2012 Τίτλοι Τέλους
Eagainst | 31/12/2012
Πολλά θα ειπωθούν για το 2012, ως μια χρονιά ταραγμένη, ουσιώδη, γεμάτη γεγονότα που σφράγισαν την πορεία της ανθρωπότητας… Στην πραγματικότητα, φυσικά, οι μέρες αυτού του χρόνου δεν μπορούν να εξετασθούν ξεχωριστά από τις ιστορικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, αλλά μόνο ως συνέχεια και συνέπειά τους. Το 2012, λοιπόν, μπορεί ταυτόχρονα να ιδωθεί ως αποτέλεσμα-αντίδραση αλλά και ως εκκίνηση-ερέθισμα.
Οι εξεγέρσεις στον Ευρωπαϊκό νότο, το αποτέλεσμα των Ελληνικών εκλογών, μαζί με τα φοιτητικά κινήματα της Χιλής και του Καναδά, αποτελούν ίσως ένα πρώιμο χτύπημα στο φαντασιακό της απάθειας. Τα ρατσιστικά πογκρόμ της Αθήνας και οι ναζιστικές θηριωδίες σε όλη την Ευρώπη αποκάλυψαν για άλλη μια φορά τον τρόμο που μπορεί να προκαλέσει ο ενστερνισμός εθνικιστικών και ναζιστικών ιδεοληψιών. Ας δούμε, όμως, συνοπτικά (όσο πιο συνοπτικά γίνεται) μέρος μερικών σημαντικών γεγονότων της χρονιάς που εντός ολίγων ωρών θ’ αποτελεί μια ακόμη σελίδα της ιστορίας.
Δώδεκα Δευτέρου Δώδεκα
Σχεδόν ένα εκατομμύριο πολίτες κατέβηκαν να διαδηλώσουν στο κέντρο της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων, ενάντια στην ψήφιση των νέων μέτρων που επιβάλλε η νεοφιλελεύθερη πολιτική Κυβέρνησης και Ε.Ε. Για μια ακόμη φορά, οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν απροκάλυπτα, και σύντομα η πλατεία Συντάγματος μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Σχεδόν σε όλη την Ελληνική επικράτεια, σπάζονταν και λεηλατούνταν γραφεία του τότε κυβερνώντος κόμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ, και δεκάδες κτίρια πυρπολήθηκαν. Οι εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών που αψήφησαν την τρομοκρατία ολόκληρου του μηχανισμού εξουσίας, και κυρίως όσοι επέλεξαν το δρόμο της απάντησης στην κρατική βία και την πνευματική/φυσική καταστολή, φαίνεται πως πραγματικά δημιούργησαν ένα σύννεφο φόβου πάνω από το κλυδωνιζόμενο σύστημα επιχειρηματιών, πολιτικών και μίντια. Όλοι οι κομματικοί αρχηγοί, συμπεριλαμβανομένων αυτών της αριστεράς (που μέχρι εχθές λαρύγγιζαν με οίστρο που θυμίζει έφηβο, επαναστατικές κορώνες), μίλησαν για παρακρατικούς μηχανισμούς, για προβοκάτορες, κουκουλοφόρους και μηδενιστές. Παραπονέθηκαν μάλιστα που η Αστυνομία δεν συλλαμβάνει τους υπεύθυνους που τάχα γνωρίζει και επιτίθεται σε ειρηνικούς διαδηλωτές. Κλαίουσα, μάλιστα, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας χαρακτήρισε προδότες όσους αντιδρούν στα εξαθλιωτικά μέτρα τα οποία η ίδια με περηφάνια, ψήφισε…
Τα ΜΜΕ με τις αστείες απειλές τους σχετικά με τη χρεοκοπία (μόνο τσουνάμι, σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων δεν προέβλεψαν), απέδειξαν για μία ακόμη φορά, μετά το Δεκέμβρη του ’08, ή τον Ιούνιο του ’11, πως έχουν μεταμορφώσει το κοινωνικό λειτούργημα της δημοσιογραφίας σε επαγγελματική τρομοκρατία. Παρέα με το αηδιαστικό τσούρμο των εν ενεργεία πολιτικάντηδων και δημοσιογράφων, ακολουθούν, όπως πάντα, οι δήθεν φιλήσυχοι νοικοκυραίοι και οι φασίστες, οι οποίοι κηρύσσουν, χωρίς ίχνος ντροπής, τον πόλεμο ενάντια στους μετανάστες. Η επιλογή της σύγκρουσης, όμως, από μεγάλη μερίδα διαδηλωτών (και όχι 500 ατόμων όπως γελοιωδέστατα και εντελώς αντιδεοντολογικά αναφέρουν οι δημοσιογράφοι), έστω κι αν από μόνη της δεν μπορεί να έχει κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, έδειξε μόνο ένα μέρος της συσσωρευμένης οργής, ειδικά στις τάξεις των νέων ανθρώπων.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να συμπορευτούμε με τη λογική όσων πλήττονται από την επιλογή αυτή, δηλαδή τραπεζίτες, επιχειρηματίες των ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα (από την αριστερά έως την άκρα δεξιά) και να υιοθετήσουμε επιχειρήματα περί δήθεν αντιδημοκρατικών τακτικών που επιδιώκουν το χάος. Η βία, σίγουρα, δεν αποτελεί κάποια βιώσιμη λύση, αλλά πρόκειται για το αποτέλεσμα των κυβερνητικών επιλογών, που από τη μια εξαθλιώνουν εκατομμύρια ανθρώπους, στερώντας τους, ταυτόχρονα, το δικαίωμα στην ειρηνική διαμαρτυρία.
Todos somos griegos, pero… sólo los griegos
Λίγες μέρες μετά την ιστορική 12η Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκαν διάφορα καλέσματα για εκδηλώσεις αλληλεγγύης στις Ελληνικές πρεσβείες και προξενεία, με αποκορύφωμα την συγκέντρωση στην Μαδρίτη που άγγιξε τα 700 άτομα. Παρόμοιες δράσεις είδαμε και στη Γαλλία και στην Ιταλία.
Παρά του ότι οι κινητοποιήσεις αυτές προβλήθηκαν από τα ΜΜΕ ως «φιλελληνικές» ενδείξεις συμπαράστασης, στην πραγματικότητα, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη. Η έννοια της αλληλεγγύης, όμως, απ’ ότι δείχνει έχει κατά κάποιον τρόπο παρεξηγηθεί, διαστρεβλωθεί ή αλλοιωθεί. Διεθνής αλληλεγγύη στην πραγματικότητα σημαίνει ότι κάποιοι πολίτες μιας χώρας αποφασίζουν να δείξουν συμπαράσταση στους κατοίκους μιας άλλης που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, που, στην κινηματική γλώσσα συνήθως συσχετίζεται με την πολιτική καταστολή και την κοινωνική/οικονομική αδικία. Στην περίπτωση των «φιλελληνικών καλεσμάτων» που αφορούσαν την 18-2 τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Οι περισσότεροι που αποφάσισαν να συγκεντρωθούν μπροστά από τις πρεσβείες ήταν Έλληνες μετανάστες με μια μικρή συμμετοχή αλλοεθνών (οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, προέρχονται από αριστερούς πολιτικούς κύκλους, ή ευαισθητοποιούνται λόγο κάποιας συγγένειες που έχουν με την χώρα), που, ωστόσο, μέχρι και σήμερα, συνεχίζουν ν’ αναλαμβάνουν δράση αντι-πληροφόρησης, προκειμένου ν’ αντιστρέψουν τον ρατσιστικό λόγο των Ευρωπαϊκών Μέσων Ενημέρωσης ενάντια στους Έλληνες.
Καναδάς: οι φοιτητές στους δρόμους
Την Τρίτη 22 Μάη, (βε βάση άρθρο που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο: Κουλτούρα και Επανάταση), οι φοιτητές στην πόλη του Κεμπέκ συμπλήρωσαν τις 100 μέρες μιας γενικής απεργίας διαρκείας, κορυφώνοντας τις μαζικές διαδηλώσεις που αποτελούν τις μεγαλύτερες εδώ και χρόνια σ’ όλη τη Β. Αμερική. Οι φοιτητές δίχως, παράλληλα,να λαμβάνουν υποστήριξη από την υπόλοιπη κοινωνία, οργάνωσαν συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, όταν η κυβέρνηση του Κεμπέκ πρότεινε μια πρώτη αύξηση κατά 75% μέσα στα ερχόμενα 5 χρόνια (που θα φτάσει το 82% στα επόμενα 7 χρόνια),
Στις 1ο Νοέμβρη του 2011, πάνω από 30.000 συμμετείχαν στη διαδήλωση. 20.000 απ’ αυτούς πορεύθηκαν κατευθείαν προς τα κυβερνητικά γραφεία του Μόντρεαλ, διαδηλώνοντας ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων. Κατά τους πρώτους μήνες του 2012, οι κινητοποιήσεις κορυφώνονται. Στις 23 Φλεβάρη, 40.000 μαθητές απ’ όλη την επαρχία πέρασαν επίσης στην απεργία διαρκείας. Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές κατέλαβαν τη γέφυρα Jacques Cartier. Στις 22 Μάρτη, καθώς πάνω από 300.000 φοιτητές κατέβηκαν σε απεργία, μια μαζική πορεία που ονομάστηκε Printemps Érable (Άνοιξη της Σφενδάμνου, απ’ το δένδρο-σύμβολο του Καναδά, λογοπαίγνιο που θυμίζει το Printemps arabe, την αραβική άνοιξη), καθώς έκλειναν η μια σχολή μετά την άλλη, και το ένα λύκειο μετά το άλλο. 2 μήνες αργότερα, στις 22 Μάη, οι φοιτητές του Κεμπέκ θα γιορτάζουν την 100ή μέρα απεργίας διαρκείας, ήδη μια απ’ τις μεγαλύτερες φοιτητικές κινητοποιήσεις στην πρόσφατη ιστορία. 100 μέρες απεργίας, χαράς και αντίστασης, κινητοποίησης ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων, τη λιτότητα και τα χρέη, και την εγκληματοποίηση της υπεράσπισης της εκπαίδευσης.
Στην Χιλή…
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, φοιτητές από όλη την χώρα, συνεχίζουν να οργανώνονται ενάντια στις περικοπές στον τομέα της παιδιάς και τις ιδιωτικοποιήσεις. Οι φοιτητές ζητούν την θέσπιση νόμου που θα εγγυάται δωρεάν, δημόσια και ποιοτική παιδεία, και μεγαλύτερη χρηματοδότηση των σχολών ώστε να αντιμετωπιστούν οι ανισότητες. Στα τέλη του 2011, το κίνημα κατάφερε να πείσει την κυβέρνηση να δεχτεί να αυξήσει 10% τον προϋπολογισμό για την παιδεία το 2012, και, ταυτόχρονα, να προσφέρει κάποια βοήθεια σε χρεωμένους φοιτητές.
Τετάρτη 25 Απριλίου: Στο Σαντιάγο 80.000 φοιτητές διαδήλωσαν υπό την αυστηρή επιτήρηση της αστυνομίας. Κάλεσμα για κινητοποιήσεις είχε απευθύνει η συνομοσπονδία των φοιτητών της Χιλής (Confech). Εκτός από την πρωτεύουσα του Σαντιάγο, διαδηλώσεις έγιναν επίσης στις πόλεις Βαλπαραΐσο, Κονσεπσιόν, Τεμούκο και Λα Σερένα. Καθ’ όλη την διάρκεια των διαδηλώσεων, οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν χρήση χημικών και τεθωρακισμένων οχημάτων απέναντι στους φοιτητές σε μια προσπάθεια να τους απομακρύνει από κυβερνητικά κτήρια. Οι διαδηλωτές απάντησαν με τη σειρά τους πετώντας πέτρες.
Τετάρτη 20 Ιουνίου: Περισσότεροι από 10.000, φοιτητές διαδήλωναν στους δρόμους του Σαντιάγο, κάνοντας έκκληση για δωρεάν δημόσια εκπαίδευση και για να μπεί ένα τέλος στην «κερδοσκοπία» στα σχολεία της χώρας. Η πορεία ξεκίνησε ειρηνικά στο κέντρο του Σαντιάγο, όπου οι μαθητές, φορώντας σχολικές στολές, και με τις σχολικές τους σάκες, κρατούσαν πολύχρωμες πινακίδες και φώναζαν, “A un año de lucha, aun no se escucha” (Μετά από ένα χρόνο αγώνα, εξακολουθήτε να μην ακούτε). Λίγο μετά οι μαθητές βρέθηκαν αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν τα Χιλιανά ΜΑΤ που συνοδεύονταν από οχήματα ρίψης νερού. Δεκάδες συνελήφθησαν.
Τρίτη 28 Αυγούστου: Σε πεδίο μάχης μετατράπηκαν για μία ακόμη μέρα οι δρόμοι στο Σαντιάγο της Χιλής, με την αστυνομία να κάνει εκτεταμένη χρήση χημικών και οχημάτων ρίψης νερού.
Πολιτική αυτοκτονία!
Το πρωί της 4ης του Απρίλη μπροστά στην πλατεία Συντάγματος, ο 77χρονος συνταξιούχος Δημήτρης Χριστούλας υπερφορτωμένος από χρέη, δίνει τέλος στη ζωή του, αφήνοντας το παρακάτω σημείωμα:
Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’αυτή. Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου).
Η πλατεία Συντάγματος μέσα σε λίγη ώρα γεμίζει από κόσμο που ανταποκρίνονται στο διαδικτυακό κάλεσμα: «Να Μην Συνηθίσουμε στον Θάνατο».
Στις 3 Μαΐου 2012 στη Μαδρίτη, Ισπανοί τραγουδιστές συναντήθηκαν και ηχογράφησαν ένα τραγούδι που συνέθεσε ο Χοακίν Καρμπονέλ για να τιμήσουν στον Δημήτρη Χριστούλα.
Εκλογές 2012
Με την επικράτηση των αντι-μνημονιακών κομμάτων αλλά και προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας έληξαν οι επαναληπτικές εκλογές στην Ελλάδα. Με βάση τα τελικά αποτελέσματα, το 18,35 % του συνόλου του εκλογικού σώματος ψήφισε τη Ν.Δ., το 16,63 % τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (ο οποίος σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές του 2009 επταπλασίασε τα ποσοστά του), το 7,60 % το ΠΑ.ΣΟ.Κ (πρόκειται για την χειρότερη επίδοση της «κεντρο-αριστερής» παράταξης από την ημέρα της ίδρυσή της), το 4,65 % τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το 4,28 % τη νεο-φασιστική Χρυσή Αυγή – που, κατά κάποιον τρόπο, αντικαθιστά την ακροδεξιά παράταξη του Γ. Καρατζαφέρη, ΛΑ.Ο.Σ, η οποία υπέστη βαριά ήττα (ποσοστό: 1,58 %) και δεν κατόρθωσε να μπει στην Βουλή λόγω του ότι απαιτούμενου ελάχιστου ορίου του 3% επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Περαιτέρω, το 3,87 % (του συνόλου του εκλογικού σώματος πάντα) προτίμησε την ΔΗΜ.ΑΡ. η οποία απάντησε θετικά στο αίτημα για συμμετοχή σε μια τρικομματική κυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενώ μόλις το 2,78 % το Κ.Κ.Ε. (σε ιστορικό χαμηλό). Μολονότι, όμως, οι εκλογές δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο παρά ένα κοινοβουλευτικό πανηγύρι, που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική δημοκρατία και την ευρεία συμμετοχή στην άσκηση πολιτικής, η ερμηνεία των αποτελεσμάτων αποτελεί, ως ένα βαθμό, μια ευκαιρία προκειμένου να κατανοήσουμε τις όποιες αλλαγές συμβαίνουν εντός της κοινωνίας.
Εν αρχή, το «αριστερό» χέρι της ντόπιας ολιγαρχίας, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., φαίνεται πως κόπηκε οριστικά, με ελάχιστες ελπίδες πολιτικής επανάκαμψης, ενώ και το άλλο, το δεξιό, αυτό του μαύρου μετώπου που επιχειρήθηκε να χτιστεί με βάση τη Ν.Δ. είναι ολοφάνερα αποδυναμωμένο. Κι αυτό γιατί παρά την τεράστια συσπείρωση των συντηρητικών δυνάμεων – γεγονός που προκύπτει από τις προσχωρήσεις του τελευταίου μήνα, αφού ένα ποσοστό της τάξης του 2-3% από το συνολικό ποσοστό της Ν.Δ. οφείλεται στην συνεργασία της Δημοκρατικής Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη, που στις εκλογές της 6ης Μαΐου άγγιξε το 2,56 % αλλά και στις διαρροές βουλευτών από το ΛΑ.Ο.Σ. το οποίο από το 2,90 % (της αναμέτρησης του προηγούμενου μήνα) έπεσε στο 1,58% (πράγμα που σημαίνει πως ένα επιπλέον ποσοστό γύρω στο 1% μετακινήθηκε επίσης προς την ΝΔ).
Η ελεύθερη πτώση του Κ.Κ.Ε. δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, αφού: α) έχει μια ανεξήγητη, στα όρια της μεταφυσικής, εμμονή σε ξεπερασμένα Σταλινικά μοντέλα τα οποία μόνο λύση στα προβλήματά μας δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν, μιας και πρόκειται για καθεστώτα φρίκης και στυγνής καταπίεσης που η ιστορία τα ξέβρασε και τα κατέταξε στις μαύρες της σελίδες) και, β) παρά την αρκετά ισχυρή του κινηματική βάση (δυναμικά συνδικάτα στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα) ο δρόμος της απομόνωσης που διάλεξε (ξεχωριστές πορείες και άρνηση συνεργασίας με άλλες «αντι-καπιταλιστικές» δυνάμεις σε συνδυασμό και με τον αφορισμό του κινήματος των αγανακτισμένων όπου οι δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχαν έντονη παρουσία) το οδήγησε στην αυτοκαταστροφή. Η διασπαστική και βαθέως αντικινηματική πολιτική του έστρεψαν σχεδόν τους μισούς ψηφοφόρους του σε άλλες επιλογές (κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία μετακινήθηκαν προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία, έκανε λόγο, έστω και μπλοφάροντας εν μέρει, για «Κυβέρνηση της Αριστεράς»).
Η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της κεντρικής ηγεσίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πάνω στο κίνημα δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση να μετατραπεί σε μοχλό δημιουργίας μιας επαναστατικής δύναμης, καθώς ο εγκλωβισμός του στις κοινοβουλευτικές αξίες δεν αποτελεί μια δύναμη ικανή να τον αναβαπτίσει από κόμμα με αστικοδημοκρατικές αρχές και τάσεις, σε πραγματικά επαναστατικό κίνημα. Η άνοδος του κόμματος αυτού επίσης, φανερώνει το μεγάλο κινηματικό πισωγύρισμα, καθώς ενώ δύο χρόνια πριν οι πλατείες ήταν γεμάτες από κόσμο, με τις συνελεύσεις να προσπαθούν δειλά δειλά να δώσουν μια ιδέα πραγματικής δημοκρατίας, ξαφνικά όλες οι εν δυνάμει ριζοσπαστικές δυνάμεις της κοινωνίας άρχισαν να χάνουν το παιχνίδι στα χέρια τους, εναποθέτοντας στις ελπίδες τους σε ένα προσωποκεντρικό κόμμα, που σταδιακά αρχίζει να γραφειοκρατικοποιείται όλο και περισσότερο.
Η Χρυσή Αυγή
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, η νομιμοποίηση του ρατσιστικού και φονταμενταλιστικού λόγου στην καθημερινή μας ζωή (με αποκορύφωμα τις σκηνές τρομοκρατίας και παραλογισμού που διαδραματίστηκαν για πάνω από μια ολόκληρη εβδομάδα μπροστά από το θέατρο Χυτήριο, έπειτα από το ανέβασμα της «αιρετικής» θεατρική παράστασης του Λαέρτη Βασιλείου που καταπιάνεται με ζητήματα όπως η διαφορετικότητα, μέσα από το έργο του Τέρενς Μακ Νάλι Corpus Cristi), και η άνοδος του εθνικιστικού λαϊκισμού, υπήρξαν θέματα που στο παρελθόν μας είχαν προβληματίσει αρκετές φορές, θέτοντάς τα σε συζήτηση, και προσπαθώντας να διαυγάσουμε την νεοελληνική πραγματικότητα, καθώς και τους λόγους που οδήγησαν σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων στην ναζιστική αυτή συμμορία. Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να γίνουν εκτενέστερες αναφορές πάνω στο ζήτημα αυτό, καθώς οι λόγοι που καλλιέργησαν τούτο το κλίμα εσωστρέφειας και εθνικού συντηρητισμού εξακολουθούν να κατευθύνουν μέρος της κοινωνικής αντίδρασης σε εθνολαϊκιστικές οδούς, εμποδίζοντάς μας έτσι να συλλάβουμε την πλήρη εικόνα των σχέσεων εκμετάλλευσης εντός της χώρας, την ίδια στιγμή που οι μετανάστες μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίοι τράγοι μιας κρίσης για την οποία δεν φέρουν καμία ευθύνη οι ίδιοι. Στην πραγματικότητα, όσο και αν το εθνικιστικό νεοελληνικό φαντασιακό υποσκάπτει τα θεμέλια της κοινωνικής οργής, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε πως μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων της ΧΑ δεν είναι ούτε σαδιστές ούτε ψυχοπαθείς που επιθυμούν να δουν όλους τους μετανάστες στις κρεμάλες. Όπως υποστήριζε και η Χάνα Άρεντ στο βιβλίο Η Κοινοτυπία του Κακού – ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν σε δύσκολες συνθήκες να συνεργαστούν με το «κακό», δίχως να ταυτίζονται συνολικά μαζί του. Η παράλληλη της διανοητικής μας ικανότητας, η καταρράκωση κάθε αισθήματος μας ηθικής αναφορικά με τους στόχους και τους σκοπούς μιας πράξης, μας εγκλωβίζει σε μια στείρα εργαλειακή εκτέλεση κάποιας πράξης, αδυνατώντας να ξανασκεφτούμε αν πραγματικά υπάρχει αντικειμενικότητα στην δράση που επιλέγουμε.
Σε αυτή την φάση που βρισκόμαστε, η ναζιστική συμμορία της ΧΑ έχει πλέον ξεμπροστιαστεί πλήρως, όχι μόνο στα εγχώρια και εξωτερικά Μέσα Ενημέρωσης (όπως βλέπουμε στο παραπάνω βίντεο), αλλά και από τα λεγόμενα απλών ανθρώπων, οι οποίοι αποδοκιμάζουν συνειδητά τις μεθόδους που χρησιμοποιεί, καί την βασική ιδεολογία που πρεσβεύει. Οι επιθέσεις εναντίον πολιτικών τους αντιπάλων και αλλοδαπών έχουν, πλέον, καταστεί κομμάτι της επικαιρότητας. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως ο διάλογος μαζί τους θα μπορούσε να δώσει λύση στο τεράστιο αυτό πρόβλημα, ενώ η κυρίαρχη ιδεολογία, πιστή στο δόγμα του «ακραίου κέντρου», συμμερίζεται τούτη την άποψη, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να μας ‘υπενθυμίσουν’ ότι η βίαιη αντιμετώπιση των ναζί είναι αναποτελεσματική και ανεπιθύμητη γιατί κατά κανόνα «η βία φέρνει βία». Από την άλλη πλευρά, αναπτύσσεται συνεχώς η άποψη πως η μοναδική απάντηση στην ΧΑ είναι η βίαιη συντριβή τους στους δρόμους και τις γειτονιές. Καί οι δύο απόψεις είναι εξίσου προβληματικές εφόσον:
- 1) η πρώτη εξισώνει τον βανδαλισμό, τις βιαιοπραγίες, την ψυχολογική αλλά σωματική βία που υφίστανται οι μετανάστες, τον τρόμο που βιώνουν από ομάδες οπλισμένες με μαχαίρια και πρόθεση να προκαλέσουν σωματική βλάβη (που συνήθως πρόσκεινται στην Χρυσή Αυγή και, ταυτόχρονα, απολαμβάνουν το απυρόβλητο της δικαιοσύνης), με την άμυνά τους και την συμπαράσταση ορισμένων πολιτικοποιημένων ομάδων, που με στόχο να προστατέψουν τα βασικά δικαιώματα των μεταναστών επιχειρούν να αποτρέψουν τις φασιστικές ομάδες να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Έτσι, επιχειρείται, ύπουλα και υποσυνείδητα, να αγνοηθεί για μια ακόμη φορά η αστυνομική βία καθώς και περιστατικά όπως οι βασανισμοί εντός αστυνομικών τμημάτων των δεκαπέντε αντιφασιστών που είχαν συλληφθεί μερικούς μήνες πριν, γεγονός που έγινε γνωστό και στο εξωτερικό μέσω άρθρου της Βρετανικής Guardian. Έτσι, μια τέτοια συγκεχυμένη και μανδραβελική άποψη για τη βία, που εξισώνει τις επιθέσεις μίσους και ακόμα και την κρατική καταστολή με μια μορφή βίας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αμυντική ή απαντητική, είναι ισοπεδωτική και εξωπραγματική.
- 2) Η στείρα βία απέναντι σε τέτοιου είδους ομάδες, κάτω από την ηχώ συνθημάτων όπως «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς» εκτός από το να αναπαράγουν εμφυλιοπολεμικά φαντάσματα και ξεπερασμένα δίπολα που, ελάχιστα πλάθει συνειδήσεις και ευαισθητοποιεί το κοινό, παγιδεύεται σε εγγενείς αδυναμίες τις οποίες ο αναρχικός χώρος δεν κατάφερε ακόμη να ξεπεράσει: αν, για παράδειγμα, οι συγκεκριμένοι «αναρχικοί» που υιοθετούν αυτού του είδους τα συνθήματα ζούσαν την εποχή του 45-50, του σταλινικού τρόμου, πιθανότατα αν δεν είχαν δολοφονηθεί από τις δυνάμεις τις δεξιάς, θα κατέληγαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα της ΟΠΛΑ, όπως και αρκετοί Τροτσκιστές.
Το βαθύτερο πρόβλημα της όλης κατάστασης είναι συνειδησιακό: Όλοι όσοι σε στιγμές αναβρασμού αναφωνούν υποσυνείδητα, «ορθώς έπραξε ο Κασιδιάρης» ή, «Χρυσή Αυγή που τους χρειάζεται», αγνοούν τί πραγματικά πρεσβεύει αυτή η οργάνωση, κατά πόσο άνθρωποι που μισούν κάποιον που έτυχε να γεννηθεί μερικά χιλιόμετρα πέρα από τα δικά μας σύνορα θα μπορούσαν να δώσουν λύση στα προβλήματα που εμείς οι ίδιοι έστω και παθητικά, δημιουργήσαμε; Εάν, πάνω απ’ όλα, υπάρχει κάτι που θα πρέπει να υπερβούμε, αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά αυτή η λεγόμενη «κοινοτυπία του κακού», με άλλα λόγια, τον αποπροσανατολισμό μας από τα κύρια αίτια του προβλήματος και η άγνοια του γεγονότος πως από τη μια μπορεί ο φασισμός αρχικά να έρχεται πρώτα για τους «άλλους», στο τέλος όμως, καταλήγει εναντίον όλων, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου μας του ηλίθιου εαυτού. Αυτού του είδους η τάση δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά η πιο ακραία έκφραση ετερονομίας που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Σε αντίθεση με την περίπτωση των αστικών κομμάτων, η Χρυσή Αυγή, εκτός από την τακτική της Χαμάς που εφαρμόζει, ταυτόχρονα, ο μεσσιανικός της λόγος πως «οι Έλληνες που έχουν μπει στο μάτι των Σιωνιστών δεν θα λυγίσουν, όπως δεν λύγισαν ποτέ στην ιστορία» και η «εκδίκηση» (αυτή η βιβλική και βαθιά συναισθηματική, αλλά ταυτόχρονα ανορθολογική στάση απόγνωσης) που δήθεν παίρνει στο όνομα του Ελληνικού λαού, την καθιστούν ως «φάρο ελπίδας» σε μια κοινωνία που αγνοεί πως κανείς δεν μπορεί να καταφέρει κάτι περισσότερο για εμάς εκτός από εμάς τους ίδιους. Έτσι, όσοι νομίζουν ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί λύση στα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα, ας μην ξεχνούν τον βρώμικό της χαρακτήρα που ευνουχίζει κάθε τάση κοινωνικής αυτο-οργάνωσης, την μοναδική δράση που μπορεί να δώσει πραγματικές λύσεις στα προβλήματα που ταλανίζουν την χώρα (και αν όχι ολόκληρη την Ήπειρο).
Ισπανία-Πορτογαλία: Ανθρακωρύχοι, φοιτητές και εκατομμύρια άλλοι πολίτες στους δρόμους.
Θερμό έτος για την Ισπανία και την Πορτογαλία αποδείχθηκε το 2012, με εκατομμύρια πολίτες να βγαίνουν στους δρόμους συνεχόμενα, διαμαρτυρόμενοι στα μέτρα λιτότητας που έχουν οδηγήσει ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό νότο στην απόγνωση. Την 24η του Φλεβάρηεκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές συγκρούονται με τις δυνάμεις τις αστυνομίας, ενώ μερικές ημέρες αργότερα, η αστυνομία καταστέλλει στην Βαρκελώνη φοιτητική διαδήλωση.
Τον Ιούλιο οι ανθρακωρύχοι της περιοχής Αστούριας διαμαρτυρόμενοι ενάντια στο μέτρα της κυβέρνησης Ραχόι, συγκρούονται επί καθημερινής βάσης με την αστυνομία, κατασκευάζοντας αυτοσχέδιες ρουκέτες. Οι συγκρούσεις θα διαρκέσουν για αρκετές ημέρες ενώ οι περισσότεροι ανθρακωρύχοι αποφασίζουν να διασχίσουν την Ισπανία για να φθάσουν στη Μαδρίτη, έπειτα από συγκρούσεις με την αστυνομία έξω από ανθρακωρυχεία, κυρίως στον βορρά της χώρας, όπου και διαδήλωναν για τη μείωση θέσεων εργασίας και τις περικοπές στους μισθούς τους.
Υπό τα συνθήματα «Νάτοι, είναι οι ανθρακωρύχοι!» και «Η Μαδρίτη καίγεται», η πορεία που έφτασε από την Αραγονία, στη βορειοανατολική Ισπανία, διέσχισε το πρωί τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι την ισπανική πρωτεύουσα και συναντήθηκε με μια άλλη πορεία που προερχόταν από τις περιοχές των Αστούριων και της Λεόν, στη βορειοδυτική Ισπανία. Στην πρωτεύουσα είχαν τη στήριξη χιλιάδων Μαδριλένιων που συγκεντρώθηκαν στη Gran Via για να τους υποδεχτούν. Τις επόμενες ημέρες η Μαδρίτη μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, ενώ σύντομα η Πορτογαλία θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο…
Σκοτώνοντας για τον θεό…
Έπειτα από τη διάδοση ενός ανόητου – βλάσφημο και προσβλητικό με βάση την άποψη των μουσουλμάνων – video για τον προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ, που φέρει τον τίτλο, Innocence of Muslims και αποτελεί δημιούργημα του ακροδεξιού πάστορα Terry Jones από τη Φλόριντα των Η.Π.Α, (γνωστός, μεταξύ άλλων, για τις ακραίες αντι-Ισλαμικές του θέσεις, αλλά και για την ιδέα του να καθιερωθεί μια νέα γιορτή, που θα ονομάζεται International Judge Muhammad Day, και, κατά την κρίση του, θα πρέπει συμβολικά να τιμάται στις 11 του Σεπτέμβρη, ακριβώς την ημέρα που πραγματοποιήθηκε η επίθεση στους δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης), σχεδόν ολόκληρος ο αραβικός κόσμος συγκλονίστηκε από βίαιες διαδηλώσεις μουσουλμάνων φονταμενταλιστών. Ο μουσουλμανικός όχλος επέλεξε να εκφράσει την οργή του και το αντι-δυτικό του μένος, πραγματοποιώντας δολοφονικές επιθέσεις σε πρεσβείες των Η.Π.Α και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι, μεταξύ αυτών και ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Λιβύη, Christopher Stevens, έπειτα από επίθεση εξαγριωμένων «διαδηλωτών», στο Αμερικανικό Προξενείο της Τρίπολης.
Οι εντυπώσεις που αποκομίζουμε από τα θλιβερά αυτά γεγονότα, είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές, καθώς, αυτό που διαπιστώνουμε εκ πρώτης όψεως είναι η περαιτέρω διεύρυνση του χάσματος μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με μοναδικό κερδισμένο τις διχαστικές και αδιάλλακτες πολιτικές τάσεις, τόσο των διαφόρων Χριστιανών φονταμενταλιστών ή μεγάλης μερίδας των ακροδεξιών και νεοσυντηρητικών κρετίνων από την μια πλευρά, όσο και των τυφλωμένων από το θρησκευτικό μίσος οπαδών του Ισλάμ, από την άλλη και των αριστερών υποστηρικτών τους που στο όνομα του αντι-ιμπεριαλισμού δεν διστάζουν να συμπορευθούν ακόμη και με τις πιο αντιδραστικές φωνές, αρκεί και μόνο να γίνεται λόγος για την «κακή δύση που καταδυναστεύει όλους τους ανθρώπους», αγνοώντας για την κτηνώδη βία με την οποία ασκούν εξουσία πολλά «αντι-δυτικών» καθεστώτα. Πάνω σ΄αυτό το ζήτημα θα πρέπει να σταθούμε με ιδιαίτερη λεπτότητα, καθώς καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε, όχι μόνο την κλειστότητα και τον οπαδισμό της κάθε πλευράς, αλλά ένα θέμα που θα πρέπει να προσεγγιστεί από μια διαφορετική οπτική γωνία, αρχικά μακριά από τα διάφορα μανιχαϊστικά δίπολα του τύπου: Ισλάμ έναντι φιλελεύθερου κόσμου, και με γνώμονα τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε ένα από τα δύο στρατόπεδα, οι οποίες, όντας ανθρώπινα δημιουργήματα, ευνοούν την αναπαραγωγή αυτής της στείρας αντιπαράθεσης που, πλέον, έμπρακτα βλέπουμε πως δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην διαιώνιση του διχασμού. Η επανεξέταση του ζητήματος αυτού κρίνεται αναγκαία, ιδιαίτερα από τη στιγμή που καμία εξουσία δε βρίσκεται στα χέρια των λαών, αλλά στα κράτη, στις κυβερνήσεις, στα διάφορα θρησκευτικά ιερατεία, στις μεγάλες πολυεθνικές, που στον στίβο των γεωπολιτικών παιχνιδιών υποκινούν ένοπλες συρράξεις για τις οποίες οι άμαχοι και οι αθώοι αμφότερων των πλευρών καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό.
Έτσι, το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ούτε Χριστιανισμός, Εβραϊσμός, εργαλειακός αθεϊσμός έναντι Ισλάμ, αλλά αρμονική συμβίωση ή μίσος. Κατ’ επέκταση, ελευθερία και δημοκρατία, δηλαδή αυτονομία, ή βαρβαρότητα. Κοντολογίς, θα σταθούμε ενάντια τόσο στον Ισλαμικό φονταμεταλισμό όσο και στον τυφλό Δυτικισμό. Για το λόγο αυτό νιώθουμε την υποχρέωση να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στο κίνημα των Ιρανών άθεων/αγνωστικιστών το οποίο αντιστέκεται στην παράνοια του θεοκρατικού ολοκληρωτισμού. Καλούμαστε, λοιπόν, να υπερασπιστούμε είναι οι φωνές εκείνες που δεν προάγουν την βία, αλλά τις διαπολιτισμικές σχέσεις και όχι την μισαλλοδοξία και τον οπισθοδρομισμό. Με βάση τον Αριστοτέλη, η κοινωνική φιλία είναι αυτή που θα μπορούσε να μας απαλλάξει από τις εμφύλιες συγκρούσεις, τις οποίες ο ίδιος χαρακτηρίζει από τις χειρότερες, τις πιο επικίνδυνες και καταστροφικές. Και, φυσικά, είναι αδύνατο να υπάρξουν δεσμοί φιλίας σε κοινωνίες τις οποίες χωρίζουν αόρατα τείχη. Πώς τελικά θ’ αντιμετωπίσουμε αυτήν την επικίνδυνη αντινομία, απομακρύνοντας τα μίση και τις ζωές μας; Δεν έχουμε παρά να προωθήσουμε το πρόταγμα της κοινωνίας των διαπολιτισμικών σχέσεων, εντός των πλαισίων του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού, με βάση τις αξίες της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας. Αυτό, φυσικά, σημαίνει ότι, ταυτόχρονα, θα πρέπει, να τελειώνουμε με τις αξίες που οδηγούν στον διχασμό, τα μίση και τον σφαγιασμό ανθρώπων, να ξεμπροστιάζουμε και να εκθέτουμε τον κάθε ελαφρόμυαλο που κλείνει τα μάτια του στην αποκτήνωση, απογυμνώνοντας την διανοητική του υποβάθμιση, η οποία αποτελεί μέρος της θεωρητικής ένδειας που μαστίζει τον κόσμο ολόκληρο, που οδηγεί σε αδιέξοδα, που εξοβελίζει κάθε διάθεση για συνύπαρξη, ισότητα και δικαιοσύνη.
Η Λίστα Λανγκάρντ και το σάπιο πολιτικό κατεστημένο
Η σύλληψη για παράβαση της ιδιωτικότητας του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη γίνεται πρώτο θέμα όχι μόνο στα εγχώρια αλλά και στα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, έπειτα από δημοσίευση μιας λίστα 2000 μεγαλοκαταθετών, πιθανών φοροφυγάδων, με λογαριασμούς στην Ελβετία. Τελικά το δικαστήριο αποφάσισε την αθώωσή του, μετά από δίκη μιας ημέρας, την ίδια στιγμή που οι δανειστές πίεζαν την Αθήνα να λάβει μέτρα κατά της φοροδιαφυγής.
Στην ελληνική κοινωνία, λοιπόν, δεν διώκονται όσοι προσπαθούν με φτηνά και κακόπιστα επιχειρήματα να δικαιολογήσουν την απώλεια ενός ηλεκτρονικού εγγράφου που θα έπρεπε οι ίδιοι οι θεσμοί του κράτους να είχαν ήδη εξιχνιάσει την υπόθεση αντί να την συγκαλύπτουν. Αντιθέτως, διώκεται αυτός που το δημοσιεύει με το πρόσχημα ότι «παραβιάζει προσωπικά δεδομένα», τη στιγμή που τα προσωπικά δεδομένα δεν ισχύουν για οροθετικές ιερόδουλες και άτομα που ενώ έχουν συλληφθεί για «βανδαλισμούς», διαπομπεύονται από την ιστοσελίδα της αστυνομίας και τα διάφορα ιστολόγια που σιγοντάρουν την κοινωνική καταστολή!
Παλαιστίνη: Όπου οι σφαγές δεν έχουν τέλος
Σε ντελίριο μιλιταριστικής επίδειξης επιδίδεται για μια φορά ακόμη το κράτος του Ισραήλ. Με στόχο την εξάρθρωση της Χαμάς, η οποία ευθύνεται για βομβιστικές επιθέσεις εναντίον Ισραηλιτών πολιτών, σπέρνει και πάλι το θάνατο. Ο απολογισμός, πάνω από 300 Παλαιστίνιοι νεκροί, εκ των οποίων σημαντικός αριθμός είναι ανήλικοι.
Το Παλαιστινιακό πρόβλημα, κατά βάση, αποτελεί καθρέφτης του γενικότερου και συνολικότερου διπόλου μεταξύ φιλελεύθερης Δύσης και Ανατολής. Η κατανόηση αυτού του προβλήματος κάτω από τα γνωστά μανιχαϊστικά γυαλιά Δυτικός ιμπεριαλισμός έναντι Ισλαμικών καθεστώτων, καλλιεργεί ένα κλίμα χαοτικού φανατισμού που αποσιωπά τις φρικαλεότητες που διαπράττει όχι μόνο το ένα στρατόπεδο εναντίον του άλλου, αλλά και τις συγκρούσεις εντός των δύο στρατοπέδων, όπως για παράδειγμα, οι συγκρούσεις μεταξύ σεκουλαριστών, οπαδών της Φατάχ με τους φονταμνεταλιστές της φιλοναζιστικής Χαμάς, και οι αγώνες των Εβραίων Πασιφιστών και των Ισραηλινών αντιρρησιών συνείδησης (βλ. Shministim), οι οποίοι προτιμούν να σαπίσουν στις φυλακές παρά να υπερασπιστούν την κρατική και εθνικιστική βαρβαρότητα.
Συρία…
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ο εμφύλιος σπαραγμός βυθίζει όλο και περισσότερο τους Σύριους σε απόγνωση, καθώς οι σφαγές άμαχων και οι εκτεταμένες καταστροφές σπιτιών, εντείνουν το πολιτικό-κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο η χώρα έχει περιπέσει. Από την μια οι δυνάμεις που πρόσκεινται στον εθνικιστή δικτάτορα της χώρας Bashar al-Assad, προσπαθούν με πρωτοφανή αγριότητα να εκμηδενίσουν κάθε εσωτερική αντίσταση στο καθεστώς, ενώ το αντίπαλο στρατόπεδο αποτελείται, κυρίως, από φανατικούς μουσουλμάνους και φυλοδιτικούς αντάρτες, οι οποίοι δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από την φρικαλεότητα των Ασσαντικών πραιτοριανών.
Μέχρι στιγμής ο αριθμός των νεκρών έχει ξεπεράσει τους 50.000 και η έκβαση του πολέμου δεν μπορεί εύκολα να εκτιμηθεί. Εκτελέσεις και βασανισμοί δίνουν και παίρνουν καθημερινά καί από τις δυο πλευρές, αφήνοντας έτσι την εντύπωση ότι το μέλλον των ανθρώπων αυτής της χώρας θα είναι ιδιαίτερα δυσοίωνο, μιας και οι εχθροπραξίες δεν λένε να σταματήσουν.
Πηγή:
http://eagainst.com/articles/2012-titloi-telous/
http://eagainst.com/articles/2012-titloi-telous/