Ευχαριστώ ΚΚΕ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΚΕ
Αγαπητό ΚΚΕ σε ευχαριστώ ολόθερμα, γιατί επιτέλους φωτίστηκε το κενό μνήμης που έχω, επιτέλους ανακάλυψα την αλήθεια, που μου έκρυβαν επιμελώς, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς.
Είναι γνωστό ότι πάσχω από μια σπάνια, ανίατη, μορφή αμνησίας, με αποτέλεσμα να χάνω συχνά ολόκληρα κομμάτια των αναμνήσεων μου και να μην μπορώ να θυμηθώ μεγάλα διαστήματα της ζωής μου. Πολλές φορές, προσπαθώντας να καλύψω το βασανιστικό κενό μνήμης, αναπτύσσω φαντασιώσεις και ο αδύναμος και ταλαιπωρημένος μου εγκέφαλος, ανακλαστικά πλάθει μύθους προκειμένου να ισορροπήσει το κενό της μνήμης.Κατά το διάστημα αυτό οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου και όλος μου ο κοινωνικός περίγυρος, που αποτελείται από μεγαλοαστούς πλουτοκράτες και μπουρζουάδες, προσπαθώντας να με προστατέψουν από το σοκ της πραγματικότητας, με αφήνουν να παραπαίω στις φαντασιώσεις μου και ενισχύουν τις μυθικές ιστορίες που κατασκευάζει το άρρωστο μυαλό μου. Δεν τους κρατώ κακία, από αγάπη το κάνουν και από αδυναμία να το χειριστούν διαφορετικά. Όμως κάθε φορά που είμαι διαυγής (πράγμα που συμβαίνει σπάνια) η δικιά μου αγωνία για την αλήθεια με βασανίζει. Καθ όλο το διάστημα του Δεκέμβρη του 2008, είχα πάθει πάλι αυτή την καταραμένη κρίση αμνησίας. Έχοντας επιλέξει, παρά την τεράστια οικονομική μου άνεση, να κατοικίσω στην λούμπεν συνοικία των Εξαρχείων και να δουλεύω από ανία για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να ομοιάζω με προλετάριο και να μπορώ να συναναστρέφομαι με την εργατική τάξη (υποθέτω πως το κάνω από κάποιο είδος ενοχής απέναντι σε κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ, αν μπορείς να με βοηθήσεις και σε αυτό θα σου είμαι πολύ ευγνώμων αγαπητό μου κόμμα), έχω έρθει σε πολλές φορές σε δύσκολη θέση φαντασιωνόμενος διάφορα γεγονότα. Φαντάστηκα πως ήμουν σε απόσταση αναπνοής, τον Νοέμβρη του 1985 στην δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά, πάλι εκείνο τον Νοέμβρη είχα τελικά ένα κενό μνήμης. Φαντάστηκα, επιχειρήσεις αρετής, καταλήψεις, συγκρούσεις και σε όλα αυτά δυστυχώς, το άρρωστο μυαλό μου έπλαθε μύθους, πως τάχα ξεκινούσαν από αντεξουσιαστές, αναρχοαυτόνομους, κλπ. Και το Δεκέμβρη του 2008 το ίδιο, άκου τι έπλασε το άρρωστο (όπως ξαναείπα) μυαλό μου : τάχα λέει το βράδυ της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμενα σε απόσταση μερικών τετραγώνων από το σημείο. Τάχα λέει σχεδόν άμεσα ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και γω μαζί στα πρώτα 20 λεπτά. Τάχα λέει την επόμενη μέρα έγιναν συγκεντρώσεις και πορείες, τάχα λέει έγιναν αυθόρμητα οργισμένα και κυρίως τάχα όλος αυτός ο κόσμος (που φαντάστηκε η νοσηρή μου φαντασία), μαζεύτηκε αυθόρμητα και ήταν μαζική η συμμετοχή μαθητών, φοιτητών, εργατών κλπ. Ζούσα σε αυτό το μύθο μέχρι χτές. Μάταια ρωτούσα, ακόμα και η γιαγιά από το απέναντι μπαλκόνι (που ως γειτόνισσα ήξερε το πρόβλημά μου), αλλά μου έλεγε παραμύθια πως τάχα πετούσε γλάστρες στα ΜΑΤ από το μπαλκόνι της το βράδυ εκείνο, για να με προστατέψει από το σοκ της αποκάλυψης πως δεν έγινε ποτέ αυτό. Μέχρι που ήρθες εσύ τιμημένο ΚΚΕ, να με σώσεις ! Άργησες να βγάλεις τα συμπεράσματά σου, 4 ολόκληρα χρόνια, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ, εξ άλλου η αποκατάσταση της αλήθειας δε θέλει βιασύνες, μπορεί να πάρει και καμιά 50ρια χρόνια μερικές φορές.
Είναι γνωστό ότι πάσχω από μια σπάνια, ανίατη, μορφή αμνησίας, με αποτέλεσμα να χάνω συχνά ολόκληρα κομμάτια των αναμνήσεων μου και να μην μπορώ να θυμηθώ μεγάλα διαστήματα της ζωής μου. Πολλές φορές, προσπαθώντας να καλύψω το βασανιστικό κενό μνήμης, αναπτύσσω φαντασιώσεις και ο αδύναμος και ταλαιπωρημένος μου εγκέφαλος, ανακλαστικά πλάθει μύθους προκειμένου να ισορροπήσει το κενό της μνήμης.Κατά το διάστημα αυτό οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου και όλος μου ο κοινωνικός περίγυρος, που αποτελείται από μεγαλοαστούς πλουτοκράτες και μπουρζουάδες, προσπαθώντας να με προστατέψουν από το σοκ της πραγματικότητας, με αφήνουν να παραπαίω στις φαντασιώσεις μου και ενισχύουν τις μυθικές ιστορίες που κατασκευάζει το άρρωστο μυαλό μου. Δεν τους κρατώ κακία, από αγάπη το κάνουν και από αδυναμία να το χειριστούν διαφορετικά. Όμως κάθε φορά που είμαι διαυγής (πράγμα που συμβαίνει σπάνια) η δικιά μου αγωνία για την αλήθεια με βασανίζει. Καθ όλο το διάστημα του Δεκέμβρη του 2008, είχα πάθει πάλι αυτή την καταραμένη κρίση αμνησίας. Έχοντας επιλέξει, παρά την τεράστια οικονομική μου άνεση, να κατοικίσω στην λούμπεν συνοικία των Εξαρχείων και να δουλεύω από ανία για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να ομοιάζω με προλετάριο και να μπορώ να συναναστρέφομαι με την εργατική τάξη (υποθέτω πως το κάνω από κάποιο είδος ενοχής απέναντι σε κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ, αν μπορείς να με βοηθήσεις και σε αυτό θα σου είμαι πολύ ευγνώμων αγαπητό μου κόμμα), έχω έρθει σε πολλές φορές σε δύσκολη θέση φαντασιωνόμενος διάφορα γεγονότα. Φαντάστηκα πως ήμουν σε απόσταση αναπνοής, τον Νοέμβρη του 1985 στην δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά, πάλι εκείνο τον Νοέμβρη είχα τελικά ένα κενό μνήμης. Φαντάστηκα, επιχειρήσεις αρετής, καταλήψεις, συγκρούσεις και σε όλα αυτά δυστυχώς, το άρρωστο μυαλό μου έπλαθε μύθους, πως τάχα ξεκινούσαν από αντεξουσιαστές, αναρχοαυτόνομους, κλπ. Και το Δεκέμβρη του 2008 το ίδιο, άκου τι έπλασε το άρρωστο (όπως ξαναείπα) μυαλό μου : τάχα λέει το βράδυ της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμενα σε απόσταση μερικών τετραγώνων από το σημείο. Τάχα λέει σχεδόν άμεσα ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και γω μαζί στα πρώτα 20 λεπτά. Τάχα λέει την επόμενη μέρα έγιναν συγκεντρώσεις και πορείες, τάχα λέει έγιναν αυθόρμητα οργισμένα και κυρίως τάχα όλος αυτός ο κόσμος (που φαντάστηκε η νοσηρή μου φαντασία), μαζεύτηκε αυθόρμητα και ήταν μαζική η συμμετοχή μαθητών, φοιτητών, εργατών κλπ. Ζούσα σε αυτό το μύθο μέχρι χτές. Μάταια ρωτούσα, ακόμα και η γιαγιά από το απέναντι μπαλκόνι (που ως γειτόνισσα ήξερε το πρόβλημά μου), αλλά μου έλεγε παραμύθια πως τάχα πετούσε γλάστρες στα ΜΑΤ από το μπαλκόνι της το βράδυ εκείνο, για να με προστατέψει από το σοκ της αποκάλυψης πως δεν έγινε ποτέ αυτό. Μέχρι που ήρθες εσύ τιμημένο ΚΚΕ, να με σώσεις ! Άργησες να βγάλεις τα συμπεράσματά σου, 4 ολόκληρα χρόνια, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ, εξ άλλου η αποκατάσταση της αλήθειας δε θέλει βιασύνες, μπορεί να πάρει και καμιά 50ρια χρόνια μερικές φορές.
Επιτέλους κάποιος μου λέει την αλήθεια, επιτέλους σταματάει ή εξαντλητική βάσανος μέσα μου, επιτέλους τέρμα τα ψέματα. Ευχαριστώ ΚΚΕ.
Ευχαριστώ που κατάλαβα πως δεν έγινε τίποτα στις 6 Δεκέμβρη, αλλά όλα άρχισαν στις 8 Δεκέμβρη (δεν ξέρεις τι είναι να λείπουν δυο μέρες απ τη ζωή σου, δεν ξέρεις τι είναι να φωνάζεις δεν ξεχνώ την 6η Δεκέμβρη και να ανακαλύπτεις πως δεν υπάρχει αυτή η ημερομηνία, ευχαριστώ για τη λύτρωση), ευχαριστώ που μου έδωσες να καταλάβω πως δεν μένω εκεί δίπλα στα Εξάρχεια, δεν έχω προσωπική αντίληψη, μένω στον Περισσό !!! (δεν ξέρεις τι είναι να μην θυμάσαι που μένεις, δεν ξέρεις τι είναι να μην θυμάσαι ότι από τον Περισσό βλέπεις στην Μεσολογγίου μέσα απο μία χωροχρονική σκουλικότρυπα και έτσι μπορείς να δείς τα γεγονότα και σε ριπλέι δυο μέρες αργότερα και πάλι ευχαριστώ), ευχαριστώ που πρωτοστάτησες για μένα και όλους τους πάσχοντες σοβαρά από άνοια, ετεροχρονισμένα, ώστε να κατανοήσουμε πως ο χρόνος είναι ρευστός και πως το να αλλάζεις την πραγματικότητα χωρονομικά είναι ουσιώδες στη Μαρξιστική θεωρία και πως δεν είναι ταμπού ή πάθηση της αμνησίας. Ευχαριστώ γιατί η νοσηρή μου φαντασία έπλασε μια δολοφονία 15χρονου (όπως και το 85) εν ψυχρό, αλλά ευτυχώς σε μιά έκλαμψη διαύγειας (είπαμε σπάνια συμβαίνει) διάβασα το Ρίζο (http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=28%2F12%2F2008&id=10422&pageNo=8&direction=1) και κατανόησα πως, είχε τα δίκια του το όργανο της τάξης.
Κυρίως όμως ευχαριστώ, γιατί πια δεν αισθάνομαι μόνος, εγκαταλελειμμένος, περιφρονημένος και κοινωνικά αποκλεισμένος ! Ναι ευχαριστώ ΚΚΕ, γιατί τώρα γνωρίζω πως το να πλάθεις μύθους και να παραποιείς την πραγματικότητα, είναι σύνηθες και αποδεκτό και πως εκτός από άτομα με ειδικές ανάγκες (σαν του λόγου μου) υπάρχουν και κόμματα με ειδικές ανάγκες.
Ευχαριστώ ΚΚΕ, ειλικρινά δε ξέρω πως να ανταποδώσω, λέω να σε ψηφίσω σε ένδειξη πραγματικής ευγνωμοσύνης …
Ωχ μόλις ξέχασα τι έλεγα και τι ήθελα να κάνω, φτου ρε γαμώ την αμνησία μου …
Ευχαριστώ που κατάλαβα πως δεν έγινε τίποτα στις 6 Δεκέμβρη, αλλά όλα άρχισαν στις 8 Δεκέμβρη (δεν ξέρεις τι είναι να λείπουν δυο μέρες απ τη ζωή σου, δεν ξέρεις τι είναι να φωνάζεις δεν ξεχνώ την 6η Δεκέμβρη και να ανακαλύπτεις πως δεν υπάρχει αυτή η ημερομηνία, ευχαριστώ για τη λύτρωση), ευχαριστώ που μου έδωσες να καταλάβω πως δεν μένω εκεί δίπλα στα Εξάρχεια, δεν έχω προσωπική αντίληψη, μένω στον Περισσό !!! (δεν ξέρεις τι είναι να μην θυμάσαι που μένεις, δεν ξέρεις τι είναι να μην θυμάσαι ότι από τον Περισσό βλέπεις στην Μεσολογγίου μέσα απο μία χωροχρονική σκουλικότρυπα και έτσι μπορείς να δείς τα γεγονότα και σε ριπλέι δυο μέρες αργότερα και πάλι ευχαριστώ), ευχαριστώ που πρωτοστάτησες για μένα και όλους τους πάσχοντες σοβαρά από άνοια, ετεροχρονισμένα, ώστε να κατανοήσουμε πως ο χρόνος είναι ρευστός και πως το να αλλάζεις την πραγματικότητα χωρονομικά είναι ουσιώδες στη Μαρξιστική θεωρία και πως δεν είναι ταμπού ή πάθηση της αμνησίας. Ευχαριστώ γιατί η νοσηρή μου φαντασία έπλασε μια δολοφονία 15χρονου (όπως και το 85) εν ψυχρό, αλλά ευτυχώς σε μιά έκλαμψη διαύγειας (είπαμε σπάνια συμβαίνει) διάβασα το Ρίζο (http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=28%2F12%2F2008&id=10422&pageNo=8&direction=1) και κατανόησα πως, είχε τα δίκια του το όργανο της τάξης.
Κυρίως όμως ευχαριστώ, γιατί πια δεν αισθάνομαι μόνος, εγκαταλελειμμένος, περιφρονημένος και κοινωνικά αποκλεισμένος ! Ναι ευχαριστώ ΚΚΕ, γιατί τώρα γνωρίζω πως το να πλάθεις μύθους και να παραποιείς την πραγματικότητα, είναι σύνηθες και αποδεκτό και πως εκτός από άτομα με ειδικές ανάγκες (σαν του λόγου μου) υπάρχουν και κόμματα με ειδικές ανάγκες.
Ευχαριστώ ΚΚΕ, ειλικρινά δε ξέρω πως να ανταποδώσω, λέω να σε ψηφίσω σε ένδειξη πραγματικής ευγνωμοσύνης …
Ωχ μόλις ξέχασα τι έλεγα και τι ήθελα να κάνω, φτου ρε γαμώ την αμνησία μου …
***
By// http://risinggalaxy.wordpress.com/2012/12/07/%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8E-%CE%BA%CE%BA%CE%B5/
