Τα παιδιά παράγονται σαν εμπορεύματα σωστά
από Θιασώτες της Δυσνομίας
από Θιασώτες της Δυσνομίας
Κείμενο από το 2ο τεύχος του αναρχικού εντύπου Diskordia (Βόλος)
Τα παιδιά παράγονται σαν εμπορεύματα σωστά[i]
Ναι! Εμείς φωνάζουμε, τα αχάριστα παιδία!
Από τα σχολικά μας χρόνια μάθαμε την ορθογραφία, τα παράγωγα, τον ορισμό, την ετυμολογία, τις κλίσεις, την ιστορία της οικογένειας αλλά ποτέ δεν μας απασχόλησε η ανάλυση περά από τα γλωσσολογικά και κοινωνικά παράγωγα αυτής της λέξης. Η οικογένεια πέρα από σύνθετο ουσιαστικό («οίκος», «γένος») με υποδιαιρέσεις, είναι και ένας διακριτός καταπιεστικός θεσμός ριζωμένος σε μοριακό κοινωνικό επίπεδο.Είναι η πρώτη δομημένη λογική κοινωνικής ιεραρχίας που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται από τα πρώτα χρόνια της γέννησης του.
Λαμβάνοντας υπόψη το βαθμό επιρροής της οικογένειας στα πρώτα βήματα του παιδιού, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία τεράστια διαδικασία προετοιμασίας για τα νέα μέλη. Μιας διαδικασίας, που υπό το πρίσμα των υπεύθυνων γονέων για την εξέλιξη των παιδιών, ξεκινάει ο αγώνας δρόμου προπαρασκευής του μελλοντικού «επιτυχημένου» κοινωνικού μοντέλου. Ενός μοντέλου που από μικρό μαθαίνει να συνηθίζει στην υποταγή, την μοιρολατρία, την πειθήνια λογική της κοινωνικής ιεραρχίας, έχοντας αφαιρέσει κάθε ζωντανό κύτταρο του υπό εξέλιξη οργανισμού του. Όλο το οικογενειακό πλέγμα εξουσίας συμπυκνώνεται λειτουργώντας ως ο ηθικό-κοινωνικό-πολιτισμικός θεματοφύλακας, αν όχι απόλυτα της παιδικότητας, τουλάχιστον της ευρύτερης ψυχοσωματικής εξέλιξης των μελών τις, νεαρών και γηραιότερων.
Αντίστοιχα η οικογενειακή εστία σε οποιοδήποτε τύπο, μορφή ή οργανωτική δομή και να εντάσσεται ανέκαθεν λειτουργούσε σαν μικρό κράτος. Ουσιαστικά δηλαδήσυμπυκνώνει κάθε κρατική λειτουργία, έχοντας ως ειδοποιό διαφορά από την κρατική δομή το επίπεδο στο οποίο ασκεί την εξουσία της. Αναφορικά η οικογένεια αντικαθιστά το κοινωνικό κράτος σε μοριακό επίπεδο, δηλαδή δεν ασκεί τον μαζικό/συγκεντρωτικό έλεγχο που ασκεί η κρατική δομή στους υπηκόους της, αλλά σε μια πιο διαπροσωπική βαθμίδα ελέγχει και θυσιάζοντας προσφέρει τα πάντα για το «καλό» των μελών της.[ii] Επίσης παρατηρείται μια ομοιότητα με το κράτος στην βάση προάσπισης εσωτερικών συμφερόντων. Κυρίως εντοπίζεται στο καθήκον προστασίας των συγγενών, του σπιτιού κλπ μέχρι το καθήκον του κάθε πολίτη να ενταχθεί στο στρατό και να προστατέψει την χώρα από τους εχθρούς της, για την επικράτηση της ενότητας και την διασφάλιση των συμφερόντων της. Αγνοώντας ουσιαστικά πώς δεν υπάρχει ενότητα και κοινό συμφέρον ανάμεσα σε δύο εχθρικούς κόσμους σ’ αυτόν των καταπιεστών και σ’ αυτόν των καταπιεσμένων είτε τοποθετείται σε επίπεδο χώρας-κράτους είτε σε επίπεδο οικογένειας, συγγενικού περιγύρου κλπ.
Εθνική ενότητα και οικογένεια συμπορεύονται στο μακρύ ταξίδι εδραίωσης της ανελευθερίας ως δομημένου τρόπου ζωής. Δεν είναι καθόλου τυχαία η διαχρονικότητα του ρητού «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» στην ελλαδική κοινωνία, όταν χέρι-χέρι αιώνες τώρα τρεις από του πιο θεμελιακούς καταπιεστικούς θεσμούς, συνεχίζουν την ακατάπαυστη συμβολή τους στην υποβάθμιση των ζωών και της αξιοπρέπειας μας, με φανατικότερο υποστηρικτή την ελληνική κοινωνία. Η ελληνική οικογένεια εντάσσεται στον ευρύτερο τύπο της πυρηνικής οικογένειας που αποτελεί τον πιο διαδεδομένο παγκοσμίως τρόπο οργανωτικής δομής των οικογενειακών εστιών. Ωστόσο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει η τυπική οικογένεια της Ελλάδας του 21ου αιώνα από τον βούρκο όλων των υπολοίπων της παγκόσμιας κοινωνικής/οικονομικής πραγματικότητας. Έχει όμως να διαφοροποιηθεί σε πολλά και να λουστεί με την απέχθειά μας.
Πέρα από χρυσαυγιτομονομανίες και λογικές φασιστικής εκτροπής της κοινωνίας, ο πρωταρχικός δεσμός απόλυτης συνοχής οικογένειας και έθνους-κράτους είναι η συνέχεια του αίματος. Επεξηγώντας δηλαδή, η φαντασιακή αντίληψη της εθνικής ενότητας με βασικό χαρακτηριστικό την φυλετική-εθνική συνέχεια, αποτελεί μεγέθυνση του εξίσου νεφελώδους κατασκευάσματος της ταύτισης μέσω αίματος του οικογενειακού κύκλου. Στην βάση αυτής της συνέχειας-ταύτισης εμπλέκονται αμέτρητοι αναχρονιστικοί μικροπαράγοντες. Οι οποίοι με την σειρά τους συμβάλουν στην παγίωση της μεταφυσικής λογικής, η οικογένεια πάνω από όλα, παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο, και άλλα εμφανώς απολιθωμένα παραδοσιακά ρητά. Η ελληνική οικογένεια ως κομβικό κομμάτι της παράδοσης έχει φροντίσει να μας ανεφοδιάσει με διάφορους κοινούς τόπους, συσπείρωσης της εθνικής ενότητας και έξαρσης του πατριωτικού ήθους. Τέτοιοι είναι ο τόπος, η παράδοση, τα ήθη, τα έθιμα, το σόι, λίγο πολύ όλα αυτά που από μικροί βαριόμασταν θανάσιμα αλλά ακούγαμε καθημερινά με στόμφο και έπαρση. Όλοι αυτοί οι μεταφυσικοί λόγοι που μας υπαγόρευαν να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον αυταρχικό θείο μας, να αγαπάμε το χωριό μας ακόμα κι αν δεν μας συνδέει σχεδόν τίποτα με αυτό και εκατοντάδες άλλα κομμάτια του απαρχαιωμένου αυτού πάζλ. Επιμέρους κομμάτια που εμποδίζουν ολόκληρες γενιές από την απεμπλοκή τους απ’ τον μύθο του ιερού τέρατος, της οικογενειακής εστίας σε μοριακό επίπεδο και της εθνικής ενότητας σε ευρύτερο και εμφανώς πιο συγκεντροποιημένο.
Επενδύετε πάνω μας, για να διατηρήσετε την ιδιοκτησία σας.
Το κληρονομικό δικαίωμα αποτελεί βασικό παράγοντα στην αναπαραγωγή της ιδιοκτησίας με σκοπό τη συνεχεία, επέκτασή και την υπεράσπιση της. Η αποδοχή της ιδιοκτησίας μέσω της κληρονομίας έχει ως αποτέλεσμα την αποδοχή των αξιών της οικογενείας και τον τρόπο δημιουργίας της ιδιοκτησίας. Από τη στιγμή που ο κληρονόμος αποδέχεται την ιδιοκτησία και παρά το ότι είναι πλέον οικονομικά χειραφετημένος δέχεται τις προσταγές και τον έλεγχο της ιδιοκτησίας από τον προηγούμενο έμπειρο κάτοχο της, ο οποίος αποτελεσματικά την συντήρησε και την μεταβίβασε. Επίσης η οικογένεια αντιμετωπίζει τα νεαρά μέλη της ως επένδυση, ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα, εκπαιδεύοντας τα ώστε να αυξήσουν μελλοντικά το κύρος και την περιουσία της. Έτσι το άτομο δεν ανεξαρτητοποιείται και λειτούργει σαν σαλίγκαρος κουβαλώντας τακτικές και επιθυμίες άλλων. Στην ουσία η οικογένεια είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας με διακριτούς εξουσιαστικούς ρόλους αναπαράγοντας εξίσου σε σμίκρυνση την ευρύτερη οικονομική καταπίεση.
Επιθυμία υποσυνείδητη, κυριαρχίας, εκμετάλλευσης.
Ο καταπιεστικός ιστός της κοινωνικής και όχι μόνο ιεραρχίας διαρθρώνεται σε ποικίλες πτυχές της καθημερινότητας. Μια από αυτές είναι η έμφυλη καθημερινή καταπίεση που τα παρεκκλίνοντα κοινωνικά κομμάτια βιώνουν, σε μικροκλίμακα την οικογενειακή επιβολή και σε διευρυμένη την ευρύτερη κρατική ή πολιτισμική επικράτηση της κανονικότητας. Συγκεκριμενοποιώντας το στην οικογενειακή του διάσταση η πρώτη βαθμίδα εξουσίας είναι η διαιώνιση του “straight and accomplished role model” που διαχωρίζεται στο πρότυπο άντρα –γυναίκας. Δηλαδή εξαρχής εξαλείφεται η οποιαδήποτε εναλλακτική επιλογή σεξουαλικής κατεύθυνσης του νέου οικογενειακού μέλους. Τοποθετώντας έπειτα στο μικροσκόπιο το «είδωλο» του αρσενικού, αναλύουμε μία ανεξάρτητη σχέση που απεικονίζει, τον επιτυχημένο, straight, επιβλητικό, αποφασιστικό και δυναμικό δηλαδή το αντρικό πρότυπο συμπυκνώνει αυτά τα χαρακτηριστικά σε ένα γενικευμένο, αυτό της δύναμης. Το γυναικείο πρότυπο διατηρεί μεγάλο βαθμό αντίστροφων χαρακτηριστικών, ισοσταθμώντας έτσι την ζυγαριά της κανονικότητας. Έτσι το θηλυκό «είδωλο» διακατέχεται από πτυχές όπως: η αισθησιακή /έντονα σεξουαλική, ευδιάθετη, καλοπροαίρετη, περιποιημένη/όμορφη, νοικοκυρά, και αν δεν είναι όλα τα παραπάνω τότε χαρακτηρίζεται ως υστερική, ανοργασμική κα, τέλος πάνω από όλα ο τελικός προορισμός μάνα. Αφού αρχικά το παιδί στερείται οποιαδήποτε προσωπική του παρέμβαση στην επιλογή του σεξουαλικού του προσανατολισμού, επέρχεται και μια άλλη πλειάδα μεθόδων[iii] που του κλέβουν βίαια την μαγεία της ανακάλυψης και οικοδόμησης της εξωτερικής και εσωτερικής προσωπικότητας του. Ένας ακόμα παράγοντας που επιβάλλεται από τα κυρίαρχα πρότυπα είναι η καταστολή του σώματος. Δηλαδή υπάρχουν προκαθορισμένες νόρμες που καθορίζουν βασικά στοιχεία που διέπουν τις σωματικές απολαύσεις. Επίσης διαρθρώνονται σε όλο το φάσμα των αισθήσεων και κατασκευάζουν διάφορα πακέτα προτύπων δηλαδή το πώς ορίζεται η σεξουαλική απόλαυση, το πώς οφείλει ένα σώμα να θεωρείται ωραίο και με ποιά χαρακτηριστικά κ.α. Συμπεραίνουμε έτσι ότι όλα αυτά δημιουργούν έναν δρόμο, θέτουν μια κατεύθυνση για αποδεκτούς και μη, δυνατούς και αδύναμους κλπ και τέλος από καιρό έχουν στρώσει τον δύσβατο δρόμο της εξορίας για αυτούς που δεν ταιριάζουν.
Όλα τα παραπάνω αφορούν τα υγιή μέλη της οικογένειας, αυτούς δηλαδή που έχουν την φυσική ικανότητα να κατέχουν και να διαχειρίζονται περιουσιακά στοιχεία, να συνεχίσουν το γένος και τη φήμη της οικογένειας. Τι γίνεται όμως όταν κάποια από τα μέλη δεν είναι "φυσιολογικά"; Ποια είναι η θέση στην οικογένεια και πως αντιμετωπίζονται από αυτή άτομα με πνευματικές, σωματικές αναπηρίες ή με κάποια σωματική ή ψυχολογική πάθηση; Εξαρχής αυτά τα μέλη δεν είναι σε θέση να φέρουν υγιείς απογόνους-συνεχιστές της οικογένειας και της ιδιοκτησίας της και αυτό και μόνο αρκεί για να αντιμετωπίζονται σχεδόν σαν μη μέλη, σαν ένα αναγκαίο κακό, ένα βάρος για την οικογένεια. Που περιθωριοποιούνται πρώτα από αυτή και μετέπειτα από το κοινωνικό σύνολο. Σε εποχές που κάποιοι νιώθουν περήφανοι να περιθωριοποιούν άτομα με αναπηρίες επειδή δεν μπορούσαν να είναι τόσο παραγωγικά και να διαιωνίσουν τη "ράτσα"όσο τα υγιή φρόντιζαν να τα ξεφορτώνονται στους εκάστοτε Καιάδες. Σε πιο κλειστές-συντηρητικές κοινωνίες, οι οικογένειες αυτές είτε αυτοπεριθωριοποιούνται από το κοινωνικό σύνολο γιατί νιώθουν ντροπή για το "πρόβλημα"είτε το βάζουν "κάτω από το χαλάκι"προσπαθώντας να ενσωματωθούν στα πρότυπα της κοινωνίας. Διαχρονικά η πολιτική του κράτους για άτομα με ειδικές ανάγκες επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω. Το κράτος σαν οργανωμένη μορφή εξουσίας της κοινωνίας αυτής ποτέ δεν μερίμνησε σοβαρά για τις ανάγκες των ατόμων αυτών και τα αντιμετωπίζει σαν κατώτερο είδος. Η όποια βοήθεια παρέχεται από το κράτος, από διάφορες ΜΚΟ δεν γίνεται στα πλαίσια της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού αλλά με βάση τον οίκτο, την λύπηση και με έναν τρόπο καθαρά πατερναλιστικό.
Κλείνοντας οφείλουμε να επισημάνουμε πως δεν εναντιωνόμαστε τυφλά σε οποιαδήποτε μορφή δεσίματος μεταξύ του συγγενικού κύκλου, αλλά εχθρευόμαστε την αναπαραγωγή και διαιώνιση της ξεκάθαρα καταπιεστικής θεσμοθετημένης οικογένειας. Αναφερόμαστε σε μια όχι εξουσιαστική, χρηματοκεντρική οικογενειακή σχέση, σε μία σχέση που δεν βασίζεται στην μεταφυσική λογική της συνέχειας και επικράτησης του αίματος, σε μία ένωση που δεν διαχωρίζει τα μέλη της σε συμβατά και μη. Μιλάμε για μια σχέση η οποία υπερβαίνει νομοθετήματα και κρατικές ηθικές, βασίζεται στην λογική της αλληλοκατανόησης, της αμφίδρομης αλληλεγγύης και ανεξαιρέτως όλα τα μέλη της αντιμετωπίζονται ισότιμα.
[i] Οι τίτλοι αυτού του κειμένου είναι στίχοι από το τραγούδι «Αχάριστα παιδιά» των Αντί.
[ii] Ιδιαίτερη σχέση ποιμαντικής εξουσίας, για να χρησιμοποιήσουμε μια έννοια του Φουκώ.
[iii] Η παρεμβατικότητα των γονέων στις παρέες, τις μουσικές επιλογές, το ντύσιμο, την πολιτική και θρησκευτική αντίληψη των παιδιών είναι λίγα από τα παραδείγματα. Αλλά αρκεί να σκεφτεί κανείς, πως σε μια κοινωνία που υπάρχουν ακόμα παιδιά που τους απαγορεύεται το σκουλαρίκι (κι ας ακούγεται σαν αστείο, ξεπερασμένο και δευτερεύον), πόσο οριοθετημένα ανατρέφεται η πλειοψηφία όσο αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό (γιατί ο φόβος μην γίνει το παιδί ανώμαλο, είναι πολύ πιο σημαντικό από το τι φοράει και τι ακούει). Η ομοφυλοφιλία είναι δημόσιος κίνδυνος, και οι γονείς δεσμοφύλακες.
To βρήκα εδώ:
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1518637