Απεργία διοικητικών υπαλλήλων ΕΜΠ-ΕΚΠΑ
Συνεχή πισώπλατα χτυπήματα για να γλιτώσει η κυβέρνηση
Οταν ο αντίπαλος είναι στριμωγμένος στα σκοινιά, εκείνο που κάνει ακόμα και ένας άπειρος μποξέρ είναι να μην τον αφήσει να πάρει ανάσα, αλλά πυκνώνοντας τα χτυπήματά του να τον βγάλει νοκ άουτ. Τον βασικό αυτό κανόνα δεν αγνοούν τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσαν να πάρουν πάνω τους το σταμάτημα της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΜΠ, σπάζοντας το απεργιακό μέτωπο και αφήνοντας τους διοικητικούς του ΕΚΠΑ να συνεχίζουν μόνοι τους, υπό δυσμενέστερο συσχετισμό δυνάμεων και κάτω από τα διαρκή χτυπήματα της πέμπτης φάλαγγας που δρα στο εσωτερικό τους.
Την Τετάρτη, η γενική συνέλευση των διοικητικών του ΕΜΠ αποφάσισε 48ωρη απεργία, για να στηρίξει την εν εξελίξει διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση. Μεταξύ των άλλων, η απόφαση της ΓΣ ανέφερε: «Απαιτούμε, τέλος, γραπτές δεσμεύσεις από την κυβέρνηση ότι η όποια αμοιβαία αποδεκτή λύση θα υλοποιηθεί στο ακέραιο» (σ.σ. η έμφαση υπάρχει στην απόφαση, δεν τη βάλαμε εμείς). Την Πέμπτη, με προεξάρχοντα τα στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε εισήγηση για σταμάτημα της απεργίας από Δευτέρα. Υπήρξαν γραπτές εγγυήσεις από την κυβέρνηση; Δεν τις έχουμε δει. Ούτε τις παραθέτουν οι συνδικαλιστές στην ιστοσελίδα της απεργιακής επιτροπής. Αντίθετα, προσπαθούν να κατασιγάσουν την οργή πολλών εργαζόμενων, με συζητήσεις μέσω… facebook. Ο Αρβανιτόπουλος όχι μόνο δεν έκανε καμιά σχετική ανακοίνωση, αλλά βγαίνοντας από τα σκοινιά όπου ήταν στριμωγμένος, συναντήθηκε με τον Σαμαρά, εισέπραξε την πολιτική στήριξη που τόσο είχε ανάγκη και παρήγγειλε στους εισαγγελείς να προχωρήσουν τη δίωξη κατά Πελεγρίνη, η οποία εκ των πραγμάτων ξεπερνά το πρόσωπο του πρύτανη του ΕΚΠΑ και ουσιαστικά είναι τρομοκρατικό μήνυμα και στους απεργούς διοικητικούς και σ’ όλη την εργαζόμενη κοινωνία.
Η συμφωνία στο ΕΜΠ εμάς μας μυρίζει Υπατία. Δεν υπάρχει γραπτή δέσμευση από την κυβέρνηση, η οποία από αύριο κιόλας θα μπορεί να λέει τα δικά της (υποθέτουμε πως όλοι γνωρίζετε ότι οι απεργοί πείνας της Υπατίας είναι εδώ και ένα χρόνο πάλι παράνομοι). Το μόνο που έχουμε δει είναι μια ανακοίνωση της Πρυτανείας του ΕΜΠ, που έλεγε: «Η Πρυτανεία και οι Κοσμήτορες των Σχολών του Ιδρύματος ομοφώνως με μία αποχή, δηλώνουν ότι επεξεργάζονται πρόταση Οργανισμού, την οποία η Σύγκλητος του ΕΜΠ θα διαμορφώσει το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να διασφαλίζει θεσμικά το Διοικητικό Προσωπικό, τα μέλη ΕΔΙΠ και ΕΤΕΠ του Ιδρύματος, καθώς και τη δυνατότητα του Ιδρύματος να λειτουργήσει με τη φυσιογνωμία που κατέκτησε όλα αυτά τα χρόνια (…) Με βάση αυτή τη δέσμευση και συνεκτιμώντας τα αποτελέσματα του διαλόγου με τον Υπουργό Παιδείας, καλούμε την Πολυτεχνειακή Κοινότητα να συμβάλει άμεσα στο άνοιγμα και στη λειτουργία του Πολυτεχνείου».
Η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει καμία δέσμευση. Από πού αντλούν οι συνδικαλιστές τη βεβαιότητα, ότι η κυβέρνηση (και η τρόικα) θα δεχτεί να δημιουργηθούν εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας, ώστε να δημιουργηθεί «χώρος» για να επιστρέψουν όλοι (;) οι «διαθέσιμοι»;
Επειδή περισσότερα στοιχεία δε διαθέτουμε τη στιγμή που κλείνει η ύλη της «Κ» και επειδή στα social media ξεχειλίζει η οργή από διοικητικούς του ΕΜΠ, που μιλούν ευθέως για ξεπούλημα, θα περιοριστούμε σε ένα ερώτημα: αυτός είναι ο καλύτερος συμβιβασμός που μπορούσε να επιτευχθεί, με έναν υπουργό στριμωγμένο από παντού, πανικόβλητο και παραπαίοντα; Ετσι εκτίμησαν οι συνδικαλιστές το συσχετισμό δυνάμεων;
Τα παραπάνω αποσπάσματα από ανακοίνωση που εξέδωσε το προεδρείο της Συνόδου των Πρυτάνεων το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν η κυβερνητική πολιτική το πρωί της περασμένης Πέμπτης, καθώς η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ συμπλήρωσε 13 εβδομάδες. Το προεδρείο της Συνόδου των Πρυτάνεων προσπάθησε να λειτουργήσει κατευναστικά, βοηθώντας στην ουσία τον Αρβανιτόπουλο να βγει από το αδιέξοδο, όμως αυτός κλώτσησε και την τελευταία ευκαιρία, καταφεύγοντας στην ωμή κατασταλτική λογική και μένοντας στο τέλος χωρίς συμμάχους. Ανάλογη ανακοίνωση εξέδωσε η Σύνοδος των Πρυτάνεων και σε διευρυμένη σύνθεση του Προεδρείου.
Ο Αρβανιτόπουλος βρισκόταν σε απόγνωση. Γι’ αυτό και προχώρησε στην παραπομπή του πρύτανη του ΕΚΠΑ Θ. Πελεγρίνη στο Πειθαρχικό Συμβούλιο «για παράβαση καθήκοντος», επειδή «κρατά το Ιδρυμα κλειστό με την απραξία του και την αδυναμία του να εφαρμόσει τις αποφάσεις της Συγκλήτου»! Η Σύγκλητος, την οποία επικαλείται ο Αρβανιτόπουλος, απέρριψε την παραπομπή Πελεγρίνη στο Πειθαρχικό και επέστρεψε στο υπουργείο το φάκελο, όμως ο Αρβανιτόπουλος προχώρησε μόνος του, αποδεικνύοντας ότι είχε χάσει κάθε έλεγχο.
Στην απόγνωση οδήγησε τον υπουργό Παιδείας η απόφαση των διοικητικών υπάλληλων να προχωρήσουν σε δυο νέες 24ωρες απεργίες την Τετάρτη και την Πέμπτη, 4 και 5 Δεκεμβρίου αντίστοιχα, παρά τις ύπουλες και απεργοσπαστικές προσπάθειες της συνδικαλιστικής τους γραφειοκρατίας. Σε τούτη την πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά χρόνια απόφαση, χουντικής έμπνευσης, που βομβαρδίζει με βόμβα μεγατόνων κάθε έννοια «αυτοδιοίκητου» των Πανεπιστημίων –στο οποίο, κατά τα άλλα, σύσσωμο το σύστημα και ο ίδιος υποκριτικά ομνύουν– ο υπουργός οδηγήθηκε επειδή έβλεπε ότι απέμεινε με μόνα σταθερά στηρίγματα τα κραγμένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ (μεγαλόσχημα και παρακατιανά), ενώ και η πανεπιστημιακή κάστα υιοθετούσε μια συμπεριφορά ήξεις-αφήξεις και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των διοικητικών υπάλληλων δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας εύκολα το ξεπούλημα.
Μόνο ένας απελπισμένος υπουργός μπορεί να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια, βλέποντας κοντόφθαλμα το δέντρο και χάνοντας το δάσος («δέντρο» ήταν η επιβολή της πολιτικής των διαθεσιμοτήτων με την άκρατη βία, αιχμή του δόρατος της οποίας, σ’ αυτή τη φάση, ήταν η πειθαρχική δίωξη του πρύτανη του μεγαλύτερου Πανεπιστήμιου της χώρας, στο οποίο η απεργία πραγματοποιούνταν με μαζικούς όρους και μεγάλη αποφασιστικότητα, και «δάσος» οι συνέπειές της, ένας πολύ πιθανός ξεσηκωμός των πανεπιστημιακών, αλλά και των φοιτητών). Στον Αρβανιτόπουλο δεν αρκούσαν οι υπονομευτικές του αγώνα των διοικητικών υπάλληλων τελευταίες αποφάσεις της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ και του Προεδρείου της Συνόδου των Πρυτάνεων. Ζητούσε, ουσιαστικά, από τον πρύτανη να καλέσει τα ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο και να τεθεί επικεφαλής τους, ζητούσε να φορτωθεί ο Πελεγρίνης την ευθύνη να λειτουργήσει το Πανεπιστήμιο με το κνούτο της φασιστικής αστυνομικής βίας. Αυτό κανένας Πελεγρίνης δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί θα υπέγραφε τη δική του καταδίκη. Βοήθησε όσο μπορούσε την κυβέρνηση, όμως το να μετατραπεί σε αρχιμπάτσο τον ξεπερνούσε.
Από κει και πέρα τα πράγματα εξελίχθηκαν σε κατεύθυνση διαφορετική από αυτή που επιθυμούσε ο υπουργός Παιδείας. Η πανεπιστημιακή κοινότητα με αποφάσεις, χλιαρές ή μαχητικές, ανάλογα με τη θέση που κατέχει κάθε τμήμα της στην ιεραρχία, κατήγγειλε την πράξη του υπουργού Παιδείας.
Ετσι, η Σύγκλητος του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης θεωρεί ότι είναι «αβάσιμη» η «πειθαρχική κατηγορία που απαγγέλθηκε στον Πρύτανη του ΕΚΠΑ» και ότι η παραπομπή του «δυναμιτίζει το διάλογο για την επίλυση του προβλήματος της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων». Το Συντονιστικό της Συνόδου των Πρυτάνεων ζήτησε την «ανάκληση» της πειθαρχικής δίωξης του Πελεγρίνη, ώστε να υπάρξει «καταλαγή και από τις δύο πλευρές» και «ομαλοποίηση της κατάστασης στο ΕΚΠΑ». Το ΔΣ του Συλλόγου Διδακτικού Προσωπικού της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ αναφέρει ότι «για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους παραπέμπεται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο εν ενεργεία εκλεγμένος Πρύτανης» και κάνει λόγο για «κίνηση που παραπέμπει σε πολύ σκοτεινές εποχές της ιστορίας της χώρας». Και η απόφαση του ΔΣ του Συλλόγου Διδασκόντων της Σχολής Θετικών Επιστημών ΕΚΠΑ υπογραμμίζει πως «η παράλογη πειθαρχική δίωξη του Πρύτανη του ΕΚΠΑ αποτελεί κίνηση αντιπερισπασμού του Υπουργού Παιδείας σε μια μάχη που φαίνεται να χάνει» και πως η παραπομπή του «αποτελεί μια ακόμα προσπάθεια του Υπουργού να επιβάλει, με ακραίο αυταρχισμό, αυθαίρετες και παράλογες αποφάσεις που διαλύουν τα Πανεπιστήμια και γι’ αυτό θα συναντήσει την καθολική αντίδρασηολόκληρης της Πανεπιστημιακής κοινότητας». Ακόμη και ο νέος πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ Στάθης Ευσταθόπουλος, που έβλεπε «θετική» την «πρωτοβουλία» του υπουργού για «διάλογο», τώρα μιλά για «ακραία», «πρωτοφανή» και «αψυχολόγητη» ενέργεια.
Η κίνηση του Αρβανιτόπουλου εξόργισε τους απεργούς διοικητικούς υπάλληλους, οι οποίοι την χαρακτήρισαν «χουντικής εμπνεύσεως κίνηση». Σε ανακοίνωσή της, η Απεργιακή Επιτροπή των Εργαζομένων του ΕΚΠΑ έδειξε να μην έχει αυταπάτες για τον «διάλογο» του Αρβανιτόπουλου. Ο «προσχηματικός» του χαρακτήρας «καταδεικνύεται» και μέσα από την παραπομπή του πρύτανη στο Πειθαρχικό.
Απαντώντας στη γκεμπελική προπαγάνδα της κυβέρνησης ενάντια στην απεργία και σε «όσους συνεργάτες της μπόρεσε να ενεργοποιήσει, μέσα κι έξω από το Πανεπιστήμιο», η Απεργιακή Επιτροπή υπογράμμισε:
«Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, που αποφασίζεται από μαζικότατες Γενικές Συνελεύσεις με συντριπτική πλειοψηφία, δεν κατευθύνεται ούτε από τη Σύγκλητο, ούτε από τον Πρύτανη (…)
Ο υπουργός Παιδείας δε θέλει διάλογο. Θέλει μόνο να επιβάλει ένα καθεστώς υπολειτουργίας στα Πανεπιστήμια. Δεν τον ενδιαφέρει η ποιότητα των σπουδών που αυτά θα προσφέρουν. Δεν τον ενδιαφέρουν οι φοιτητές και οι οικογένειές τους που θα αναλάβουν να πληρώσουν ακριβά για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα αποδόμησης και ιδιωτικοποίησης των ΑΕΙ-ΤΕΙ που η πολιτική της κυβέρνησης επιβάλλει.
Η οποιαδήποτε επίθεση στο δημόσιο Πανεπιστήμιο, είτε αφορά στους εργαζόμενους, τους φοιτητές, το διδακτικό προσωπικό, είτε τον Πρύτανη, αποτελεί καθαρή πολιτική επίθεση. Και αποδεικνύει πόσο αποφασισμένη είναι η κυβέρνηση να επιβάλει το σχέδιο διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Αποφασισμένοι είμαστε όμως και εμείς.
Στον εκβιασμό και την τρομοκρατία απαντάμε με συνέχιση της απεργίας».
Και ενώ η πανεπιστημιακή κοινότητα βγήκε στα κάγκελα και δημιουργούνταν ένα γενικευμένο κλίμα που έπεφτε σαν χαστούκι στο πρόσωπο του υπουργού Παιδείας (ακόμα και από αυτούς που μέχρι τώρα στήριζαν με τον τρόπο τους τα σχέδια του υπουργείου Παιδείας) και η απεργία των διοικητικών υπάλληλων αποχτού-σε νέα δυναμική, στο πλαίσιο αυτής της κατάστασης, ήρθαν και πάλι οι βρόμικοι γραφειοκράτες συνδικαλιστές να τείνουν χέρι βοήθειας στον παραπαίοντα Αρβανιτόπουλο. Τις κατάπτυστες ενέργειές τους απεκάλυψε πάραυτα η Απεργιακή Επιτροπή του ΕΚΠΑ με ανακοίνωσή της, που σημείωνε:«Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν εξωνημένο γραφειοκράτη συνδικαλιστή να εμποδίσει την υλοποίηση των αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου μας. Καλούμε όλες και όλους τους συναδέλφους να συγκεντρωθούν μαζικά στο κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου αύριο Τετάρτη και ώρα 08.00 πμ για να περιφρουρήσουν την απεργία και τις αποφάσεις της Γενικής μας Συνέλευσης και να αποτρέψουν την απόπειρα πραξικοπήματος της παράταξης της πλειοψηφίας».
Την ίδια στιγμή με την απόπειρα ενεργοποίησης του απεργοσπαστικού μηχανισμού από τους πουλημένους γραφειοκράτες συνδικαλιστές, κινητοποιήθηκε και η «σιωπηλή πλειοψηφία» των φοιτητών. Με τις πλάτες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, νεολαίοι μακριά από την πολιτική –στην ουσία στην αγκαλιά της αστικής πολιτικής και προπαγάνδας και μακριά από την ταξική, επαναστατική πολιτική– με έντονα πάνω τους τα χαρακτηριστικά του ατομισμού, ψήφιζαν «ανοικτές σχολές». Ετσι χάθηκαν αρκετές καταλήψεις στο Πολυτεχνείο.
Φυσικά, οι απεργοί διοικητικοί του ΕΚΠΑ δεν αρνήθηκαν τη διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση. Μετά τη διαπραγμάτευση της Πέμπτης, όμως, προφανώς δεν πήραν καμιά διασφάλιση, γι’ αυτό και αποφάσισαν να συνεχίσουν τη διαπραγμάτευση με δυο ακόμη 24ωρες (Παρασκευή και Δευτέρα).
Η απεργία βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της. Είναι χρέος όλης της εργαζόμενης κοινωνίας, της νεολαίας να τη στηρίξει, γιατί με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζεται το δημόσιο Πανεπιστήμιο και το δικαίωμα στη δουλειά. «Η Γενική Συνέλευση ενημερώθηκε για τα νέα στοιχεία της πρότασης του ΥΠΑΙΘ.
- Συνεχίζουμε το διάλογο με το υπουργείο με στόχο την επιστροφή όλων των συναδέλφων στις θέσεις τους.
- Θεωρούμε ότι ο απεργιακός μας αγώνας είναι ο μόνος που εξασφαλίζει τη συνέχιση του διαλόγου και που μπορεί να διασφαλίσει εγγυήσεις για την εφαρμογή της όποιας πρότασης. Καμιά πρόταση δεν μπορεί να εκληφθεί ως δεδομένη εάν δε δεσμευτούν δημόσια οι υπουργοί Παιδείας και ΥΔΜΗΔ (…) Ο υπουργός αδυνατεί να δώσει λύση στο αδιέξοδο. Ο διάλογος που επικαλείται είναι προσχηματικός».
Καθαρά είναι τα πράγματα. Υπό το φως αυτής της απόφασης, μπορεί κανείς να ερμηνεύσει και την αντίθεση απόφαση στο ΕΜΠ. Δεν χρειάζεται να πούμε εμείς ότι πλέον τα πράγματα είναι κρίσιμα. Οι απεργοί του ΕΚΠΑ συνεχίζουν μόνοι τους, βαλλόμενοι απ’ έξω, αλλά και από μέσα. Χρέος μας να τους στηρίξουμε.
Την Τετάρτη, η γενική συνέλευση των διοικητικών του ΕΜΠ αποφάσισε 48ωρη απεργία, για να στηρίξει την εν εξελίξει διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση. Μεταξύ των άλλων, η απόφαση της ΓΣ ανέφερε: «Απαιτούμε, τέλος, γραπτές δεσμεύσεις από την κυβέρνηση ότι η όποια αμοιβαία αποδεκτή λύση θα υλοποιηθεί στο ακέραιο» (σ.σ. η έμφαση υπάρχει στην απόφαση, δεν τη βάλαμε εμείς). Την Πέμπτη, με προεξάρχοντα τα στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε εισήγηση για σταμάτημα της απεργίας από Δευτέρα. Υπήρξαν γραπτές εγγυήσεις από την κυβέρνηση; Δεν τις έχουμε δει. Ούτε τις παραθέτουν οι συνδικαλιστές στην ιστοσελίδα της απεργιακής επιτροπής. Αντίθετα, προσπαθούν να κατασιγάσουν την οργή πολλών εργαζόμενων, με συζητήσεις μέσω… facebook. Ο Αρβανιτόπουλος όχι μόνο δεν έκανε καμιά σχετική ανακοίνωση, αλλά βγαίνοντας από τα σκοινιά όπου ήταν στριμωγμένος, συναντήθηκε με τον Σαμαρά, εισέπραξε την πολιτική στήριξη που τόσο είχε ανάγκη και παρήγγειλε στους εισαγγελείς να προχωρήσουν τη δίωξη κατά Πελεγρίνη, η οποία εκ των πραγμάτων ξεπερνά το πρόσωπο του πρύτανη του ΕΚΠΑ και ουσιαστικά είναι τρομοκρατικό μήνυμα και στους απεργούς διοικητικούς και σ’ όλη την εργαζόμενη κοινωνία.
Η συμφωνία στο ΕΜΠ εμάς μας μυρίζει Υπατία. Δεν υπάρχει γραπτή δέσμευση από την κυβέρνηση, η οποία από αύριο κιόλας θα μπορεί να λέει τα δικά της (υποθέτουμε πως όλοι γνωρίζετε ότι οι απεργοί πείνας της Υπατίας είναι εδώ και ένα χρόνο πάλι παράνομοι). Το μόνο που έχουμε δει είναι μια ανακοίνωση της Πρυτανείας του ΕΜΠ, που έλεγε: «Η Πρυτανεία και οι Κοσμήτορες των Σχολών του Ιδρύματος ομοφώνως με μία αποχή, δηλώνουν ότι επεξεργάζονται πρόταση Οργανισμού, την οποία η Σύγκλητος του ΕΜΠ θα διαμορφώσει το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να διασφαλίζει θεσμικά το Διοικητικό Προσωπικό, τα μέλη ΕΔΙΠ και ΕΤΕΠ του Ιδρύματος, καθώς και τη δυνατότητα του Ιδρύματος να λειτουργήσει με τη φυσιογνωμία που κατέκτησε όλα αυτά τα χρόνια (…) Με βάση αυτή τη δέσμευση και συνεκτιμώντας τα αποτελέσματα του διαλόγου με τον Υπουργό Παιδείας, καλούμε την Πολυτεχνειακή Κοινότητα να συμβάλει άμεσα στο άνοιγμα και στη λειτουργία του Πολυτεχνείου».
Η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει καμία δέσμευση. Από πού αντλούν οι συνδικαλιστές τη βεβαιότητα, ότι η κυβέρνηση (και η τρόικα) θα δεχτεί να δημιουργηθούν εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας, ώστε να δημιουργηθεί «χώρος» για να επιστρέψουν όλοι (;) οι «διαθέσιμοι»;
Επειδή περισσότερα στοιχεία δε διαθέτουμε τη στιγμή που κλείνει η ύλη της «Κ» και επειδή στα social media ξεχειλίζει η οργή από διοικητικούς του ΕΜΠ, που μιλούν ευθέως για ξεπούλημα, θα περιοριστούμε σε ένα ερώτημα: αυτός είναι ο καλύτερος συμβιβασμός που μπορούσε να επιτευχθεί, με έναν υπουργό στριμωγμένο από παντού, πανικόβλητο και παραπαίοντα; Ετσι εκτίμησαν οι συνδικαλιστές το συσχετισμό δυνάμεων;
Υπουργός σε απόγνωση
«Δυστυχώς ο υπουργός επέμεινε στον ξένο προς τα ακαδημαϊκά ήθη, όσο και επικίνδυνο για την ομαλότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δρόμο της όξυνσης της κατάστασης και της δημιουργίας κλίματος εκφοβισμού και διώξεων (…) Η πειθαρχική δίωξη του Πρύτανη του ΕΚΠΑ επισφραγίζει την αποτυχία της κυβέρνησης να διαχειριστεί την κρίση που η ίδια έχει προκαλέσει με την εφαρμογή του καταστροφικού για τα πανεπιστήμια μέτρου της διαθεσιμότητας».Τα παραπάνω αποσπάσματα από ανακοίνωση που εξέδωσε το προεδρείο της Συνόδου των Πρυτάνεων το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν η κυβερνητική πολιτική το πρωί της περασμένης Πέμπτης, καθώς η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ συμπλήρωσε 13 εβδομάδες. Το προεδρείο της Συνόδου των Πρυτάνεων προσπάθησε να λειτουργήσει κατευναστικά, βοηθώντας στην ουσία τον Αρβανιτόπουλο να βγει από το αδιέξοδο, όμως αυτός κλώτσησε και την τελευταία ευκαιρία, καταφεύγοντας στην ωμή κατασταλτική λογική και μένοντας στο τέλος χωρίς συμμάχους. Ανάλογη ανακοίνωση εξέδωσε η Σύνοδος των Πρυτάνεων και σε διευρυμένη σύνθεση του Προεδρείου.
Ο Αρβανιτόπουλος βρισκόταν σε απόγνωση. Γι’ αυτό και προχώρησε στην παραπομπή του πρύτανη του ΕΚΠΑ Θ. Πελεγρίνη στο Πειθαρχικό Συμβούλιο «για παράβαση καθήκοντος», επειδή «κρατά το Ιδρυμα κλειστό με την απραξία του και την αδυναμία του να εφαρμόσει τις αποφάσεις της Συγκλήτου»! Η Σύγκλητος, την οποία επικαλείται ο Αρβανιτόπουλος, απέρριψε την παραπομπή Πελεγρίνη στο Πειθαρχικό και επέστρεψε στο υπουργείο το φάκελο, όμως ο Αρβανιτόπουλος προχώρησε μόνος του, αποδεικνύοντας ότι είχε χάσει κάθε έλεγχο.
Στην απόγνωση οδήγησε τον υπουργό Παιδείας η απόφαση των διοικητικών υπάλληλων να προχωρήσουν σε δυο νέες 24ωρες απεργίες την Τετάρτη και την Πέμπτη, 4 και 5 Δεκεμβρίου αντίστοιχα, παρά τις ύπουλες και απεργοσπαστικές προσπάθειες της συνδικαλιστικής τους γραφειοκρατίας. Σε τούτη την πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά χρόνια απόφαση, χουντικής έμπνευσης, που βομβαρδίζει με βόμβα μεγατόνων κάθε έννοια «αυτοδιοίκητου» των Πανεπιστημίων –στο οποίο, κατά τα άλλα, σύσσωμο το σύστημα και ο ίδιος υποκριτικά ομνύουν– ο υπουργός οδηγήθηκε επειδή έβλεπε ότι απέμεινε με μόνα σταθερά στηρίγματα τα κραγμένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ (μεγαλόσχημα και παρακατιανά), ενώ και η πανεπιστημιακή κάστα υιοθετούσε μια συμπεριφορά ήξεις-αφήξεις και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των διοικητικών υπάλληλων δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας εύκολα το ξεπούλημα.
Μόνο ένας απελπισμένος υπουργός μπορεί να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια, βλέποντας κοντόφθαλμα το δέντρο και χάνοντας το δάσος («δέντρο» ήταν η επιβολή της πολιτικής των διαθεσιμοτήτων με την άκρατη βία, αιχμή του δόρατος της οποίας, σ’ αυτή τη φάση, ήταν η πειθαρχική δίωξη του πρύτανη του μεγαλύτερου Πανεπιστήμιου της χώρας, στο οποίο η απεργία πραγματοποιούνταν με μαζικούς όρους και μεγάλη αποφασιστικότητα, και «δάσος» οι συνέπειές της, ένας πολύ πιθανός ξεσηκωμός των πανεπιστημιακών, αλλά και των φοιτητών). Στον Αρβανιτόπουλο δεν αρκούσαν οι υπονομευτικές του αγώνα των διοικητικών υπάλληλων τελευταίες αποφάσεις της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ και του Προεδρείου της Συνόδου των Πρυτάνεων. Ζητούσε, ουσιαστικά, από τον πρύτανη να καλέσει τα ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο και να τεθεί επικεφαλής τους, ζητούσε να φορτωθεί ο Πελεγρίνης την ευθύνη να λειτουργήσει το Πανεπιστήμιο με το κνούτο της φασιστικής αστυνομικής βίας. Αυτό κανένας Πελεγρίνης δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί θα υπέγραφε τη δική του καταδίκη. Βοήθησε όσο μπορούσε την κυβέρνηση, όμως το να μετατραπεί σε αρχιμπάτσο τον ξεπερνούσε.
Από κει και πέρα τα πράγματα εξελίχθηκαν σε κατεύθυνση διαφορετική από αυτή που επιθυμούσε ο υπουργός Παιδείας. Η πανεπιστημιακή κοινότητα με αποφάσεις, χλιαρές ή μαχητικές, ανάλογα με τη θέση που κατέχει κάθε τμήμα της στην ιεραρχία, κατήγγειλε την πράξη του υπουργού Παιδείας.
Ετσι, η Σύγκλητος του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης θεωρεί ότι είναι «αβάσιμη» η «πειθαρχική κατηγορία που απαγγέλθηκε στον Πρύτανη του ΕΚΠΑ» και ότι η παραπομπή του «δυναμιτίζει το διάλογο για την επίλυση του προβλήματος της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων». Το Συντονιστικό της Συνόδου των Πρυτάνεων ζήτησε την «ανάκληση» της πειθαρχικής δίωξης του Πελεγρίνη, ώστε να υπάρξει «καταλαγή και από τις δύο πλευρές» και «ομαλοποίηση της κατάστασης στο ΕΚΠΑ». Το ΔΣ του Συλλόγου Διδακτικού Προσωπικού της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ αναφέρει ότι «για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους παραπέμπεται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο εν ενεργεία εκλεγμένος Πρύτανης» και κάνει λόγο για «κίνηση που παραπέμπει σε πολύ σκοτεινές εποχές της ιστορίας της χώρας». Και η απόφαση του ΔΣ του Συλλόγου Διδασκόντων της Σχολής Θετικών Επιστημών ΕΚΠΑ υπογραμμίζει πως «η παράλογη πειθαρχική δίωξη του Πρύτανη του ΕΚΠΑ αποτελεί κίνηση αντιπερισπασμού του Υπουργού Παιδείας σε μια μάχη που φαίνεται να χάνει» και πως η παραπομπή του «αποτελεί μια ακόμα προσπάθεια του Υπουργού να επιβάλει, με ακραίο αυταρχισμό, αυθαίρετες και παράλογες αποφάσεις που διαλύουν τα Πανεπιστήμια και γι’ αυτό θα συναντήσει την καθολική αντίδρασηολόκληρης της Πανεπιστημιακής κοινότητας». Ακόμη και ο νέος πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ Στάθης Ευσταθόπουλος, που έβλεπε «θετική» την «πρωτοβουλία» του υπουργού για «διάλογο», τώρα μιλά για «ακραία», «πρωτοφανή» και «αψυχολόγητη» ενέργεια.
Η κίνηση του Αρβανιτόπουλου εξόργισε τους απεργούς διοικητικούς υπάλληλους, οι οποίοι την χαρακτήρισαν «χουντικής εμπνεύσεως κίνηση». Σε ανακοίνωσή της, η Απεργιακή Επιτροπή των Εργαζομένων του ΕΚΠΑ έδειξε να μην έχει αυταπάτες για τον «διάλογο» του Αρβανιτόπουλου. Ο «προσχηματικός» του χαρακτήρας «καταδεικνύεται» και μέσα από την παραπομπή του πρύτανη στο Πειθαρχικό.
Απαντώντας στη γκεμπελική προπαγάνδα της κυβέρνησης ενάντια στην απεργία και σε «όσους συνεργάτες της μπόρεσε να ενεργοποιήσει, μέσα κι έξω από το Πανεπιστήμιο», η Απεργιακή Επιτροπή υπογράμμισε:
«Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων, που αποφασίζεται από μαζικότατες Γενικές Συνελεύσεις με συντριπτική πλειοψηφία, δεν κατευθύνεται ούτε από τη Σύγκλητο, ούτε από τον Πρύτανη (…)
Ο υπουργός Παιδείας δε θέλει διάλογο. Θέλει μόνο να επιβάλει ένα καθεστώς υπολειτουργίας στα Πανεπιστήμια. Δεν τον ενδιαφέρει η ποιότητα των σπουδών που αυτά θα προσφέρουν. Δεν τον ενδιαφέρουν οι φοιτητές και οι οικογένειές τους που θα αναλάβουν να πληρώσουν ακριβά για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα αποδόμησης και ιδιωτικοποίησης των ΑΕΙ-ΤΕΙ που η πολιτική της κυβέρνησης επιβάλλει.
Η οποιαδήποτε επίθεση στο δημόσιο Πανεπιστήμιο, είτε αφορά στους εργαζόμενους, τους φοιτητές, το διδακτικό προσωπικό, είτε τον Πρύτανη, αποτελεί καθαρή πολιτική επίθεση. Και αποδεικνύει πόσο αποφασισμένη είναι η κυβέρνηση να επιβάλει το σχέδιο διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Αποφασισμένοι είμαστε όμως και εμείς.
Στον εκβιασμό και την τρομοκρατία απαντάμε με συνέχιση της απεργίας».
Και ενώ η πανεπιστημιακή κοινότητα βγήκε στα κάγκελα και δημιουργούνταν ένα γενικευμένο κλίμα που έπεφτε σαν χαστούκι στο πρόσωπο του υπουργού Παιδείας (ακόμα και από αυτούς που μέχρι τώρα στήριζαν με τον τρόπο τους τα σχέδια του υπουργείου Παιδείας) και η απεργία των διοικητικών υπάλληλων αποχτού-σε νέα δυναμική, στο πλαίσιο αυτής της κατάστασης, ήρθαν και πάλι οι βρόμικοι γραφειοκράτες συνδικαλιστές να τείνουν χέρι βοήθειας στον παραπαίοντα Αρβανιτόπουλο. Τις κατάπτυστες ενέργειές τους απεκάλυψε πάραυτα η Απεργιακή Επιτροπή του ΕΚΠΑ με ανακοίνωσή της, που σημείωνε:«Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν εξωνημένο γραφειοκράτη συνδικαλιστή να εμποδίσει την υλοποίηση των αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου μας. Καλούμε όλες και όλους τους συναδέλφους να συγκεντρωθούν μαζικά στο κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου αύριο Τετάρτη και ώρα 08.00 πμ για να περιφρουρήσουν την απεργία και τις αποφάσεις της Γενικής μας Συνέλευσης και να αποτρέψουν την απόπειρα πραξικοπήματος της παράταξης της πλειοψηφίας».
Την ίδια στιγμή με την απόπειρα ενεργοποίησης του απεργοσπαστικού μηχανισμού από τους πουλημένους γραφειοκράτες συνδικαλιστές, κινητοποιήθηκε και η «σιωπηλή πλειοψηφία» των φοιτητών. Με τις πλάτες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, νεολαίοι μακριά από την πολιτική –στην ουσία στην αγκαλιά της αστικής πολιτικής και προπαγάνδας και μακριά από την ταξική, επαναστατική πολιτική– με έντονα πάνω τους τα χαρακτηριστικά του ατομισμού, ψήφιζαν «ανοικτές σχολές». Ετσι χάθηκαν αρκετές καταλήψεις στο Πολυτεχνείο.
Φυσικά, οι απεργοί διοικητικοί του ΕΚΠΑ δεν αρνήθηκαν τη διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση. Μετά τη διαπραγμάτευση της Πέμπτης, όμως, προφανώς δεν πήραν καμιά διασφάλιση, γι’ αυτό και αποφάσισαν να συνεχίσουν τη διαπραγμάτευση με δυο ακόμη 24ωρες (Παρασκευή και Δευτέρα).
Η απεργία βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της. Είναι χρέος όλης της εργαζόμενης κοινωνίας, της νεολαίας να τη στηρίξει, γιατί με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζεται το δημόσιο Πανεπιστήμιο και το δικαίωμα στη δουλειά. «Η Γενική Συνέλευση ενημερώθηκε για τα νέα στοιχεία της πρότασης του ΥΠΑΙΘ.
- Συνεχίζουμε το διάλογο με το υπουργείο με στόχο την επιστροφή όλων των συναδέλφων στις θέσεις τους.
- Θεωρούμε ότι ο απεργιακός μας αγώνας είναι ο μόνος που εξασφαλίζει τη συνέχιση του διαλόγου και που μπορεί να διασφαλίσει εγγυήσεις για την εφαρμογή της όποιας πρότασης. Καμιά πρόταση δεν μπορεί να εκληφθεί ως δεδομένη εάν δε δεσμευτούν δημόσια οι υπουργοί Παιδείας και ΥΔΜΗΔ (…) Ο υπουργός αδυνατεί να δώσει λύση στο αδιέξοδο. Ο διάλογος που επικαλείται είναι προσχηματικός».
Καθαρά είναι τα πράγματα. Υπό το φως αυτής της απόφασης, μπορεί κανείς να ερμηνεύσει και την αντίθεση απόφαση στο ΕΜΠ. Δεν χρειάζεται να πούμε εμείς ότι πλέον τα πράγματα είναι κρίσιμα. Οι απεργοί του ΕΚΠΑ συνεχίζουν μόνοι τους, βαλλόμενοι απ’ έξω, αλλά και από μέσα. Χρέος μας να τους στηρίξουμε.
Πηγή:
http://www.eksegersi.gr/issue/755/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1/20540.%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%87%CE%AE-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%8E%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%87%CF%84%CF%85%CF%80%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%B7