Βούρκος
Κάθε χώρα, κάθε έθνος, ανεβοκατεβαίνει την ιστορία, ακμάζει και παρακμάζει, ανθίζει και συνθλίβεται πάντα σε συνάρτηση με το πολιτιστικό και εκπαιδευτικό του γίγνεσθαι. Όταν το δεύτερο μαραίνεται, νεκρώνει το πρώτο. Για ένα νεοσύστατο κράτος, μια από τις επιδιώξεις του είναι και η εγκαθίδρυση ενός ακέραιου εκπαιδευτικού μηχανισμού, ενός εθνικού φορέα μάθησης, ο οποίος θα αποτελέσει το εφαλτήριο για την περαιτέρω εξέλιξη της χώρας. Συνήθως, ο μηχανισμός αυτός και η πυγμή του εκφράζεται από πρότυπα σχολεία – πρωταγωνιστές του πολιτιστικού υποβάθρου της χώρας. Αυτόν τον ρόλο, εις ό,τι αφορά εμάς, ανέλαβε – καλώς ή κακώς – το Ελληνοαμερικάνικον Εκπαιδευτικόν Ίδρυμα, κοινώς το Κολλέγιον Αθηνών.
Η Ναυαρχίδα μας, λοιπόν, της εκπαίδευσης στην Ελλάδα ιδρύθηκε το 1925 από τον Εμμανουήλ Μπενάκη και τον Στέφανο Δέλτα (σύζυγος της Πηνελόπης Δέλτα) ενώ το διοικητικό συμβούλιο το επάνδρωναν πέρα από Έλληνες και αξιόλογοι Αμερικανοί φιλέλληνες. Η απόστολή και φιλοσοφία του σχολείου αυτού αναφέρεται στην ιστοσελίδα του με πλήρη σαφήνεια:
”Αποστολή του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος είναι να προσφέρει παιδεία ανωτάτου επιπέδου – με διεθνή κριτήρια – στους πιο άξιους υποψηφίους και να καλλιεργεί στους μαθητές του εκείνες τις ικανότητες της ψυχής, του σώματος και του πνεύματος που είναι αναγκαίες για κάθε υπεύθυνο πολίτη της Ελλάδας και του κόσμου: Ηθικό σθένος, πνευματική πειθαρχία, ανθρωπιά και κατανόηση, ακλόνητη αφοσίωση στη δικαιοσύνη και στην αλήθεια. Σκοπός μας είναι να εμφυσήσουμε στους μαθητές, με τη διδασκαλία και το παράδειγμα, ισχυρή αίσθηση του μέτρου, επιζητώντας με τον τρόπο αυτό να τους εξασφαλίσουμεδεσμούς μεταξύ γνώσεως και κρίσεως και τη διασύνδεση πνευματικής ικανότητας και υπευθυνότητας. Έτσι, τιμούμε τις διαχρονικές αξίες, τις ενσαρκωμένες στην παράδοση τόσο της Ελλάδας όσο και της Αμερικής. Έτσι, καλλιεργούμε βαθύ σεβασμό για την Ελληνική κληρονομιά, σε όλο τον πλούτο και την πολυπλοκότητά της.”
Είναι πρόδηλο πως στην εποχή μας αυτές οι αξίες έχουν καταντήσει μια ρομαντική ανάμνηση εντυπωμένες σε ένα χαρτί.
Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο, όχι επειδή με πήρε ο πόνος για τα παιδιά που φοιτούν εκεί, αλλά επειδή συντελείται ένα έγκλημα για τη χώρα. Έχοντας γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους προερχόμενους κυρίως από τη μεσαία αστική τάξη που αποφοίτησαν από το εν λόγω σχολείο, έκδηλη ήταν η απορία μου τα τελευταία χρόνια για το πως είναι δυνατόν να κυριαρχούν στα πράγματα οι φελλοί – απόφοιτοι και όχι οι πραγματικά άξιοι. Για να κατανοήσουμε το δράμα της κατάστασης και των συγκυριών, αυτό που πριν 30 χρόνια ήταν ευσεβής πόθος για τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στο καλύτερο σχολείο της χώρας, τώρα εν έτει 2014 έχει αντικατασταθεί με μια εύλογη απέχθεια. Εύλογη διότι αυτό που βιώνουμε οφελείται κατά κύριο λόγο στους ανάξιους απόφοιτους του Κολλεγίου. Από που να αρχίσω και από που να τελειώσω….Ενδεικτικά ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, αυτός ο φωστήρας της οικονομίας, είναι βλαστάρι του. Τελευταίο δε αρνητικό παράδειγμα, που για ένα σχολείο αρίστων είναι αδιανόητο, αποτελεί η απόλυση της καθηγήτριας, ενώ το αυτονοήτο σε άλλες εποχές θα ήταν το αντίθετο, δηλαδή η προστασία της και η αποπομπή του παιδιού από το σχολείο. Στον αντίποδα, τόσα παιδιά με υποτροφίες -άλλη μια αποστολή του Κολλεγίου Αθηνών, αν διαβάσει κανείς το καταστατικό του- πήγαν χαμένα και δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ από ένα, φυσικά, σάπιο σύστημα. Και άλλα τόσα προερχόμενα από την μεσαία αστική τάξη, φερέλπιδες νέοι και νέες, που μόνο καλό θα μπορούσαν να προσφέρουν στην πατρίδα μας, απορροφήθηκαν και παραγκωνίσθηκαν από τον αυξανόμενο βούρκο της ελληνικής ημιμαθούς μπουρζουαζίας.
Είναι ασύλληπτο λοιπον, το έγκλημα που συντελείται στη χώρα μέσω της εκπαιδευτικής κατάντιας του Ελληνοαμερικάνικου Ιδρύματος: Έχοντας απωλέσει το πρωταρχικό του στόχο, έχοντας αφήσει να παρεισφρύσουν στο εσωτερικό του, ανίκανοι και νεόπλουτοι επιδειξιομανείς, των οποίων τα -αναμάρτητα τότε – παιδιά θα εγκατασταθούν στο εγγύτερο μέλλον σε νευραλγικές θέσεις σε όλους τους τομείς της χώρας, συνειδητοποιεί κανείς το εγκληματικό ΛΑΘΟΣ του πράγματος. Όταν διαφθείρεις τα παιδιά με χλιδάτους στολισμούς εν καιρώ κρίσης και ηθικής κατάπτωσης, αποτρέποντας τα από το να δουν την σκληρή αλήθεια γύρω τους, όταν τα περιφρουρείς σε ένα χρυσό κλουβί, ένα είναι το συμπέρασμα: Αλλοίμονο στη δύσμοιρη αυτή χώρα που θα την διοικήσουν τα βλαστάρια αυτών των τιποτένιων.
Διαφωνώ, όμως, και με αυτούς που φωνάζουν και καθυβρίζουν το σχολείο αυτό απαξιώνοντας το μπροστά στην ελληνική κοινωνία ελαφρά τη καρδία, πολλές φορές από καθαρό φθόνο κι όχι επειδή έχουν ζυγίσει το κρίμα της κατάστασης. Το πρόβλημα φαντάζει μερικό αλλά είναι συλλογικό. Όσο δεν παρέχουμε πρώτης τάξεως εκπαίδευση, όσο δεν γαλουχούμε τα νέα παιδιά με υψηλά αισθήματα και αξίες, όσο δεν ασχολούμαστε με τη παιδεία, τότε αυτή θα μας αφήσει ορφανούς για πολλά χρόνια. Και εν τέλει, δεν είναι ανάγκη να διαδραματίσει το ρόλο της Ναυαρχίδας της Παιδείας πάλι το Κολλέγιο, εφόσον αυτό έχει παραδοθεί στα όρνεα, αλλά ένα πρότυπο σχολείο του Ελληνικού Κράτους, ένα πειραματικό λόγου χάριν…Πρέπει πάλι ένας φορέας να πάρει τα ηνία -δημόσιος ή ιδιωτικός είναι δευτερευούσης σημασίας- και να οδηγήσει τη χώρα στο ξέφωτο, μακρυά από το έρεβος στο οποίο έχει περιέλθει.
Πηγή:
http://mikronous.wordpress.com/2014/01/06/%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82/#like-367