Κρατικός ”Αντιφασισμός”…και
άλλα εικονογραφημένα.
ΚΡΑΤΙΚΟΣ ”ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ”… ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ.
Οι συγκλίσεις και ο ειρωνικός αντίκτυπος της σύγκρουσης, ανάμεσα στα ομογενή ακροδεξιά έγκατα.
Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά την πολύπλευρη προώθηση της Χρυσής Αυγής και την απότομη διόγκωση των εκλογικών ποσοστών της, γίναμε μάρτυρες άλλης μιας μηντιακής παράστασης, της οποίας η έκταση ξεπερνά ακόμη και τα πλέον τόσο ξεχειλωμένα προσχήματα του κράτους.
Μετά από ένα απώγειο σύγκλισης μεταξύ του νεοφιλελευθερισμού της Νέας Δημοκρατίας με τον ιδεοκεντρικό φασισμό της Χρυσής Αυγής, η πρώτη από τις δύο πλευρές του δεξιού νομίσματος βρήκε την άλλη να οδηγεί τη συνεργασία τους στα πρόθυρα επικοινωνιακού εκτροχιασμού.
.
Παρ’όλο που ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας δεν ήταν ούτε ο πρώτος και σίγουρα δεν θα είναι ούτε ο τελευταίος νεκρός από τα αδίστακτα χέρια της ακροδεξιάς, η δικιά του δολοφονία την εξώθησε να προβάλει ένα ολόκληρο σχίσμα στο ίδιο το εσωτερικό της, προκειμένου να αποσυμπιέσει μία επικείμενη κοινωνική έκρηξη – αλλά και να εκμηδενίσει ένα βραχύχρονο ιστορικό κοινής πολιτικής, στα μάτια της κοινωνίας. Κάνοντας μία αναδρομή σε αυτό, γίνονται κραυγαλέα καταφανείς, δύο όχι και τόσο παράλληλοι δρόμοι.
.
Από τη μία, δεσπόζει η Νέα Δημοκρατία. Ακροβατώντας στα όρια του κεντροδεξιού πολιτικού άξονα, άφησε ευχαρίστως πίσω και το προσωπείο της μεταμοντέρνας, αστικής παράταξης με ”νέο κοινωνικό συμβόλαιο” που πήγε να εγκαθιδρύσει ο Κ.Καραμανλής, ως ένα θλιβερό επίλογο της πλασματικής ευμάρειας. Αμασκάρευτη πια και ως κάτοχος ενός αγέρωχου και στιβαρού ύφους που προσδίδει δυσωδία του ξεχασμένου παρελθόντος, απαρτίζεται από μία φρέσκια φουρνιά βαθύτατα συντηρητικών στελεχών. Ανάμεσά τους, πρώην μέλη δεδηλωμένα φασιστικών οργανώσεων (Μάκης Βορίδης – ΕΠΕΝ, Νίκος Δένδιας – ΕΝΕΚ), φανατικούς υμνητές του μιλιταρισμού (Φαήλος Κρανιδιώτης), βουλευτές του προ ολίγων ετών χαρακτηρισμένου μέχρι και από την ίδια ”εξτρεμιστικού” ΛΑ.ΟΣ. (Άδωνης Γεωργιάδης, Θάνος Πλεύρης, Κυριάκος Βελόπουλος) και ασφαλώς, μία πληθώρα λοιπών ακροδεξιών στοιχείων που όσο αναμένουν ”στο πάγκο”, αρέσκονται στη δήλωση προκλητικών τοποθετήσεων, που βρίσκουν τεράστια απήχηση στις επίσημες διαδυκτιακές αναδημοσιεύσεις της Χρυσής Αυγής (π.χ. Χριστίνα Σιδέρη). Εξαντλώντας κάθε περιθώριο πρακτικής εφαρμογής των… αξιών που φέρει αυτό το εκφασισμένο δυναμικό της, η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση έχει εξελιχθεί σε έναν άνετο φιλοτέχνη του σαδισμού, πολλαπλασιάζοντας με γεωμετρική πρόοδο τα έργα της αστικής δημοκρατίας, σε όλα τα μήκη και πλάτη του ελλαδικού χώρου:
.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης, ευθύτατη στοχοποίηση ιδεολογικών αντιφρονούντων, απροκάλυπτοι βασανισμοί κρατουμένων και κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας, όξυνση αντιεργατικής ρητορικής και στρατηγικής, ποινικοποίηση και σφοδρή καταστολή απεργιών, σωματείων και διαδηλώσεων, ασφυκτική αστυνόμευση, εκδικητική στάση απέναντι σε αντιφασιστικές κινήσεις, εκκένωση καταλήψεων προς χάρη των ναζιστικών πογκρόμ κλπ.
.
Κυριολεκτικά, η Νέα Δημοκρατία του 2013 είναι ο ώριμος καρπός της παλιάς νεολαίας της, η οποία έδρασε εκτενώς με τα… δικά της τάγματα εφόδου υπό τις ονομασίες ”Κένταυροι” και ”Ρέιντζερς” από τα τέλη του 70′, έχοντας τελικό αποκορύφωμα το φόνο του καθηγητή Ι. Τεμπονέρα στις 8/1/91, όπου και διαλύθηκαν τυπικά επί Κ. Μητσοτάκη – όντας όμως έτσι κι αλλιώς παρακρατικός μηχανισμός, συνέχισαν να λειτουργούν ανεπίσημα. Στην ηγεσία τους βρισκόταν ο νυν βουλευτής Πειραιώς Βασίλης Μιχαλολιάκος (ξάδελφος του Νίκου Μιχαλολιάκου), απολάμβαναν τουλάχιστον της ένθερμης υποστήριξης από τους Βαγγέλη Μεϊμαράκη και Γιώργο Βουλγαράκη, ενώ τα ηνία τους στη Καλαμάτα είχε αυτοπροσώπως αναλάβει ο… Αντώνης Σαμαράς.
.
.
Στην όχι και τόσο μακρινή, απέναντι όχθη του ακροδεξιού χειμάρρου, είμαστε καθημερινοί μάρτυρες μιας, τουλάχιστον φαινομενικά, αδιάκοπης διόγκωσης του ελληνικού ναζιστικού κόμματος, το οποίο πριν την είσοδό του στο κοινοβούλιο ήταν παντελώς άγνωστο σχεδόν στο σύνολο του σημερινού του κοινού. Οι καθοδηγητές του, με την ακροβασία ανάμεσα σε νομιμότητα και παρανομία, μοσχοπουλούν μία ”εθνοαπελευθερωτική” βιτρίνα στην απόπειρα να αποκρύψουν τα πραγματικά, φίλαυτα θέλω τους – κάτι που ενδυκνείει την άνεση συνεργασίας τους κυριολεκτικά με οποιονδήποτε. Πιο συγκεκριμένα και με βάση την ίδια της την αυστηρότατα ιεραρχική θεώρηση, εξισώνοντας κάποιος τη Χρυσή Αυγή με τον αρχηγό της Νίκο Μιχαλολιάκο και μόνο, μπορεί με επάρκεια να κατανοήσει το ρόλο της στο αν μη τι άλλο, έντονο πολιτικό προσκήνιο. Η εξ Παπαδόπουλου ορισμένη θητεία του ως αρχηγός της ΕΠΕΝ πριν τον Μάκη Βορίδη και η μετέπειτα γενναιόδωρη κρατική του μίσθωση από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ), είναι μόνο δύο, ενδεικτικά παραδείγματα για το βαθμό βυθίσματος της όλης του οργάνωσης, στον ωκεανό του παρακράτους. Μία κατάσταση που έχοντάς την υπόψιν, εξανεμίζεται κάθε έκπληξη που τυχόν προκαλείται, στο άκουσμα χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής από την Νέα Δημοκρατία, για την προεκλογική καμπάνια των Ευρωεκλογών του 2009 – όπως γινόταν άλλωστε κατ’επέκτασιν και μάλιστα, σύμφωνα και με το πρώην μέλος της και ταμία, χωρίς τις συχνές εισφορές του ”αδερφού κόμματος”, το ταμείο της Χρυσής Αυγής δε ξεπερνούσε ποτέ τα 300-400 ευρώ. Κάτι που φυσικά επιστρέφεται τώρα στο ”αδερφό κόμμα” με τους τόκους, αφού κάθε φορά που προβάλεται στα ΜΜΕ το γνωστό στημένο σόου άναρθρων κραυγών από τη Χρυσή Αυγή κατά των υπουργών, έχει προηγηθεί από αυτή καθολική υποστήριξη στα κυβερνητικά νομοσχέδια κατά τη ψηφοφορία τους στη Βουλή (κίνητρα υπέρ εφοπλιστών, ξεπούλημα δημόσιας γης σε ιδιώτες, κ.ά.).
.
Όσο όμως το επίσημο συγκυβερνητικό οικοδόμημα καταρρέει, διότι ακόμη και η δικιά του ”εκτός βιβλίου” συνταγή θεμελίωσης αποδείχθηκε ανεπαρκής, ως ενός σημείου άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο διακριτά τα μεταβατικά σημεία προς έναν άλλο, ισχυρότερο από πλευράς εδρών σχηματισμό. Οι φιλικά προσκείμενες στους ναζιστές νεοδημοκρατικές δηλώσεις πλήθαιναν, ενώ τα ναζιστικά στελέχη από τη πλευρά τους βρίσκονται διαρκώς σε ευχάριστη επαφή με τους κατά τ’άλλα… ”προδότες” και δεν έχουν διστάσει μέχρι και να επευφημήσουν από κοντά το Σαμαρά, για την ανελέητη στάση του στα μεταλλεία της καναδέζικης ”Eldorado Gold”, που εκπροσωπείται εγχώρια από το Μπόμπολα, στις Σκουριές Χαλκιδικής.
.
.
Μάλιστα, λίγες μόλις μέρες πριν τη συλληψή του (26/9/13), ο Μιχαλολιάκος αντέστρεψε για πολλοστή φορά τα λεγόμενά του, δηλώνοντας σε τοπικό κανάλι πως σε καμία περίπτωση δεν αποκλείει τη… συνεργασία με το κυβερνών κόμμα. Βέβαια, οποιοδήποτε σοβαρό σενάριο μίας τέτοιας συγκυβέρνησης, επρόκειτο να διαψευθεί χλευαστικά μέχρι τη καταμέτρηση και της τελευταίας ψήφου.
.
Το μόνο σίγουρο είναι, πως όσο μακρινό και αν φαντάζει πλέον αυτό ως σενάριο, η ακροδεξιά παρακαταθήκη παραμένει διάχυτη, σε ένα συνασπισμό συντητητικότατων δυνάμεων, Στοχοθεσία του, η μέγιστη δυνατή επιβολή του υπάρχοντος στις τάξεις των εκμεταλλευομένων, μέσω βεβαίως σωματικής και οικονομικής καταστολής, αλλά ακόμη περισσότερο ως μία ευθεία βολή κατά της ταξικής συνείδησης.
.
Επιπροσθέτως, η στοχοθεσία που θέτει η έλευση της (όποιας) Χρυσής Αυγής στη διαρκή δημοσιότητα, ξεπερνάει κατά πολύ ακόμη και την ίδια. Και αυτό γιατί εφαρμόζοντας όρους μάρκετινγκ, εισάγει μια μεγάλη πλυθησμιακή μερίδα προς μία συγκεκριμένη κοινωνικοπολιτική κατεύθυνση, ασχέτως του αν η μερίδα αυτή τελικά επιλέξει να εκφραστεί ή όχι από αυτή. Αποτέλεσμα, είναι η προώθηση του όλου πακέτου αρρωστημένων αντιλήψεων στο ήδη επί πολλές δεκαετίες γόνιμο πανελλαδικό επίπεδο, καθώς και η ξαφνική διασπορά άλλων, ”ανένταχτων” φασιστικών μορφωμάτων. Η λειτουργία αυτών των διασπάσεων ωστόσο, μένει ασφαλώς απαράλλακτη, μιας και η αξιοποίηση του ευρύτερου εθνικιστικού φάσματος για τη διατήρηση του υπάρχοντος, όπως και η χρονική στιγμή κατά την οποία επιλέγεται, δεν είναι καθόλου τυχαία.
.
Με μία γρήγορη ματιά στην μεγαλύτερη εικόνα που σχηματίζει η εσωτερική πολιτική αρκετών πλέον κρατών εν μέσω λαϊκού αναβρασμού παγκοσμίως, γίνεται εξάλλου πασιφανές ένα ενιαίο μοτίβο προώθησης του εθνικισμού που εντείνει τη κοινωνική κρίση, ως ένα έσχατο εργαλείο συστημικής αυτοσυντήρησης από το μεγαλύτερο εχθρό οποιουδήποτε καθεστημένου, δηλαδή την εξάπλωση της μαζικής του αποκύρηξης. Με την εισαγωγή του ακροδεξιού Δούρειου Ίππου στο εσωτερικό της κοινωνίας, αφενός μπαίνει σε ισχύ η πολυπετυχημένη συνταγή του ”διαίρει και βασίλευε” αντικαθιστώντας τα συνδετικά στοιχεία της Εργατικής Τάξης με εθνοφυλετικά κριτήρια διχάζοντάς την, ενώ με την εξύμνηση της εκάστοτε θεσμικής νομιμότητας που εκ φύσεως ο εθνικισμός συνιστά, στοχεύεται παράλληλα και ολοκληρωτική αποδυνάμωση της όποιας στήριξης πραγματικά αντιστασιακών προταγμάτων με χαρακτηριστικά οριζόντιας δόμησης, που ουσιαστικά αποτελούν και το κύριο μέλημα του κράτους.
.
Αυτό όμως, δεν είναι επουδενί κάτι το καινούριο. Η χρήση των πιο ακραίων εκφάνσεων της Δεξιάς σε στιγμές πασιφανούς συστημικού αδιεξόδου, ήταν ανέκαθεν κατασταλτικό εργαλείο της δυτικής κυρίως πολιτικής ελίτ, προκειμένου να επιτευχθεί ιδεολογικός αποσυντονισμός και λαϊκή αποδιοργάνωση. Καλύτερη ενσάρκωση αυτής της τακτικής, αποτελεί το ΝΑΤΟικής προέλευσης ”Σχέδιο Προμηθεύς” που υλοποιήθηκε με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, με στόχο να εξουδετερωθεί η όποια πιθανότητα Κομμουνιστικής εξέγερσης. Ο ίδιος συσχετισμός των δυτικών κυβερνήσεων όπως της Μ. Βρετανίας και ακόμη περισσότερο των ΗΠΑ με τις εγχώριες συντηρητικές δυνάμεις, είχε ήδη κάνει αισθητή τη παρουσία του από την εποχή του εμφυλίου, με στόχο τη κατεύθυνση της χώρας μακριά από τη πόλωση ενός ισχυρού, ευρύτερου αντιστασιακού ρεύματος που πήγαζε ήδη από τη δικτατορία Μεταξά.
.
Κάτι ακόμη που λειτουργεί ανασταλτικά στα προτάγματα οριζόντιας δόμησης, είναι η αντανακλαστική δημιουργία ενός βεβιασμένου, στείρου αντιλόγου στην εθνικιστική επηρροή του κοινωνικού στρώμματος χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό υπόβαθρο. Παρ’όλης της θετικής αντανάκλασης πολλών κομματιών της κοινωνίας, προκαλείται μία αφιέρωση δυναμικού αποκλειστικά στην έτσι κι αλλιώς, άμεση αναγκαιότητα του αντιφασιστικού αγώνα σαν αυτός να ήταν αυτοσκοπός, εκπληρώνοντας έτσι και το ρόλο που έχει εξ αρχής ο εθνικισμός, ως μηχανισμός επιβράδυνσης και καταστολής των κινημάτων από τα κάτω. Κινημάτων των οποίων οι διεκδικήσεις στις μετέπειτα χρονικές περιόδους, γίνονται έτσι σαφέστατα συμβιβασμένες.
.
Με γνώμονα τα παραπάνω, γίνεται σαφής ο αξιοποιήσιμος ρόλος μιας κυβερνητικής προέκτασης κάποιου φορέα σα τη Χρυσή Αυγή, η οποία και ως συγκοινωνούσα δεξαμενή ποσοστών αλληλεπιδρά κατά βούληση με αυτά της κυβέρνησης. Αυτό δίνει στους δύο σχηματισμούς την ικανότητα να ελίσσονται σε αναλογία με τα σημεία της επικαιρότητας, αλλά επί της ουσίας να μένουν ανέπαφοι – πράγμα που σημαίνει πως ακόμη και με αστικούς όρους, κάποιες ποινικές δίωξεις κάθε άλλο παρά επιφέρουν λήξη του ναζιστικού μορφώματος. Η υποτιθέμενη καταδίκη του φασισμού από το κράτος που τον γεννά και συντηρεί, μας χαρίζει απλόχερα το άλλωθι μιας ”αντικειμενικής” εξουσίας που στοχεύει στη ποινικοποίηση των ταξικών αγώνων, ενώ παράλληλα ηρωποιεί τους χρυσαυγίτες βουλευτές για τα… μαφιοζιλίκια. Εν ολίγης, καταλήγει σε ένα συστημικό ρουά-ματ εναντίων της κοινωνίας, με αφορμή ένα ζήτημα του οποίου η επίλυση αφορά αποκλειστικά την ίδια και την οργή της.
.
«Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με τη δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της δημοκρατικής κυβέρνησης. Ξέρουμε καλά ότι καμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν θέλει να τσακίσει στ’ αλήθεια τον φασισμό, γιατί οι αστοί θα χρειάζεται να καταφεύγουν σε αυτόν κάθε φορά που θα τους γλιστράει η εξουσία από τα χέρια»
Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι.*Η παραπάνω ανάλυση δημοσιεύτηκε στο τεύχος #2 του εντύπου ”Ψιλά Γράμματα”, που εκδίδει η αναρχική συλλογικότητα Vogliamo Tutto E Per Tutti (για να κατεβάσετε το τεύχος, πατήστε εδώ).
αναδημοσίευση από:
http://grifosgeronta.wordpress.com/