Ολοκαυτωμα
από Jean Baudrilliard 17:35, Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013
από Jean Baudrilliard 17:35, Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013
((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: ΟλοκαυτωμαSimulacres et simulation
Η λησμονια της εξολοθρευσης αποτελει μερος της εξολοθρευσης, επειδη ειναι επισης η εξολοθρευση της μνημης, της ιστοριας, του κοινωνικου, κτλ. Η λησμονια αυτη ειναι εξισου ουσιωδης με το γεγονος, σε καθε περιπτωση ανεντοπιστο για εμας, απροσιτο σε εμας στην αληθεια του. Η λησμονια αυτη παραμενει ακομη υπερβολικα επικινδυνη, πρεπει να διαγραφει απο μια τεχνητη μνημη (σημερα, παντου, ειναι οι τεχνητες μνημες που διαγραφουν την μνημη του ανθρωπου, που διαγραφουν τον ανθρωπο στην ιδια του την μνημη). Η τεχνητη αυτη μνημη θα αποτελεσει την σκηνικη αναπαρασταση της εξολοθρευσης – αλλα αργα, υπερβολικα πολυ αργα ωστε να μπορεσει να προκαλεσει πραγματικα κυματα και να αναστατωσει εντονα οτιδηποτε, και ειδικα, ειδικα μεσω ενος μεσου που ειναι ψυχρο το ιδιο, εκπεμπει λησμονια, αποτροπη, και εξολοθρευση με εναν ακομη πιο συστηματικο τροπο, αν ειναι αυτο δυνατο, απο τα ιδια τα στρατοπεδα. Δεν υποχρεωνει κανεις πια τους Εβραιους να περασουν απο το κρεματοριο ή τον θαλαμο αεριων, αλλα μεσα απο τον μουσικο και οπτικο διακοσμο, μεσω της παγκοσμιας οθονης και τον μικροεπεξεργαστη. Η λησμονια, ο αφανισμος, τελικα επιτυγχανει την αισθητικη του διασταση κατ’ αυτον τον τροπο – επιτυγχανεται στο ρετρο, ανυψωμενη εδω σε ενα μαζικο επιπεδο.
Ακομη και ο τυπος της κοινωνικοιστορικης διαστασης που παρεμενε ξεχασμενος στην μορφη της ενοχης, της λανθανουσας ντροπης, του μη-ειπωμενου, δεν υφισταται πλεον, επειδη τωρα «οι παντες γνωριζουν», ολοι εχουν ριγησει και κραυγασει στο προσωπο της εξολοθρευσης – ενα βεβαιο σημαδι οτι «αυτο» δεν θα συμβει ποτε ξανα. Ομως εκεινο που εξορκιζει κανεις κατ’ αυτον τον τροπο με ελαχιστο κοστος, και στην τιμη ελαχιστων δακρυων, δεν θα επαναληφθει ποτε στην πραγματικοτητα, επειδη υπηρξε παντοτε στο επικεντρο της τρεχουσας αυτοαναπαραγωγης του, και ακριβως σε εκεινη την μορφη με την οποια υποκρινεται κανεις πως το αποκηρυσσει, στο ιδιο το μεσο αυτου του υποτιθεμενου εξορκισμου: την τηλεοραση. Η ιδια διαδικασια της λησμονιας, της ρευστοποιησης, της εξολοθρευσης, ο ιδιος αφανισμος των αναμνησεων και της ιστοριας, η ιδια ανεστραμμενη, εσωτερικα αναφλεγομενη ακτινοβολια, η ιδια απορροφηση χωρις ηχω, η ιδια μαυρη τρυπα οπως το Αουσβιτς. Και θα ηθελε καποιος να μας κανει να πιστεψουμε οτι η TV θα σηκωσει το βαρος του Αουσβιτς καθιστωντας την συλλογικη συνειδηση ακτινοβολουσα, ενω η τηλεοραση αποτελει την διαιωνιση του με αλλη μεταμφιεση, την φορα αυτη οχι κατω απο τις ευλογιες ενος τοπου αφανισμου, αλλα ενος μεσουαποτροπης.
Αυτο που κανεις δεν θελει να καταλαβει ειναι οτι το Ολοκαυτωμα ειναι πρωταρχικα (και αποκλειστικα) ενα γεγονος, ή, μαλλον, ενα τηλεοπτικοποιημενο αντικειμενο (θεμελιωδης κανονας του McLuhan, ο οποιος δεν πρεπει να ξεχαστει), με αλλα λογια, οτι επιχειρει καποιος να αναβιωσει ενα ψυχρο ιστορικο γεγονος, τραγικο αλλα ψυχρο, το πρωτο σημαντικο γεγονος των ψυχρων συστηματων, των ψυχραντικων συστηματων, των συστηματων αποτροπης και εξολοθρευσης που θα αναπτυχθουν λοιπον με αλλες μορφες (συμπεριλαμβανομενου του ψυχρου πολεμου, κτλ.) και αναφορικα με τις ψυχρες μαζες (οι Εβραιοι δεν προβληματιζονται καν πια με τον ιδιο τους τον θανατο, και οι τελικα αυτο-διαχειριζομενες μαζες καθολου πια με την εξεγεση τους: αποθαρρυμενες μεχρι θανατου, αποθαρρυμενες απο τον ιδιο ακριβως τον θανατο τους) ωστε να αναβιωσουν το ψυχρο αυτο γεγονος μεσω ενος ψυχρου μεσου, την τηλεοραση, και για τις μαζες που ειναι οι ιδιες ψυχρες, που θα εχουν μονο την ευκαιρια για εναν απτο ενθουσιασμο και ενα μεταθανατιο συναισθημα, εναν αποτρεπτικο ενθουσιασμο επισης, ο οποιος θα τις υποχρεωσει να ξεχειλισουν απο λησμονια με ενα ειδος καλης αισθητικης συνειδησης της καταστροφης.
Προκειμενου να αναβιωσει ολα αυτα, ολη η πολιτικη και παιδαγωγικη ενορχηστρωση που κατεφθασε απο καθε κατευθυνση επιχειρωντας να νοηματοδοτησει το γεγονος (το τηλεοπτικοποιημενο γεγονος την φορα αυτη) δεν ηταν καθολου υπερβολικη. Πανικοβλητος εκβιασμος γυρω απο την πιθανη συνεπεια της αναμεταδοσης αυτης στην φαντασια των παιδιων και αλλων). Ολοι οι παιδαγωγοι και οι κοινωνικοι λειτουργοι κινητοποιηθηκαν ωστε να φιλτραρουν το πραγμα, σαν να υπηρχε καποιος κινδυνος μολυνσης σε αυτη την τεχνητη αναβιωση! Ο κινδυνος ηταν στην πραγματικοτητα μαλλον ο αντιθετος: απο το ψυχρο στο ψυχρο, την κοινωνικη αδρανεια των ψυχρων συστηματων, της TV πιο συγκεκριμενα. Ηταν ετσι απαραιτητο οπως ολος ο κοσμος κινητοποιησει τον εαυτο του ωστε να αναδημιουργησει την κοινωνικη, την θερμη κοινωνικη, παθιασμενη συζητηση, αρα την επικοινωνια, απο το ψυχρο τερας της εξολοθρευσης. Στερειται κανεις διακυβευματων, αφοσιωσης, ιστοριας, ομιλιας. Αυτο ειναι το θεμελιωδες προβλημα. Ο αντικειμενικος σκοπος ειναι ετσι να τα παραγει με καθε κοστος, και η αναμεταδοση αυτη εξυπηρετησε τον σκοπο αυτο: να συλλαβει την τεχνικη θερμοτητα ενος νεκρου γεγονοτος ωστε να ζεστανει το ψυχρο σωμα του κοινωνικου. Απ’ οπου η προσθηκη του συμπληρωματικου μεσου ωστε να επεκταθει στην επιδραση μεσω της αναδρασης: αμεσες δημοσκοπησεις καταδικαζουν την μαζικη επιδραση της αναμεταδοσης, της συλλογικης επιδρασης του μηνυματος – ενω ειναι καλα κατανοητο οτι οι δημοσκοπησεις επαληθευουν μονο την τηλεοπτικη επιτυχια του ιδιου του μεσου. Ομως η συγχυση αυτη δεν θα ξεπεραστει ποτε.
Απο εκει, ειναι απαραιτητο να μιλησουμε για το ψυχρο φως της τηλεορασης, γιατι ειναι ακινδυνη για την φαντασια (συμπεριλαμβανομενης εκεινης των παιδιων) επειδη δεν φερει πια κανενα φαντασιακο και για τον απλο αυτο λογο οτι δεν ειναι πια μια εικονα. Σε αντιθεση με τον κινηματογραφο, ο οποιος ειναι ακομη τυχερος ωστε να διαθετει (αλλα ολο και λιγοτερο επειδη μολυνεται ολο και περισσοτερο απο την TV) ενα εντονο φαντασιακο – επειδη ο κινηματογραφος ειναι μια εικονα. Με αλλα λογια οχι μονο μια εικονα και μια οπτικη μορφη, αλλα ενας μυθος, κατι που ακομη διατηρει κατι απο το αντιτυπο, απο το φαντασμα, απο τον καθρεφτη, απο το ονειρο, κτλ. Τιποτα απ’ ολα αυτα στην «τηλεοπτικη» εικονα, η οποια δεν υποδηλωνει τιποτα, η οποια αποχαυνωνει, η οποια δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο μια εικονα, και ουτε καν αυτο: ενα μικροσκοποιημενο τερματικο που, στην πραγματικοτητα, εγκαθισταται αμεσα στο κεφαλι σου – εσυ εισαι η οθονη, και η TV παρακολουθει εσενα – μετατρεπωντας σε πυκνωτες τρανζιστορ ολους τους νευροδιαβιβαστες και διαπερνα την σκεψη ομοια με μαγνοταινια – με ταινια, οχι με εικονα.
Πηγή:
https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1506439