ΔΕΚΑΤΈΣΣΕΡΙΣ ΘΈΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ
1) Η αστυνομία είναι το φάντασμα στη μηχανή της αστικής κοινωνίας, η ρητή απόδειξη των άλυτων κοινωνικών αντιθέσεων της.
2) Η αστυνομία δεν είναι απλά κατασταλτικός μηχανισμός, είναι το σώμα και το πνεύμα του κράτους, η συμπύκνωση και ο φορέας του μονοπωλίου της κρατικής βίας.
3) Οι πρακτικές της αστυνομίας παράγουν νομιμότητα, επεκτείνουν συνεχώς την έννομη βία, συγχωνεύοντας τη βία που συντηρεί με τη βία που θεσπίζει.
4) Επομένως η αστυνομία είναι ο παιδαγωγός της κοινωνικής ζωής, το συνεχές μέτρο τήρησης της νομιμότητας που ορίζει το πλαίσιο της κοινωνικής αναπαραγωγής.
5) Εφόσον ο νόμος δεν είναι η διατύπωση αφηρημένων κανονιστικών αρχών, αλλά κυρίως ο μηχανισμός επιβολής του, η αστυνομία είναι ο νόμος στην πιο καθαρή του μορφή.
6) Η κτηνώδης εξωοικονομική βία των σωμάτων ασφαλείας είναι η αναγκαία προϋπόθεση της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων εκμετάλλευσης ή αλλιώς το προαπαιτούμενο της φυσικοποίησης της ενδοοικονομικής βίας.
7) Η αστυνομία για την αστική σκέψη είναι η έκφραση του γενικού συμφέροντος και αυτή η εξιδανίκευση απορρέει ακριβώς από την ναρκισσιστική ταύτιση του αστικού συμφέροντος με το γενικό.
8) Η λατρεία της αστυνομίας και των πρακτικών της, είναι η προβολή της ιδεολογίας των σωμάτων ασφαλείας στη σφαίρα του καθολικού, η ανύψωση της σε κυρίαρχη ιδεολογία.
9) Κάθε διάκριση σε καλή και κακή αστυνομία, αποτελεί υποσύνολο του ιδεολογήματος περί θετικών όψεων του κράτους, διαχωρίζει την αδιαίρετη ενότητα της κυριαρχίας, συσκοτίζοντας το πραγματικό της περιεχόμενο.
10) Στην υπερβολική βία της αστυνομίας, η αστική σκέψη αντικρίζει το είδωλό της, η ρεφορμιστική ηθικολογεί για την παρέκκλιση από τη νομιμότητα, ενώ η επαναστατική σκέψη αναγνωρίζει το αφτιασίδωτο περιεχόμενο της κρατικής βίας, την ψευδή καθολικότητα που εκπίπτει σε ταξική μονομέρεια.
11) Η αστυνομία ανεξάρτητα από την καταγωγή των πραιτοριανών, είναι η υλική έκφραση της αστικής κυριαρχίας, το μαντρόσκυλο της κυρίαρχης τάξης. Το γεγονός της βαρβαρότητας της αστυνομίας ως θεσμού, δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες τους, τα υποκείμενα που τον συγκροτούν.
12) Η αστυνομική βία είναι πρωτογενής βία, ιδωμένη ως θετικότητα. Ως εκ τούτου για την επαναστατική σκέψη η αρνητικότητα της αντιβίας των καταπιεσμένων είναι εξαρχής νομιμοποιημένη και δίκαιη, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητά της.
13) Κάθε επαναστατικό σχέδιο που δεν εμπεριέχει την καταστροφή των σωμάτων ασφαλείας και συνεπώς του κράτους, εκφυλίζεται σε υποκριτική ρητορεία και παραμένει εντός της αστικής νομιμότητας
14) Ο επαναστατικός μετασχηματισμός εκκινεί τουλάχιστον από τη συντριβή της αστυνομίας, ως αναγκαία συνθήκη για την απονέκρωση του κράτους και τη συνειδητή οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας.
Διονύσης Τ.