12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που φεύγει είναι το “12 Years A Slave”. Πραγματεύεται την αληθινή ιστορία ενός Αφροαμερικανού, του Σόλομον Νόρθταπ, ο οποίος ζει ελεύθερος με την οικογένειά του στην Νέα Υόρκη. Όντας απονήρευτος, θα πέσει θύμα απάτης και απαγωγής από δύο άτομα που θα παρουσιαστούν ως εκπρόσωποι ενός τσίρκου, αλλά θα τον πουλήσουν ως δούλο σε βαμβακοφυτεία του Νότου.
Το “12 Χρόνια Σκλάβος” είναι μια σκληρή ταινία, αλλά πέρα για πέρα ανθρώπινη και αντιρατσιστική. Πραγματεύεται μια μαύρη περίοδο για την ιστορία της Αμερικής αλλά και της ανθρωπότητας.
Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η ρίζα της απανθρωπιάς στον ρατσισμό, αλλά και η ελπίδα και η μάχη για επιβίωση από μεριά του Σόλομον.
Η ταινία χωρίς να χρησιμοποιεί φτηνά τρικ, είναι βαθιά συναισθηματική, γεμάτη μηνύματα και αγωνία. Η ταύτιση με τον κεντρικό ήρωα είναι αναπόφευκτη. Ο Σόλομον δεινοπαθεί, αλλάζοντας συνέχεια “αφέντες” και προσπαθώντας να διατηρήσει την ταυτότητά του ζωντανή. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες, αναζητά τον τρόπο να επιστρέψει ξανά στην οικογένειά του.
Ο Στιβ Μακουίν έχει κάνει καταπληκτική δουλειά ως σεναριογράφος, ενώ η οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξαιρετικές με αυτή του Chiwetel Ejiofor να είναι οσκαρικού επιπέδου. Μέσα από το δράμα του Σόλομον Νόρθαπ, αναδεικνύεται μια ολόκληρη κοινωνία και ένα ζήτημα -αυτό της δουλείας- που μοιάζει να μας απειλεί συνεχώς, καθώς ποτέ δεν έχουν εξαλειφθεί πραγματικά οι διακρίσεις.
Περισσότερα δεν θα αποκαλύψω, αφού αξίζει να επισκεφτείτε κάποιον κινηματογράφο και να την δείτε. Ο Νορθαπ τελικά κερδίζει την αξιοπρέπειά του πάνω απ’ όλα, ενώ η ταινία μας υπενθυμίζει πως η παγκόσμια πανανθρώπινη αλήθεια δεν μπορεί να καλυφτεί κάτω από σχετικότητες και ψυχολογικές παθολογίες όπως ο ρατσισμός.