“μπορώ να προσλάβω τη μισή εργατική τάξη και να τη διατάξω να σκοτώσει την άλλη μισή”
αναδημοσίευση από το ιστολόγιο BADARTS.GR:
***
φίλες και φίλοι, καλημέρες
4.
Ο Τζέι Γκόουλντ* (Jay Gould, 1836-1892) ήταν χρηματιστής και μεγαλομέτοχος της Εταιρείας Σιδηροδρόμων στις ΗΠΑ. Ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι μπορούσε να προσλάβει τη μισή εργατική τάξη και να τη διατάξει να εξοντώσει την άλλη μισή. Θα σχηματίζαμε την εντύπωση ότι η υλοποίηση αυτής της καταπληκτικής ιδέας του Κυρίου επρόκειτο να αργήσει (Α” και Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος). Η ιδέα επανεμφανίζεται στις μέρες μας: ο νεοφιλελευθερισμός παίρνει τη σκυτάλη από τον ναζισμό και θα την παραδώσει πάλι στον ναζισμό. Η μισή εργατική τάξη που συνδέει την τύχη της και το μέλλον της με το ισχυρό Κράτος και τον ισχυρό Κύριο, καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, θα στραφεί εναντίον της άλλης μισής που θα πεταχτεί με τις κλοτσιές από τους χώρους της παραγωγής και της κρατικής προστασίας, μέσω της σταδιακής κατάργησης του κοινωνικού μισθού (επιδόματα ανεργίας, οικογένειας, συντάξεις).
Και όχι μόνο αυτό. Ο Κύριος δεν επιχειρεί πια να στρέψει μόνο τη μισή εργατική τάξη εναντίον της άλλης μισής αλλά επιδιώκει και κάτι άλλο, πιο ριζοσπαστικό: να υποθάλψει και να ενισχύσει τη σφαγή και την εξόντωση μεταξύ των περιττών και άχρηστων πληθυσμών. Αλληλοεξόντωση: αυτός είναι ο τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου από τον Κύριο στις μέρες μας. Κι ενώ η κοινωνία κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο, και νομίζώ ότι τα καταφέρνει σε γενικές γραμμές καλά, λόγω του εμμενούς κομμουνισμού, όπως θα δούμε παρακάτω, ο Κύριος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μας έξαναγκάσει να επιστρέψουμε στην κατάσταση του προανθρώπου στην οποία Αυτός έχει περιπέσει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Διότι η Κυριαρχία είναι μια διαρκής και σταθερή επιστροφή στην προανθρωπινότητα.
Ώστε ο Κύριος είναι ένα Τέρας, ένας προάνθρωπος άνθρωπος. Κι εμείς είμαστε Τέρατα αλλά προσπαθούμε να μην καταργούμε τα όρια της ελευθερίας και της επιθυμίας. Πολλές φορές δεν τα καταφέρνουμε. Κι όταν δεν τα καταφέρνουμε, η κοινωνία εξοργίζεται και ορμά να κατασπαράξει αυτούς που πέρασαν τα όρια κι επέστρεψαν στο παρελθόν. Με αυτόν τον τρόπο όμως η ίδια η κοινωνία καταργεί τα όρια και υποπίπτει στην κατάσταση της προανθρωπινότητας. Εγείρεται όμως το εξής ερώτημα: οφείλουμε να προστατέψουμε τη ζωή αυτών που κατήργησαν τα όρια από τον όχλο;
Ναι, οφείλουμε να προστατέψουμε τη ζωή αυτών που περνούν τα όρια. Αυτή είναι η απάντησή μου. Είναι μια πτυχή της εξασφάλισης της ηθικής υπεροχής. Θα προστατέψουμε και τη ζωή του Κυρίου; Ασφαλώς! Η κατάργηση των ορίων είναι μια εμπειρία μοναδική, μια εμπειρία που δεν μπορούμε να την έχουμε όλοι. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν σκοτώσει - είναι όλοι γλυκύτατοι. Τα λεγόμενα εγκλήματα πάθους είναι η πιο παρεξημένη κατηγορία κατάργησης των ορίων, μιας και τά όρια μεταξύ του ανθρώπου και του προανθρώπου είναι πολύ ασαφή. Θα γνωρίζετε ότι από τους 100 φόνους που γίνονται, οι 98 γίνονται μεταξύ πολύ στενών συγγενών ή γνωστών ή γειτόνων ή συνεταίρων. Γιατί να σκοτώσεις έναν ξένο, για ποιό λόγο; Έχεις όμως πολλούς λόγους να σκοτώσεις τον πατριό-εραστή της μάνας σου, στα δεκατέσσερα, παρακαλώ, που τη δέρνει κάθε μέρα. Αυτός ο άνθρωπος δεν θα ξανασκοτώσει, αυτοί και αυτές που σκοτώνουν λόγω πάθους δεν ξανασκοτώνουν, είναι παντελώς ακίνδυνοι. Θα πρέπει λοιπόν να ξαναδούμε τα εγκλήματα πάθους.
Το ζήτημα της προστασίας του ανθρώπου που ξεπέρασε τα όρια της ελευθερίας και της επιθυμίας (καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες να αποφύγω να μεταχειρίζομαι τις λέξεις “έγκλημα” και “εγκληματίας’) συνυφαίνεται με αυτό της κατάργησης της θανατικής ποινής. Κι αυτά τα δύο με το ζήτημα της απόδοσης δικαιοσύνης, της δίκης δηλαδή. Διότι εάν τον προστατέψεις χωρίς να τον δικάσεις, τότε εγκαθιδρύεται η κατάσταση εξαίρεσης, δηλαδή, ο ένοχος υποπίπτει στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου, το οποίο δεν χρειάζεται να το δικάσεις για να το σφάξεις και να το φας. Έτσι δεν είναι; Εάν τον δικάσεις και τον καταδικάσεις σε θάνατο, η μεν κοινωνία περιέρχεται στην κατάσταση της προανθρωπινότητας, το δε θύμα στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου.
Κι ενώ ο Κύριος επιβάλλει την ποινή στον “εγκληματία’, εμείς λέμε ότι τη ποινή πρέπει να την προτείνει αυτός που δικάζεται, εάν αποδεχτεί την ενοχή του. Διότι κάποιος ενδέχεται να θέλει να πεθάνει. Θα τον βοηθήσουμε να πεθάνει. Εάν θέλει να απαγχονιστεί, θα του δώσουμε και σκοινί και καρέκλα. Εάν θέλει να τον απαγχονίσουμε εμείς, θα το κάνουμε. Εάν θέλει να λιντσαριστεί από το πλήθος, ας πάει στο πλήθος. Εάν θέλει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του σε μια σπηλιά, θα βρεθεί μια σπηλιά. Εάν θέλει να επιστρέψει στη κοινωνία, θα βρούμε από κοινού ένα τρόπο να επιστρέψει.
Εάν ο Κύριος μας ζητήσει να προστατέψουμε τη ζωή του, οφείλουμε να το κάνουμε. Εάν θέλει να κυκλοφορεί ελεύθερος μέσα στο πλήθος, ας το κάνει, αλλά δεν εγγυόμαστε τη σωματική του ακεραιότητα. Εάν θέλει, για να προστατευτεί, να περιοριστεί σε μια καλά φυλασσόμενη περιοχή, αυτό που γίνεται άλλωστε και σήμερα, οφείλουμε να εκληρώσουμε αυτή Του την επιθυμία. Κι αφου δεν θα περνάει όλη του τη ζωή μπροστά σε έναν υπολογιστή και να επενδύει και να αρπάζει εκατομμύρια μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, δεν θα διατάζει, δεν θα απολαύει την κάμψη της ανυπακοής του Υποτελούς, η ζωή του θα είναι ανιαρότατη· εμείς μπορούμε να τον βοηθήσουμε να αποκτήσει ενδιαφέρον η καθημερινότητά του. Θα καθιερώσουμε τον καπιταλισμοτουρισμό. Μια προσομοίωση καπιταλιστικής πόλης-χώρας με πολύ χρήμα, χρηματιστήριο, εργοστάσια με εργάτες τουρίστες που θα θέλουν να βιώσουν την εμπειρία της εργασίας σε εργοστάσιο του Κυρίου και του μεροκάματου, θα του ήταν αρκετή.
Είδαμε πως πολεμά στις μέρες μας ο Κύριος και πως θα πολεμήσει στο μέλλον. Θα επιχειρήσει να εξαγριώσει το Τέρας μέσα μας και να αλληλοεξοντωθούμε. Και το κάνει αυτό διότι είναι ο ίδιος Τέρας, αιμοβόρο και αδίστακτο. Ενώ εμείς προσπαθούμε να το ταΐσουμε για να το έχουμε ήρεμο και ήμερο, Αυτός μας τσιγκλάει καθημερινά να εξαγριωθούμε και να καταργήσουμε τα όρια της επιθυμίας και της ελευθερίας, όρια που μας έκαναν ανθρώπους. Εάν τα καταφέρουμε, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και όλες τις συνέπειες: να προστατέψουμε τη ζωή όλων όσοι και όσες κατάργησαν τα όρια.
Μεταξύ αυτών είναι και ο Κύριος και τα τσιράκια του και τα τσιράκια των τσιρακιών και ούτω καθ’ εξής.
5.
Τα τελευταία χρόνια αναζωπυρώνεται το ενδιαφέρον για την ανθρώπινη βλακεία, αν και το επίθετο είναι ολοφάνερος πλεονασμός μιας και δεν υπάρχει ζώο που να είναι βλάκας. Εγώ δεν έχω δει. Ετυμολογικά, η λέξη βλακεία σχετίζεται με αυτήν της λέξης μαλακία (μαλακ- > μλάκ- > βλακ-), που αρχικά δήλωνε τη μαλθακότητα και τη τρυφηλότητα γενικά, και της σκέψης ειδικότερα (φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας, δηλαδή, φιλοσοφούμε με τσαμπουκά). Δεν θα διαπράξουμε το ολέθριο λάθος να μην συσχετίσουμε τη βλακεία με την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Ο κοινωνικός πόλεμος δεν διεξάγεται από τους βλάκες, κι αν διεξαχθεί, η ήττα είναι με βεβαιότητα αναμενόμενη. Για να διεξαχθεί ο κοινωνικός πόλεμος απαιτείται και βεβαιότητα και ομοφωνία αλλά και αμφιβολία και διαφωνία· βλακεία όμως και βεβαιότητα είναι παντελώς ασύμβατα. Διότι αυτό που χαρακτηρίζει τον βλάκα είναι η απουσία και της παραμικρής βεβαιότητας.
Σε αυτήν τη φιλολογία περί βλακείας πήγε το μυαλό μου όταν πρωτάκουσα αυτήν την απύθμενη βλακεία των Αγανακτισμένων που θέλουν να καταλάβουν τη Wallstreet: είμαστε το 99% και είναι το 1%. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες βλακείες που έχουν εκστομίσει ανθρώπινες φωνητικές χορδές, ουρανίσκοι, γλώσσες, στόματα, χείλη. Από αυτό το 99%, το μεγαλύτερο μέρος είναι σύμμαχοι του 1%, των Κυρίων, εάν αυτό εννοούν με το 1%. Η βλακεία αυτή φέρνει στο προσκήνιο δύο ζητήματα. Το πρώτο από αυτό το διατύπωσε γύρω στο 600 π. Χ. ένας κινέζος στρατηγός, ο Σουν Τζου:
“ Εάν γνωρίζεις τον εχθρό και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το αποτέλεσμα (ακόμη και) εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα έχεις και μία ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, ούτε τον εχθρό, θα νικηθείς σε κάθε μάχη.”
Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, ούτε τον εχθρό, είσαι βλάκας, θα νικηθείς σε κάθε μάχη. Θα γνωρίζετε ότι ο επινοητής του συνθήματος περί 99 και 1% ήταν διαφημιστής· το γεγονός ότι έστρεψε τις πλάτες του στην διαφήμιση δεν σημαίνει ότι δεν πήρε και τίποτα μαζί του: το σύνθημα που επινόησε μας παροτρύνει να εικάσουμε ότι πήρε όντως μαζί του μεγάλες δόσεις βλακείας, και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Και δίπλα στη βλακεία δεν μπορεί να μην εμφανίζεται και η αισχρότητα, δηλαδή η διαταγή, η Προστακτική:
occupy: καταλάβατε, κατακτήστε
Δεν θα εξετάσουμε τώρα το γιατί ένας κοινωνικός πόλεμος δεν διεξάγεται με διαταγές και Προστακτικές· θα έρθει η ώρα του. Το ζήτημα ποιοί και πως θα καταλάβουν τη Wallstreet είναι κάτι που δεν απασχολεί όσους και όσες εμπλέκονται στις διαμαρτυρίες των Αγανακτισμένων. Στο ερώτημα Πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουν η διαμαρτυρία και η κατάληψη ενός χώρου (και τι χώρου!) απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει. Να την καταλάβουμε με όπλα; Ή χωρίς όπλα; Ό,τι και να συμβεί, η ήττα είναι προδιαγεγραμμένη: σφαγή αμνών. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και τόσες πολλές αδιαφόρησαν και ότι τόσο έγκαιρα οι εμπλεκόμενοι αντιλήφθηκαν το μέγεθος της βλακείας θα πρέπει να μας χαροποιεί και να μας ωθεί να αποδώσουμε αυτές τις στάσεις στην υποχώρηση της βλακείας στο υψηλό μορφωτικό επίπεδο ενός πολύ μεγάλου μέρους των Υποτελών υπηκόων. Κι αυτό είναι άλλη μια ένδειξη ότι ό,τι καλό υπάρχει στον καπιταλισμό δεν είναι παρά κομμουνισμός του παρόντος, εμμενής κομμουνισμός.
Οι υποκινητές της κατάληψης της Wallstreet και οι επινοητές του συνθήματος 99%-1% δεν γνωρίζουν ούτε τον εχθρό ούτε τον εαυτό τους. Επιχειρούν να κινητοποιήσουν τους Υποτελείς και να τους οδηγήσουν στον όλεθρο. Δεν θα έλεγα ότι το κάνουν συνειδητά – εάν το έκαναν συνειδητά δεν θα ήταν βλάκες. Η καλύτερη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε σε αυτή την αθλιότητα είναι κάτι που έχει γραφτεί πριν από 200 ολόκληρα χρόνια. Το 1814, ο Ντέιβιντ Μπιουκάναν* (David Bucanan) είχε γράψει:
“ Εάν ο εργάτης, για παράδειγμα, μπορεί να χαρακτηριστεί παραγωγικός εργάτης επειδή η δραστηριότητά του εξασφαλίζει την παραγωγή, με την ίδια έννοια και ο εργάτης θα μπορούσε να αξιώσει να του αποδίδονται στρατιωτικές τιμές. Διότι είναι βέβαιο ότι χωρίς τον εργάτη κανένας στρατός δεν θα έφτανε καν στο πεδίο της μάχης.”
Οι διαπιστώσεις αυτές φέρνουν στο προσκήνιο το μέγα ζήτημα των συμμάχων του Κυρίου. Υποστηρίξαμε ότι ένα μεγάλο μέρος των Υποτελών έχουν συνδέσει την τύχη τους και το μέλλον τους με το Κράτος και τον Κύριο και δεν διστάζουμε να σημειώσουμε ότι πολλοί και πολλές ανά την υφήλιο Αγανακτισμένοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι Υποτελείς αυτοί λειτουργούν ως ανθρώπινη ασπίδα, όπως άλλωστε και οι κατασταλτικές δυνάμεις. Οι Κύριοι είναι αριθμητικά πολύ λίγοι, γύρω στο 5-10% του παγκόσμιου πληθυσμού (και όχι 1%!), αυτό το γνωρίζουμε. Αυτό το οποίο αρχίζουμε να κατανοούμε όλο και πιο καθαρά είναι το πώς μπορεί αυτή η μειονότητα να διαιωνίζει και να ενισχύει την Κυριαρχία, την καπιταλιστική σήμερα. Τα καταφέρνει με την απόσπαση της αφοσίωσης και της υπακοής, με την απάτη, με τον εκφοβισμό, με τη βία, την ταχύτητα, την επιτήρηση.
Εφόσον λοιπόν μάθουμε ποιος είναι ο Κύριος και ποιοι είμαστε εμείς, η επόμενη κίνηση είναι να εντοπίσουμε τους συμμάχους Του και να επιχειρήσουμε να τους πάρουμε με το μέρος μας. Είναι ένα πολύ λεπτό και πολύ δύσκολο ζήτημα.
*βρήκα τις ρήσεις των Gould και Bucanan στο άρθρο των Silvia Federici & George Caffentzis “Σημειώσεις για μια συζήτηση με θέμα την πολεμική παραγωγή και τον καπιταλισμό’, σημειώσεις της στέπας, τεύχος 1, σελ. 25, εκδόσεις των ξένων.
Αύριο πάλι
***
http://risinggalaxy.wordpress.com/2013/01/01/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%8E-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CF%89-%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%AE-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84/