Κι αν ο κλοιός στενεύει
The Shootings of May Third 1808, Goya
Είμαστε πρόσφυγες μιας πατρίδας λειψής, είμαστε γλάροι σε μια τεχνητή λίμνη. Χτίζουμε τα σπίτια μας στον βάλτο και τα παρατηρούμε να βυθίζονται, δεν μάθαμε ποτέ να ζούμε αδέσποτες ζωές και τώρα ψάχνουμε το λουρί που θα μας δέσει.
Πατέρα, η ζωή κυλάει μόνο μακριά σου. Μητέρα, η ζωή σου δεν κύλησε ποτέ.
Χτίζουμε σπίτια γιατί οι σπηλιές μας έδιωξαν, φτιάχνουμε δωμάτια για να γυρνάμε πάντα στα έγκατα της γης. Είμαστε μόνοι μέχρι να βρούμε τον Άλλο, γινόμαστε ο Άλλος γιατί φοβόμαστε να παραμείνουμε Εμείς. Κι ύστερα φεύγουμε μαζί χωρίς να ξέρουμε πια αν δραπετεύουμε εμείς ή οι άλλοι, κι ύστερα στεκόμαστε μακριά, χωρίς να ξέρουμε αν αρνηθήκαμε πατρίδα.
Πατέρα, η ζωή κυλάει μόνο μακριά σου. Μητέρα, η ζωή σου δεν κύλησε ποτέ.
Χτίζουμε σπίτια γιατί οι σπηλιές μας έδιωξαν, φτιάχνουμε δωμάτια για να γυρνάμε πάντα στα έγκατα της γης. Είμαστε μόνοι μέχρι να βρούμε τον Άλλο, γινόμαστε ο Άλλος γιατί φοβόμαστε να παραμείνουμε Εμείς. Κι ύστερα φεύγουμε μαζί χωρίς να ξέρουμε πια αν δραπετεύουμε εμείς ή οι άλλοι, κι ύστερα στεκόμαστε μακριά, χωρίς να ξέρουμε αν αρνηθήκαμε πατρίδα.
——————————-Μας αποκαλούν ανένταχτους, φεύγουμε, μας θέλουν κοντά τους, τους εγκαταλείπουμε, ζητούν να μοιραστούμε λίγο από το όνειρο, ανοίγουμε τα μάτια.
Είμαστε ζωντανοί, είμαστε μόνοι, την ημέρα ξεπλένουμε τα καθαρά χέρια μας με το βρώμικο νερό τους, τις νύχτες τριγυρνάμε με το παλιό μας φορτηγό στους καινούριους δρόμους τους. Ερωτευόμαστε πλάσματα θεϊκά με κορμιά από λάσπη, κρατάμε σφιχτά επάνω μας την ηδονή, πριν εκείνη μας προδώσει για τον επόμενο, χορεύουμε βαλς σε χειμωνιάτικα λιβάδια, σκάβουμε το χώμα με τα χέρια μας πριν εκείνο γίνει σκληρό σαν πέτρα που αφήνεται στην ερημιά του βουνού.
Είμαστε μέλισσες που δίνουν την ζωή τους για λίγη ακόμα ζωή, είμαστε εργάτες που αναπνέουν καυσαέρια φτιάχνοντας λίγο ακόμα μέλι.
Αν αντέχαμε μια ακόμα προδοσία, θα διαλέγαμε τον έρωτα. Και θα αφήναμε το μέλι να κολλήσει για πάντα στα δάχτυλά μας.
Είμαστε ζωντανοί, είμαστε μόνοι, την ημέρα ξεπλένουμε τα καθαρά χέρια μας με το βρώμικο νερό τους, τις νύχτες τριγυρνάμε με το παλιό μας φορτηγό στους καινούριους δρόμους τους. Ερωτευόμαστε πλάσματα θεϊκά με κορμιά από λάσπη, κρατάμε σφιχτά επάνω μας την ηδονή, πριν εκείνη μας προδώσει για τον επόμενο, χορεύουμε βαλς σε χειμωνιάτικα λιβάδια, σκάβουμε το χώμα με τα χέρια μας πριν εκείνο γίνει σκληρό σαν πέτρα που αφήνεται στην ερημιά του βουνού.
Είμαστε μέλισσες που δίνουν την ζωή τους για λίγη ακόμα ζωή, είμαστε εργάτες που αναπνέουν καυσαέρια φτιάχνοντας λίγο ακόμα μέλι.
Αν αντέχαμε μια ακόμα προδοσία, θα διαλέγαμε τον έρωτα. Και θα αφήναμε το μέλι να κολλήσει για πάντα στα δάχτυλά μας.
Πηγή:
http://taxamenaepeisodia.wordpress.com/2014/02/03/%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CE%B9/#more-8074