Πολιτική εκπροσώπηση ή ανεξέλεγκτοι κοινωνικοί αγώνες;
Αν η εξουσία είναι ένα σύνολο από μικρά και μεγάλα γρανάζια, που η περιστροφή τους εκκινεί την κρατική μηχανή, τότε η πολιτική είναι το απαραίτητο γράσο για την ομαλή λειτουργία τους. Όταν, μάλιστα, ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν ελέγχεται επαρκώς απ’ την βούληση της άρχουσας τάξης, οι τριβές που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της κρατικής μηχανής, είναι εις θέση να μειώσουν αισθητά την απόδοση της. Αν προχωρήσουμε το ζήτημα ακόμα παραπέρα, διαπιστώνουμε πως οι αυθόρμητοι και ανεξέλεγκτοι κοινωνικοί αγώνες, μπορούν όχι απλώς να επιβραδύνουν τους μηχανισμούς καταπίεσης, προωθώντας την απελευθερωτική προοπτική, αλλά ως άμμος στην εσωτερική τους διάρθρωση, να τους καταστήσουν παντελώς άχρηστους.Η πολιτική όμως δεν συμβαίνει μόνο σε επιβλητικές αίθουσες, ούτε καθίζει την δόλια παρουσία της αποκλειστικά σε έδρανα σκαλιστά. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Αν η πολιτική δεν διέθετε απεριόριστες δυνατότητες διείσδυσης στους κοινωνικούς αγώνες –με σκοπό βεβαίως να τους εκπροσωπήσει, αχρηστεύοντάς τους– τότε το κράτος θα ήταν εδώ και αιώνες μια ωχρά ανάμνηση. Είναι δεδομένο, λοιπόν, πως όπου ανατέλλει η ελπίδα του αντικρατικού αγώνα, οι μέδουσες των κομματικών επιτελείων σπεύδουν να σπεκουλάρουν και να αλλοτριώσουν το πηγαίο και ακηδεμόνευτο σε μια ανούσια αντικυβερνητική δράση. Φυσικά, ο «αγώνας» ενάντια στο όποιο καθεστώς, όχι μόνο δεν στρέφεται ενάντια στο κράτος, αλλά απεναντίας προσδοκά να το καταστήσει αρτιότερο και θελκτικότερο. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι απειράριθμα. Οι ψηφοφορίες αμεσοδημοκρατικού χαρακτήρα θυμίζουν την ελευθερία που παρέχουν τα μεγάλα πολυκαταστήματα στην υπερκατανάλωση. Είσαι ελεύθερος να πελαγοδρομείς από το ένα προϊόν στο άλλο, μέχρι να επιλέξεις ποιο είναι αυτό που σου ταιριάζει. Είσαι ελεύθερος πολίτης όσο και καταναλωτής, αρκεί να μην βγεις ποτέ απ’ τον λαβύρινθο και νιώσεις την ανάγκη να τον γκρεμίσεις.
Είμαστε βέβαιοι πως αρκετοί από εσάς, θα έχετε σοβαρές ενστάσεις και ίσως να επιχειρηματολογούσατε υπέρ του αντιθέτου. Πιθανόν, να θεωρείτε πως η χρήση στοχευμένης βίας απέναντι στις δυνάμεις καταστολής είναι αρκετή για να χαρακτηριστεί μια δράση ως απελευθερωτική. Ας μην γελιόμαστε όμως. Η πολιτική και όλα τα δεινά που την συνοδεύουν, ούτε πετροβολούνται, ούτε αναφλέγονται με μολότοφ.Ανακόπτονται μόνο απ’ τον ξεκάθαρο απελευθερωτικό λόγο, το σθένος, την εντιμότητα, την συντροφικότητα που δεν έχει εκφυλιστεί σε κινηματικό καλαμπούρι.Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερο πως η πολιτική μετατρέπει τους κοινωνικούς αγώνες σε ακίνδυνες παραστάσεις, ασχέτως αν είναι έντιμες οι αρχικές προθέσεις των αγωνιζομένων. Οι κυβερνώντες, λοιπόν, μπορεί να τρέμουν απ’ την αναβάθμιση της κοινωνικής βίας, μιας και είναι εις θέση να τους γκρεμίσει απ’ τον χάρτινο θρόνο τους, το κράτος όμως δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, όσο αυτή η βία εκπροσωπείται από έναν ή περισσότερους κομματικούς μηχανισμούς. Ουσιαστικά, βέβαια, δεν μπορούμε να μιλάμε σε τέτοιες περιπτώσεις για κοινωνική βία, αν και πολλές φορές ξεκινά σαφώς ως τέτοια, αλλά για βία ενδοεξουσιαστική, μιας και οι αγωνιζόμενοι μετατρέπονται σε εργαλείο προώθησης του ενός εξουσιαστικού μπλοκ έναντι του άλλου. Ας δούμε όμως ένα πρόσφατο παράδειγμα απ’ τον ελλαδικό χώρο, όπου οι μολότοφ, τα δακρυγόνα, οι εισβολές σε σπίτια και οι φυλακίσεις, αντί να γίνουν δροσερή βροχή για τον απελευθερωτικό ανθό, αποτέλεσαν λίπασμα για τα ζιζάνια της τυραννίας.
Στην Χαλκιδική λοιπόν και πιο συγκεκριμένα στον δήμο Αριστοτέλη, ένα μεγάλο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας ασχολείται αυτό τον καιρό με την αμεσοδημοκρατική εκλογή του υποψηφίου που θα διεκδικήσει τον δημαρχιακό θώκο. Έχουν, μάλιστα, εκλέξει επιτροπή πενήντα ατόμων για το ζήτημα, η οποία έχει εκλεγεί από άλλες επιτροπές και πάει λέγοντας. Όταν γίνεται λόγος για επιτροπές, ας μην λησμονούμε πως ομιλούμε για μηχανισμούς εκπροσώπησης που προωθούν τόσο την απελευθερωτική διαδικασία, όσο οι νυφίτσες διατηρούν σχέσεις καρδίας με τα κοτόπουλα. Αυτή, λοιπόν, η επιτροπή «σοφών» βρήκε τρεις υποψηφίους και τους προτείνει στους κατοίκους. Οι τελευταίοι, καλούμενοι να εκπληρώσουν το ρόλο τους ως πολίτες, θα εκλέξουν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες έναν από αυτούς, ώστε να κατέβει στις δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δήμαρχος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σπεύσει ήδη να δεσμευτεί πως θα στηρίξει όποιον υποψήφιο του υποδείξει ο αμεσοδημοκρατικός τραγέλαφος. Είναι μάστορες, ως γνωστόν, οι αριστεροί στην κατασκευή αγωνιστικών μνημάτων. Και για μάρμαρο συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τους ίδιους τους αγωνιζομένους.
Αν όμως όλος ο βίαιος κοινωνικός αγώνας έγινε για να οικειοποιηθούν οι αγωνιζόμενοι μια εξουσιαστική πρακτική, όπως η άμεση δημοκρατία, τότε τα συνοικιακά αμεσοδημοκρατικά συμβούλια του Παπανδρεϊκού Πασοκ, θα μας είχαν απελευθερώσει ήδη. Αλλά, ακόμα και η άμεση δημοκρατία είναι μια αστεία πρόφαση μιας και ο επιλεγμένος υποψήφιος, θα κατέβει μετά βαΐων και κλάδων στον εκλογικό στίβο. Απ’ την άλλη θα μπορούσαμε να πούμε πως το γεγονός ήταν εν μέρει αναμενόμενο, μιας και οι λεγόμενες επιτροπές αγώνα απ’ την αρχή έδιωχναν το ανεξέλεγκτο απ’ την πόρτα, για να μπάσουν την πολιτική και τον έλεγχο απ’ το παράθυρο, μιλώντας για παράνομες εξορύξεις και ζητιανεύοντας βουλεύματα απ’ το συμβούλιο της επικρατείας. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, την στάση που κράτησαν για τον εμπρησμό στο εργοτάξιο της El Dorado Gold, αλλά και για το περιεχόμενο της αλληλεγγύης που επέδειξαν στους συλληφθέντες, θέτοντας εξαρχής το δίπολο αθώος-ένοχος. Δεν λησμονούμε βεβαίως και τις κινηματικές συνελεύσεις της Θεσσαλονίκης που δημιουργήθηκαν για το ζήτημα της εξόρυξης, μιας και συνεργάστηκαν στενά με τις επιτροπές «αγώνα». Προφανώς, η άμεση δημοκρατία δεν αποτελεί έκπτωση στην «απελευθερωτική» τους πρόταση.
Θεωρούμε πως οι κοινωνικοί αγώνες, για να μην μετατρέπονται σε φθηνές τηλεοπτικές κωμωδίες, αλλά να συμβάλλουν στην συνολική απελευθερωτική προοπτική, οφείλουν πρώτα απ’ όλα να μην εκπροσωπούνται από κανέναν. Αν αυτό δεν συμβεί, όση βία και αν επιδείξουν οι συμμετέχοντες απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, η πολιτικοποίηση του αγώνα τους θεωρείται δεδομένη. Τι γίνεται όμως με όσους συμμετέχουν σε έναν κοινωνικό αγώνα με αξιοπρέπεια και ανυστεροβουλία; Όταν αυτός εκφυλίζεται σημαίνει πως η δράση και ο λόγος τους είναι σα να μην συνέβη ποτέ; Όχι, το αντίθετο θα λέγαμε. Σε αυτή την περίπτωση ο καταγεγραμμένος δημόσιος λόγος τους θα αποτελέσει μνήμη και απελευθερωτικό παράδειγμα για τους αγώνες που μέλλονται. Βεβαίως, για να συμβεί αυτό είναι σημαίνουσα τόσο η συνέχεια, όσο και η συνέπεια τους στον συνολικά απελευθερωτικό αγώνα.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Πηγή:
http://anarchypress.wordpress.com/2014/02/16/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%B9/#more-18637