Γιατί τόση σιωπή;
Το 2002, πραγματοποιείται η σύνοδος των υπουργών άμυνας της ευρωπαϊκής ένωσης στο Ρέθυμνο, το 2003 η σύνοδος υπουργών εργασίας της Ε.Ε. στο Ναύπλιο και η σύνοδος υπουργών ενέργειας στο νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής. Συγχρόνως, το Γενάρη του 2003, ξεσπά ο πόλεμος στο Ιράκ. Καμιά απ’ αυτές τις ενέργειες της κυριαρχίας δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε βέβαια χωρίς αντιδράσεις. Οι διαδηλώσεις ήταν πολυάριθμες και πολυπρόσωπες, ενώ οι συγκρούσεις διόλου ευκαταφρόνητες. Οι περισσότερες από αυτές, μάλιστα, ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης, είχαν αντικρατικά, αλλά και αναρχικά χαρακτηριστικά. Τον Ιανουάριο του 2014, στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας, πραγματοποιείται υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στην Αθήνα, που μετατρέπεται σε έρημο φρούριο, η σύνοδος των υπουργών δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων της ευρωπαϊκής ένωσης. Η μόνη αντίδραση ήταν κάποιοι λεονταρισμοί της εγχώριας αριστεράς, που αρνείται να παρευρεθεί. Όλοι έχουν την προσοχή στραμμένη στην απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, ενώ κανείς δε φαίνεται να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός.Τι μεσολάβησε από το ένα χρονικό σημείο στο άλλο, στο πέρασμα αυτής της δεκαετίας; Μειώθηκε η καταστολή; Οι συνθήκες ζωής βελτιώθηκαν; Είμαστε πιο ελεύθεροι παρά ποτέ; Προφανώς και όχι. Εκείνο που κυρίως εξελίχθηκε είναι η πνευματική καταστολή σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εκείνο που επίσης επικράτησε πρωτίστως είναι η περαιτέρω αλλοτρίωση των ανθρώπινων σχέσεων, η απάθεια και η μεγαλύτερη εξάπλωση και απενοχοποίηση του ατομικισμού, ως «φιλοσοφίας» καθημερινής ζωής και όχι ως οργανωμένου ιδεολογικού ρεύματος.
Η τελευταία αυτή δεκαετία έδωσε στην κυριαρχία άλλου τύπου επιλογές. Έδωσε σε όσους προσχώρησαν στον «θαυμαστό καινούριο κόσμο» της οικειοθελώς, όπως οι «φτωχοί συγγενείς» της ευρωπαϊκής ένωσης (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) την ψευδαίσθηση ότι αυτοί θα την γλιτώσουν, θα είναι προστατευμένοι από πολέμους με τους «απειλητικούς» τους γείτονες. Με αντάλλαγμα τα καθρεφτάκια της γρήγορης τεχνολογίας και του εύκολου πλουτισμού του τζόγου, οι υπήκοοι της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας υπέκυψαν στον πειρασμό να εξομοιωθούν και να παραδοθούν σε μία άνευ όρων συλλογική παραίτηση, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν σοβαρές αντιδράσεις. Οι φωνές του διαφορετικού πολλάκις έγινε προσπάθεια να θαφτούν κάτω από τόνους πληροφοριών, με αποτέλεσμα να επικρατεί συνήθως η άποψη πως «όλοι γράφουν, ποιον να πρωτοδιαβάσεις; Τόσα γίνονται; Ποιο να πρωτομάθεις;»
Ο πόλεμος στα ευρωπαϊκά πλαίσια διεξάγεται σε οικονομικά πεδία μαχών, όπου πέφτουν οι τόσες χιλιάδες φτωχοί. Η φτώχεια όμως αυτή δεν είναι ασφαλώς έλλειψη τροφής. Δεν στέρεψε, προς το παρόν τουλάχιστον, η γη και η θάλασσα. Η φτώχεια είναι αποστέρηση, δέσμευση του πλούτου από τους λίγους ισχυρούς κυρίαρχους. Οι κυρίαρχοι, πάλι, ως φυσικά πρόσωπα δεν είναι ίδιοι, αλλάζουν, διαδέχονται ο ένας τον άλλον σαν τους μεσαιωνικούς βασιλιάδες. Και όσοι μιλούν για ταξικούς αγώνες ας μην ξεχνούν πως συνειδητά σε τάξη οργανώνονται μόνο οι εξουσιαστές· ως άρχουσα τάξη. Οι πόλεμοι δεν μπορούν να είναι ταξικοί, όπως ευαγγελίζονται κάποιοι. Όποιος επιδιώκει την ολική απελευθέρωση δεν είναι δυνατό να μιλά για ταξικούς αγώνες. Θα ήταν, βεβαίως, φαιδρό να θεωρήσουμε πως μπορεί να αναπτυχθεί το ζήτημα σε λίγες γραμμές, αν και ποτέ δεν παραλείπουμε να τοποθετηθούμε πάνω σε αυτό ευκαιρίας δοθείσης.
Παράλληλα, όμως, διεξάγεται σε άλλες πολιτισμικές γεωγραφίες ένας γενικευμένος πόλεμος, μια παγκόσμιων διαστάσεων ανθρωποσφαγή, για να αντιμετωπιστούν οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, αυτοί οι «φανατικοί», που δεν ξέρουν τι θα πει ειρήνη και πόσους συμβιβασμούς κρύβει, όταν είναι κρατική. Έξω απ’ τον ευρωπαϊκό κύκλο είναι η Συρία, η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Κεντρική Αφρική, που λύνουν ακόμη με τον παλιό γνώριμο αιμοσταγή τρόπο της εξουσίας τις διαφορές τους. Εμφύλιοι κάθε είδους και έντασης, καταστροφές και τυφλό μίσος, χωρίς καμία απελευθερωτική προοπτική. Χωρίς αυτό να αποκλείει, δυστυχώς, ότι εμείς είμαστε μακριά από έναν τέτοιον κίνδυνο. Πολλοί είναι άλλωστε οι καλοθελητές, που επιδιώκουν να βγάλουν τον αραχνιασμένο ΕΑΜικό σκελετό απ’ την πολιτική τους ντουλάπα.
Το δαχτυλίδι του Νυμπελούγκ έδινε σε όποιον το φορούσε μαζί με την απόλυτη κυριαρχία συγχρόνως και τις χειρότερες συμφορές, αρκεί ο ιδιοκτήτης του να ήταν σε θέση να απαρνηθεί τον έρωτα. Σήμερα ο κόσμος μοιάζει να δέχεται τις συνέπειες της μάχης για αυτό το δαχτυλίδι. Ίσως ένας παλιός κόσμος να πεθαίνει και ένας νέος να ανατέλλει. Αλλά αυτός ο παλιός κόσμος δείχνει να πεθαίνει αργά και βασανιστικά για τους εξουσιαζόμενους. Και ο καινούριος δεν έχει ελπίδες να είναι διαφορετικός, αν δεν απαλλαγεί απ’ το δαχτυλίδι της εξουσίας οριστικά. Η απελευθερωτική προοπτική είναι αυτή που δίνει σε κάθε αγώνα χαρακτηριστικά, που είναι το αντίδοτο της εξουσίας. Όχι από ιδανικούς ηρωικούς ανθρώπους, αλλά από αυτούς που μπορούν να ξεπεράσουν τις δυνατότητές τους, όχι για να ανέβουν την κοινωνική και οικονομική κλίμακα, αλλά για να απελευθερωθούν. Να απαρνηθούν τον έρωτα για την εξουσία, προκειμένου να βιώσουν τον έρωτα για ελεύθερη ζωή.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση