Από την Κριμαία άρχισε η διάλυση

του Γιώργου Δελαστίκ

Ούτε τυπικά, τελικά, δεν άρχισε η εφαρµογή της συµφωνίας στην Ουκρανία. Την πρωτοβουλία τορπιλισµού της είχαν οι ακροδεξιές φιλογερµανικές δυνάµεις, οι οποίες καθαίρεσαν εν ψυχρώ µέσω του κοινοβουλίου τον πρόεδρο της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Για να καταστεί αυτό δυνατό, οι δύο κορυφαίοι ολιγάρχες της Ουκρανίας, ο Ρινάτ Αχµέτοφ που κατά το γερµανικό περιοδικό Σπίγκελ ελέγχει 60 βουλευτές του aκόµµατος του Γιανουκόβιτς και ο Ντµίτρι Φίρτας που ελέγχει άλλους 30, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον Γιανουκόβιτς παρόλο που και οι δύο είχαν στενές σχέσεις µε τη Ρωσία µέχρι τώρα.

Την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, οι δύο ολιγάρχες εγκατέλειψαν τον Γιανουκόβιτς. Την Παρασκευή, όπου επί µήνες η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία είχε παραµείνει ανυποχώρητη στα πάντα χωρίς την παραµικρή απώλεια βουλευτή παρά τις διαδηλώσεις,  έκανε στροφή 180 µοιρών και… καθαίρεσε τον Γιανουκόβιτς!!! Τα πάντα είχαν πλέον κριθεί και η γερµανόδουλη φιλοναζιστική Ακροδεξιά κατέλαβε την εξουσία. Οι πρώτες αποφάσεις του «νέου» όχι στη σύνθεση, αλλά στην κατεύθυνση ουκρανικού κοινοβουλίου είναι άκρως αποκαλυπτικές για την πορεία που προτίθεται να ακολουθήσει η νέα ηγεσία του Κιέβου. Κατατέθηκαν νοµοσχέδια για: Απαγόρευση του κοµµουνιστικού κόµµατος Ουκρανίας! Κατάργηση του νόµου που απαγόρευε τη ναζιστική προπαγάνδα! Ανάληψη του υπουργείου Εσωτερικών και ∆ηµόσιας Τάξης από τον φιλοναζί Αρσέν Αβάκοφ και στελέχωση των δυνάµεων ασφαλείας από οµοϊδεάτες τους. Απαγόρευση της… ρωσικής γλώσσας, όπως και της ελληνικής, της ρουµανικής και της ουγγρικής που οµιλούνται από τις εθνικές µειονότητες που ζουν στην Ουκρανία! Ανάληψη του ελέγχου της δικαιοσύνης από ακροδεξιούς και πάει λέγοντας. Σε ό,τι αφορά πάντως τον έλεγχο της κυβέρνησης, πρωθυπουργός τοποθετήθηκε ο πράκτορας των Αµερικανών Αρσένι Γιατσενιούκ. Οι Αµερικανοί «πολιορκούν» επίσης από το πρωί ως το βράδυ τη Γιούλια Τιµοσένκο, την οποία προορίζουν για πρόεδρο της Ουκρανίας στις εκλογές που θα γίνουν στις 25 Μαΐου, αν τελικά ισχύσει η ηµεροµηνία αυτή. Ο πυγµάχος Βιτάλι Κλίτσκο, ο άνθρωπος των Γερµανών, έχει ουσιαστικά µείνει εκτός παιχνιδιού και έχει απλώς διακηρύξει ότι θα είναι υποψήφιος πρόεδρος.

Η κατάληψη της εξουσίας στο Κίεβο από τους ανθρώπους των Αµερικανών και των Γερµανών µε τέτοιο τρόπο προκάλεσε σοκ στον Βλαντιµίρ Πούτιν, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι ελέγχει την κατάσταση στην Ουκρανία πολύ λιγότερο από όσο φανταζόταν. Αποφάσισε πρώτα απ’ όλα να εξασφαλίσει την Κριµαία, όπου πάνω από το 70% του πληθυσµού είναι Ρώσοι. Ρώσοι καταδροµείς κατέλαβαν τα κτίρια της τοπικής κυβέρνησης και του τοπικού κοινοβουλίου στην Κριµαία για να είναι βέβαιοι ότι δεν θα τα πάρουν οι κυβερνητικές δυνάµεις του Κιέβου. Παράλληλα, δια βοής καθαιρέθηκαν τα έτσι κι αλλιώς ρωσόφιλα κυβερνητικά σώµατα στην Κριµαία, όπου είχαν παραχωρηθεί και κάποιες θέσεις στους γερµανόφρονες Ουκρανούς, και αντικαταστάθηκαν από πολιτικά σκληροτράχηλους Ρώσους που τάσσονται αναφανδόν και χωρίς τον παραµικρό ενδοιασµό υπέρ της επιστροφής της Κριµαίας στη Ρωσία όπου ανέκαθεν ανήκε, πριν ο Ουκρανός Νικίτα Χρουστσόφ την υπαγάγει διοικητικά στην Ουκρανία το 1954. Επιπροσθέτως, σε µια κίνηση που αποσκοπεί πολύ περισσότερο στην επίδειξη ισχύος παρά στην προετοιµασία εισβολής, η Ρωσία έθεσε σε κατάσταση «πολεµικής (!) ετοιµότητας» τις στρατιές της που βρίσκονται στα σύνορα µε την Ουκρανία, διατάζοντας τις δυνάµεις της να προβούν σε ανάλογα γυµνάσια.

Πάνω από 150.000 άνδρες του ρωσικού στρατού, µε πολλές χιλιάδες τανκς και πολεµικά αεροπλάνα, προκαλούν σίγουρα ρίγος. Μπορούν φυσικά πολύ εύκολα να νικήσουν τον ουκρανικό στρατό δια περιπάτου. Στόχος του Πούτιν είναι τα ρωσικά στρατεύµατα και η ετοιµότητά τους να εισβάλουν στην Ουκρανία να χρησιµοποιηθεί ως αιωρούµενη απειλή προκειµένου να λογικευθούν οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης του Κιέβου απέναντι στους Ρώσους και τους ρωσόφωνους της Ουκρανίας. Στις ρωσόφιλες περιοχές της Ουκρανίας είναι προφανές ότι θα διεξάγεται µια διελκυστίνδα, µε τις περιοχές αυτές να επιδιώκουν να επιβάλουν ντε φάκτο καθεστώς ουσιαστικής ανεξαρτησίας από το Κίεβο, κάτι που όµως αποκλείεται να διαιωνιστεί. Αντικειµενικά θα οδηγηθούν οι Ρώσοι και οι ρωσόφιλοι της Ουκρανίας στο δίληµµα ή να υπαχθούν στους ακροδεξιούς του Κιέβου ή να αποσχιστούν και να ενωθούν µε τη Ρωσία σε µια προοπτική. Το πιθανότερο είναι το δεύτερο, αρχής γενοµένης από την Κριµαία, όπου οι Ρώσοι κατέλαβαν και λειτουργούν και το αεροδρόµιο, ενώ εξήγγειλαν οδικά έργα σύνδεσης της Κριµαίας απευθείας µε τη Ρωσία χωρίς την παρεµβολή τυπικά ουκρανικού εδάφους ώστε να κινούνται απρόσκοπτα ρωσικές στρατιωτικές δυνάµεις, αν αυτό χρειαστεί. Μια πολεµική σύγκρουση δεν είναι επιθυµητή από καµιά πλευρά, καθώς θα αποσταθεροποιήσει εντελώς την κατάσταση στην Ευρώπη. Είναι αδύνατον όµως να αποκλειστεί εντελώς, όπως µας διδάσκει το πρόσφατο παράδειγµα της ασήµαντης Γεωργίας, η οποία τόλµησε να επιτεθεί κατά της Ρωσίας επιδιώκοντας να εκβιάσει στρατιωτική λύση στο πρόβληµα των ρωσικών µειονοτήτων τον Αύγουστο του 2008.

Κανείς δεν µπορεί να εγγυηθεί ότι οι ακροδεξιοί που κυβερνούν το Κίεβο δεν είναι εξίσου ηλίθιοι πολιτικά µε τον τέως πρόεδρο της Γεωργίας Σαακασβίλι. Επιπλέον, στην περίπτωση της Ουκρανίας «πάτρωνες» της κυβέρνησης δεν είναι µόνο οι Αµερικανοί, αλλά και οι Γερµανοί, οι οποίοι έχουν πολλές αντιθέσεις µε το Λευκό Οίκο και δεν αποκλείεται να δράσουν σε κάποιο βαθµό υπονοµευτικά. Έχουµε ακόµη πολύ δρόµο µέχρι να λήξει αυτή η ιστορία.