Το Δικαιωμα στην Χρηση Βιας

((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: Το Δικαιωμα στην Χρηση Βιας

από W. Benjamin

Journal for Religious Socialism, vol.1, no.4)1

Παραγραφος Ι

1. «Το νομικο συστημα τεινει να αντιδρα στις προσπαθειες καταστροφης του με την καταφυγη στον εξαναγκασμο, ειτε ωστε να επιβαλει την διατηρηση ή την αποκατασταση της ορθης ταξης».

Η προταση αυτη ειναι σωστη, αλλα ειναι λανθασμενη η επεξηγηση της αναφορικα με την εσωτερικη ταση του νομου να εδραιωνει την εξουσια του. Αυτο που διακυβευεται εδω ειναι η καθυποταγμενη πραγματικοτητα στην οποια ο νομος αναφερεται. Αυτο που διακυβευεται ειναι ο βιαιος ρυθμος της ανυπομονησιας οπου ο νομος υπαρχει και διαθετει την χρονικη του ταξη, σε αντιθεση με τον καλο (;) ρυθμο της προσδοκιας με τον οποιο εξελισσονται τα μεσσιανικα γεγονοτα.

2. «Μονο το κρατος εχει το δικαιωμα να χρησιμοποιει βια» (και καθε χρηση της βιας του εχει αναγκη καποιου συγκεκριμενου νομου).

Εαν το κρατος γινεται κατανοητο ως το υπερτατο οργανο του νομου, τοτε η εγκυροτητα του (2) συνεπαγεται αναγκαστικα απο το (1). Επιπλεον, ειναι ασχετο αν η υπερτατη εξουσια του νομου προκυπτει απο την δικη του εξουσια ή απο καποια εξουσια εξω απο αυτο. Με αλλα λογια, το (2) ισχυει εξισου καλα και για οποιαδηποτε κοσμικη θεοκρατια. Οποιοσδηποτε ορισμος της σχεσης του κρατους με το νομικο συστημα αλλος απο τους δυο που περιγραφηκαν στην προηγουμενη προταση δεν νοειται.

Παραγραφος ΙΙ

Κριτικες Πιθανοτητες:1,2

Α. Η αρνηση του δικαιωματος του κρατους και του ατομου να χρησιμοποιουν βια.

Β. Η χωρις ορους αναγνωριση του δικαιωματος του κρατους και του ατομου να χρησιμοποιουν βια.

Γ. Η αναγνωριση του δικαιωματος του κρατους να χρησιμοποιει βια.

Δ. Η αναγνωριση του αποκλειστικα ατομικου δικαιωματος να χρησιμοποιει βια.

(Α): Η αποψη αυτη περιγραφεται απο τον συγγραφεα ως ηθικος αναρχισμος. Η διαψευση του δεν μπορει να διατηρηθει. (1) Γιατι η ιδεα ενος επιπεδου πολιτισμικης αναπτυξης που εχει αποκτηθει «με την βια» και υποτιθεμενα δικαιολογει την χρηση της βιας αποτελει μια contradictio in adjecto. (2) Προκειται για ενα ιδιαιτερα μοντερνο λαθος που αναβλυζει απο ειδικα μηχανιστικους τροπους σκεψης, η επιχειρηματολογια πως οποιαδηποτε πολιτισμικη ταξη μπορει να κατασκευαστει με την ικανοποιηση των ελαχιστων αναγκων οπως ειναι η διασφαλιση της φυσικης υπαρξης. Μπορουμε ισως να εδραιωσουμε τους δεικτες της πολιτισμικης προοδου που θα μπορουσαν να εξελιχθουν σε σκοπους των ανθρωπινων προσδοκιων. Ωστοσο αυτοι δεν θα ηταν σε καμια περιπτωση οι ελαχιστοι παραγοντες που αναφερθηκαν λιγο πριν. (3) Ειναι εντελως λανθασμενος ο ισχυρισμος οτι, σε καποιο συνταγματικο κρατος, ο αγωνας για υπαρξη αναδεικνυεται σε αγωνα για τον νομο. Αντιθετα, η εμπειρια αποδεικνυει αναμφισβητητα οτι ειναι το αντιθετο που ισχυει. Και αυτο ειναι απαραιτητα ετσι, μιας και το μελημα του νομου για την δικαιοσυνη ειναι μονο εκδηλο, ενω στην πραγματικοτητα ο νομος απασχολειται με την αυτο-συντηρηση. Πιο συγκεκριμενα, με την υπερασπιση της υπαρξης του εναντια στην ιδια του την ενοχη. Σε τελικη αναλυση, η κανονιστικη βια εκδηλωνεται παντα για να ευνοησει την υπαρχουσα πραγματικοτητα. (4) Η πεποιθηση οτι, παρα τις οποιες αντιρρησεις ο ηθικος φιλοσοφος μπορει να προχωρησει, ο εξαναγκασμος που «επηρεαζει τις εσωτερες νοοτροπιες των ανθρωπινων οντων» βασιζεται σε ενα ωμο quaternioterminorum3, στον ιδιο βαθμο που η «εσωτερη νοοτροπια» συγχεεται με την «ηθικη νοοτροπια». Μιας και ειδαλλως το επιχειρημα αυτο αποτυγχανει να αποδειξει οτιδηποτε σχετικα με τις ηθικες νοοτροπιες. –Σε αντιθεση, ο ετσι αποκαλουμενος ηθικος αναρχισμος ειναι ανεφικτος για εντελως διαφορετικους λογους. Βλεπε το δοκιμιο μου «Ζωη και Βια»4.

(Β): Η θεση αυτη, την οποια ο συγγραφεας αναπτυσσει στο ΙΙ κατω απο το (2), ειναι αυτο-αναιρουμενη. Το κρατος δεν ειναι καποιο ατομο που ομοιο του δεν εχει αλλα η υπερτατη νομικη εξουσια, η οποια, οταν της αποδιδεται η ηθικη αναγνωριση οπως στην προταση πιο πανω, αποκλειει καθε απολυτο δικαιωμα των ατομων στην χρηση της βιας. Ο συγγραφεας, ωστοσο, φαινεται πως αποδεχεται αυτη ακριβως την πεποιθηση, μιας και, χωρις να αποκηρυσσει τις αξιωσεις του κρατους, αναγνωριζει οτι τα ατομα μπορουν να εχουν το δικαιωμα να χρησιμοποιησουν βια.

(Γ): Η προταση αυτη ειναι υπερασπισιμη απο θεση αρχης σε καθε περιπτωση που επικρατει η αποψη πως η ηθικη ταξη γενικα υιοθετει την μορφη του νομικου κρατους, η οποια στην συνεχεια μπορει τοτε να νοηθει μονο ως διαμεσολαβημενη απο το κρατος. Ο ισχυων νομος της περιοδου ζητα την αναγνωριση αυτης της προτασης, χωρις την εφαρμογη της. (Στις παρουσες περιστασεις η εφαρμογη της νοειται με μεγαλη δυσκολια).

(Δ): Προκειται για μια θεση η επιστημικη αδυνατοτητα της οποιας φαινεται τοσο φανερη στον συγγραφεα ωστε να μην συνειδητοποιει οτι προκειται για μια συγκεκριμενη αποψη η λογικη δυνατοτητα της οποιας δεν αμφισβητειται. Αντιθετα την απορριπτει ως μια παραλογα μονοπλευρη εφαρμογη της ιδεας του ηθικου αναρχισμου. Παρ’ ολα αυτα, πρεπει να υπερασπιζεται οπου, απο την μια πλευρα (σε αντιθεση με το (Α)), καμια αντιφαση αρχης δεν μπορει να διακριθει μεταξυ της βιας και της ηθικης, και, απο την αλλη πλευρα (σε αντιθεση με το (Γ)), καποια αντιφαση αρχης γινεται αντιληπτη μεταξυ της ηθικης και του κρατους (ή του νομου). Η εκθεση αυτης της αποψης αποτελει εναν απο τους σκοπους της ηθικης φιλοσοφιας μου, και στην συνδεση αυτη ο ορος «αναρχισμος» μπορει καλλιστα να χρησιμοποιηθει για την περιγραφη μιας θεωριας που αρνειται το ηθικο δικαιωμα οχι στην βια ως τετοια αλλα σε καθε ανθρωπινο θεσμο, κοινοτητα, ή ατομικοτητα που ειτε αξιωνει το μονοπωλιο της βιας ή με οποιονδηποτε αλλο τροπο αξιωνει το δικαιωμα αυτο ως αποκλειστικο απο οποιαδηποτε οπτικη γωνια, ακομη και αν μονο ως γενικη αρχη, αντι να την σεβεται σε συγκεκριμενες περιπτωσεις ως ενα δωρο που αποδιδεται απο την θεια εξουσια, ως απολυτη εξουσια.

Δυο σχολια αναφορικα με το Επιμετρο του επιμελητη.

Ι. Ο «ηθικος αναρχισμος» στην πραγματικοτητα βριθει αντιφασεων ως πολιτικο σχεδιο – με αλλα λογια, ως σχεδιο δρασης που προβληματιζεται με την αναδυση μιας νεας παγκοσμιας ταξης. Παρ’ ολα αυτα, τα αλλα επιχειρηματα που διατυπωνονται εναντιον του ειναι και αυτα ανοικτα στην διαφωνια. (1) Εαν υποστηριχθει οτι «καθε μη-ενηλικος» δεν εχει στην πραγματικοτητα αλλα μεσα αντιμετωπισης καποιας βιαιης επιθεσης, θα μπορουσαμε να απαντησουμε οτι συχνα ουτε και οι ενηλικες διαθετουν αλλη διεξοδο (και σε καθε περιπτωση αυτο δεν εχει καμια σχεση με την ενηλικη ζωη). Επιπλεον, τιποτα δεν ειναι πιο μακρια απο την σκεψη του «ηθικου αναρχισμου» απο την προταση καποιου οπλου εναντια στην βια. (2) Δεν μπορει να εκφραστει καμια αντιρρηση στην «χειρονομια» της μη-βιας, ακομη και αν καταληγει στην μαρτυρικη θυσια. Στην ηθικη, και πανω απο ολα σε ζητηματα ηθικης δρασης, το ρητο της Mignon, «Αφηστε με λοιπον να φαινομαι, μεχρι να γινω»5, φερει απολυτη βαρυτητα. Καμια φαινομενικοτητα δεν μπορει να μεταμορφωσει καλυτερα καποιον ανθρωπο απο αυτην. (3) Ως προς τις προγνωσεις σχετικα με την πολιτικη επιτυχια αυτης της στρατηγικης της μη-βιας καθως και της μονιμης κυριαρχιας της βιας στην γη, ο μεγαλυτερος σκεπτικισμος δεν ειναι αδικαιολογητος, ειδικα ως προς το τελευταιο αυτο σημειο – στον βαθμο που με την «βια» κατανοουμε την «φυσικη δραση».

Απο την αλλη πλευρα (οσο ανεφικτος και αν ειναι ο «ηθικος αναρχισμος» ως πολιτικο προγραμμα), καποια μορφη δρασης συμφωνη με οσα προτεινει μπορει (οπως εχουμε ηδη προτεινει με το (2)) να ανυψωσει την ηθικη του ατομου ή της κοινοτητας στα μεγαλυτερα υψη σε καταστασεις οπου υποφερουν επειδη ο Θεος δεν φαινεται να τους εχει διαταξει να προβαλλουν βιαιη αντισταση. Οταν οι κοινοτητες των Εβραιων της Γαλικιας αφησαν τους εαυτους τους να σφαγιαστουν στις συναγωγες τους χωρις να προσπαθησουν καν να υπερασπιστουν τους εαυτους τους, αυτο δεν εχει σε τιποτα να κανει με τον «ηθικο αναρχισμο» ως πολιτικο προγραμμα· αντιθετα η απλη αποφασιστικοτητα και μονο της «μη αντιστασης στο κακο» αναδυεται στο ιερο φως της ημερας ως μια μορφη ηθικης δρασης.

ΙΙ. Ειναι εξισου πιθανη και αναγκαια η καταληξη σε ενα παγκοσμια εγκυρο συμπερασμα σχετικα με το δικαιωμα στην χρηση της βιας, επειδη η αληθεια σχετικα με την ηθικη δεν καλει σε παυση ενωπιον της ηθικης ελευθεριας. – Επιπλεον, αν παραβλεψουμε οσα εχουμε ηδη υποστηριξει και επιτρεψουμε στους εαυτους μας να επαναπαυθουμε με adhominem επιχειρηματα, μπορουμε να δουμε οτι οποιαδηποτε υποκειμενικη αποφαση που ευνοει ή εναντιωνεται στην χρηση της βιας με αφηρημενους ορους απλα δεν μπορει να ικανοποιηθει, λογω του οτι η υποκειμενικη αποφαση νοειται κατα πασα πιθανοτητα μονο υπο το φως συγκεκριμενων σκοπων και ευχων.

Αποσπασμα γραμμενο το 1920· αδημοσιευτο κατα την διαρκεια της ζωης του Benjamin.

Σημειωσεις

1 Στις διαξευξεις αυτες το ατομο στεκει σε αντιθεση οχι μονο με την ζωσα κοινοτητα αλλα και με το κρατος.

2 Για το κρατος, οι επιλογες που αναγραφονται εδω ισχυουν στις συναλλαγες του με αλλα κρατη, καθως και σε εκεινες με τους πολιτες του.

3 Ενας συλλογισμος μπορει να εχει τρεις μονο ορους, αλλα αν ο ενας χρησιμοποιειται διφορουμενα, ενας τεταρτος ορος δημιουργειται αναποφευκτα. Αυτο ειναι το quaternioterminorum ή Σφαλμα των Τεσσαρων Ορων.

4 Δοκιμιο των αρχων του 1920, χαμενο πια.

5 Δες στο Μαθητεια του Wilhelm Meister του J.W.von Goethe. Η Mignon εχει ντυθει σαν αγγελος για καποια θεατρικη παρασταση· η δηλωση της εκφραζει τα προαισθηματα της για τον θανατο.

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1516744