορικό του σώματος, και προβλήματα συνείδησης. Αυτά τα τελευταία καταστρέφουν τη σκέψη με το να αποδίδει όλο και περισσότερο δύσκολα. Σιγά-σιγά, αυτό προκαλεί λιποθυμίες, στη συνέχεια παραλήρημα, και, προφανώς, τρέλα.
Έτσι ακόμη και αν δεν υπάρχει “βασανιστής”, υπάρχουν άνθρωποι που βασανίζονται σε ένα άλλο επίπεδο. Αυτός ο βασανισμός προκαλεί ελλείμματα στον κρατούμενο· τον οδηγεί στην αποβλάκωση ή στο θάνατο.
Ο Μπάαντερ, που είναι θύμα αυτού του βασανιστηρίου, μιλάει πολύ ορθά, αλλά από καιρού εις καιρόν σταματάει, σαν να έχει χάσει τον ειρμό του σκέψης του. Παίρνει το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του στη μέση μιας πρότασης και στη συνέχεια ξεκινά πάλι μετά από δυο λεπτά.
Το σώμα του έχει γίνει λεπτό από την απεργία πείνας· εκβιάζεται να φάει από τους γιατρούς των φυλακών, αλλά είναι πολύ λεπτός και έχει χάσει 15 κιλά· επιπλέει στα ρούχα του, τα οποία έχουν γίνει πολύ μεγάλα. Δεν υπάρχει πλέον καμία σχέση μεταξύ του Μπάαντερ που είδα και του άντρα σε καλή υγεία.
Αυτές οι διαδικασίες, που προορίζονται για πολιτικούς κρατούμενους και μόνο — τουλάχιστον, εκείνων της Ομάδας Μπάαντερ-Μάινχοφ — είναι διαδικασίες αντίθετες προς τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Σύμφωνα με τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ένας κρατούμενος πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος. Για να είμαστε σίγουροι, είναι κλειδωμένος, αλλά δεν πρέπει να είναι το αντικείμενο κάθε βασανιστηρίου, ή οτιδήποτε άλλου που έχει ως στόχο να φέρει επάνω του το θάνατο ή την υποβάθμιση του ανθρώπου. Αυτό το σύστημα είναι ακριβώς εναντίον του ανθρώπου και τον καταστρέφει.
Ο Μπάαντερ ακόμα αντιστέκεται πολύ καλά. Αποδυναμώνεται, είναι σίγουρα άρρωστος, αλλά παραμένει ενσυνείδητος. Άλλοι είναι σε κώμα.
Υπάρχει φόβος για τις ζωές των πέντε κρατουμένων μέσα στις επόμενες εβδομάδες, μήνες, ή ίσως ακόμα και μέρες. Είναι επείγον ότι ένα κίνημα θα πρέπει να συσταθεί για να απαιτήσει ότι οι κρατούμενοι πρέπει να αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τα Δικαιώματα του Ανθρώπου· ότι δεν υποφέρουν από κάποια συγκεκριμένη κακομεταχείριση που θα μπορούσε να τους εμποδίσει από να απαντούν σωστά σε τυχόν ερωτήσεις που θα τεθούν σε αυτούς την ημέρα της δίκης τους ή ακόμα και, όπως έχει ήδη συμβεί μια φορά, να τους σκοτώσουν.
Υπάρχει ήδη μία αντίσταση που έχει συσταθεί για τους Γερμανούς Αιχμαλώτους στη Γαλλία. Αυτή η επιτροπή συνεργάζεται με την Ολλανδία και την Αγγλία. Αλλά είναι σημαντικό μια επιτροπή αυτού του είδους να δημιουργηθεί στη Γερμανία, αποτελούμενη από διανοούμενους, γιατρούς, και όλα τα είδη των ανθρώπων που απαιτούν ότι τόσο οι συλληφθέντες για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου όσο και οι πολιτικοί κρατούμενοι πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.
[μεταφραση: aixmi]

Ο δικηγόρος του Μπάαντερ Klaus Croissant (αριστερά), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και ο Ντανιέλ Κον-Μπετίτ στη Στουτγάρδη, 4 Δεκεμβρίου 1974 (αρχείο AP)

Ο Γάλλος ηγέτης των φοιτητών Ντανιέλ Κον-Μπετίτ το 1974 (δεξιά) με τον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Πολ Σαρτρ (μέση) και τον δικηγόρο της Μπάαντερ-Μάινχοφ Klaus Croissant σε συνέντευξη Τύπου μετά την επίσκεψη στους κρατουμένους της RAF στο Στάμχαιμ. (Φωτογραφία: Reuters)

Ο συγγραφέας και φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ (Δ) και ο δικηγόρος Klaus Croissant δίνουν συνέντευξη Τύπου στο Παρίσι για να συζητήσουν σχετικά με τη φυλάκιση του αριστερού Αντρέας Μπάαντερ στη Στουτγάρδη με την κατηγορία της τρομοκρατίας. Ο Σαρτρ, ο οποίος επισκέφθηκε πρόσφατα τον Μπάαντερ, κατηγορεί της Δυτικές Γερμανικές αρχές για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Επίσκεψη στο Στάμχαιμ: Ο γερμανός “Τρομοκράτης”Hans-Joachim Klein (μέση) με τον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Πολ Σαρτρ (αριστερά) και το δικηγόρο Klaus Croissantστο αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο της Στουτγάρδης στις φυλακές Σταμχάιμ τον Απρίλιο 1974. Εκεί ο Σαρτρ ήθελε να γνωρίσει τον κρατούμενο για τρομοκρατική δράση Αντρέας Μπάαντερ. Ένα χρόνο μετά, ο Klein συμμετείχε στην επίθεση και ομηρία των εκπροσώπων του ΟΠΕΚ στη Βιέννη υπό την καθοδήγηση της “τρομοκρατικής” οργάνωσης “Carlos”.
Πηγή:
http://aixmi.wordpress.com/2014/03/15/o-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81-%CF%84%CE%BF/