Αλέξανδρος Μηλιορίδης, σβησμένα μάτια
To Koskino
όπως
κάθε βράδυ,
πρώτα
μίλησε λίγο με το σκοτάδι,
του έκοψε
και μερικές σκιές,
παχιές και θηλυκές
και τις αγκάλιασε
και μετά,
έσβησε το κοινόχρηστο φως,
με το βλέμμα του,
κάθε βράδυ,
πρώτα
μίλησε λίγο με το σκοτάδι,
του έκοψε
και μερικές σκιές,
παχιές και θηλυκές
και τις αγκάλιασε
και μετά,
έσβησε το κοινόχρηστο φως,
με το βλέμμα του,
χάιδεψε
το γηραιό παγκάκι,
ήταν
τόσο φιλικό
και το δάκρυ που του ξέφυγε,
η μνήμη τους,
τρυφερά με το δάκτυλο,
στα χείλη του το φέρε και το σβήσε,
σκέφθηκε,
γι’ ακόμη μια φόρα,
όχι χωρίς μίσος,
όλους αυτούς,
που ‘χουν το κεφάλι,
πάνω από πλούσιους ώμους
το γηραιό παγκάκι,
ήταν
τόσο φιλικό
και το δάκρυ που του ξέφυγε,
η μνήμη τους,
τρυφερά με το δάκτυλο,
στα χείλη του το φέρε και το σβήσε,
σκέφθηκε,
γι’ ακόμη μια φόρα,
όχι χωρίς μίσος,
όλους αυτούς,
που ‘χουν το κεφάλι,
πάνω από πλούσιους ώμους
και μετά,
έχωσε τα σιωπηρά του χέρια
στις ερειπωμένες
τσέπες του,
ζάρωσε
και τα πληγωμένα του πόδια,
στραβο-βαλμένα
στο παλιατζίδικο του κορμιού του
και κοιμήθηκε,
έχωσε τα σιωπηρά του χέρια
στις ερειπωμένες
τσέπες του,
ζάρωσε
και τα πληγωμένα του πόδια,
στραβο-βαλμένα
στο παλιατζίδικο του κορμιού του
και κοιμήθηκε,
κι όπως
κάθε βράδυ,
η κόλαση στα όνειρά του,
τα μάτια του έψαχνε,
όμως,
τα είχε σβήσει,
θα τα ξαναζωγράφιζε την αυγή,
όπως κάθε μέρα,
με τις στάχτες,
από τις κολασμένες φωτιές
της νύχτας•
κάθε βράδυ,
η κόλαση στα όνειρά του,
τα μάτια του έψαχνε,
όμως,
τα είχε σβήσει,
θα τα ξαναζωγράφιζε την αυγή,
όπως κάθε μέρα,
με τις στάχτες,
από τις κολασμένες φωτιές
της νύχτας•
AlexMil
7-1-2014
αναδημοσίευση από:
http://tokoskino.wordpress.com/2014/01/08/%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B2%CE%B7%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9/#comment-356