γαλανόλευκη σημαία
7 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ, 2013
Γαλανόλευκη σημαία
σαν περνάς καμαρωτά
ποια ματάκια δε δακρύζουν
ποια καρδούλα δε χτυπά (δις)
Κ.Μ.Ένα σμήνος ελληνικές σημαίες έρχεται καταπάνω μου μουγκρίζοντας. Μόλις τέλειωσε ένας αγώνας ποδοσφαίρου και οι φίλοι του αθλητισμού διαδηλώνουν την περηφάνια τους που ανήκουν στο συγκεκριμένο έθνος. Δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο από τα ποδοβολητά τους. Το έχω από το σχολείο αυτό γιατί στις εθνικές επετείους τα βλέμματα που καθρεφτίζονταν στις σημαίες θάμπωναν και ήξερα ότι είναι έτοιμα για κακό. Εγώ τη μόνη χρήση που αναγνώρισα ποτέ στα πλαστικά ελληνικά σημαιάκια ήταν αυτή του φυσοκάλαμου, γέμιζα το πλαστικό σωληνάκι με ελιές και από το μπαλκόνι στόχευα αυτούς που προετοίμαζαν τα δικά τους σημαιάκια για φονικά όπλα στο μέλλον. Ένα βράδυ έξω απ’το σπίτι μου πήγαν να πνίξουν με μια σημαία έναν εργάτη απ’ το Μπαγκλαντές, αυτοί ήταν πολλοί κι αυτός ήτανε μόνος του, πάλευε, αντιστεκόταν, χτύπαγε τα πόδια στο πεζοδρόμιο, στο τέλος έβγαλε ένα αηδιαστικό ρόγχο που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε πρέσα εργοστασίου και βρυχηθμό λιονταριού, ήταν τοσοδούλης μια σταλιά κι όμως ο ρόγχος του ήταν τόσο δυνατός που φοβήθηκαν ακόμα κι αυτοί κι έτσι τον άφησαν να ζήσει. Τώρα πια, κάθε που βλέπω ελληνική σημαία, ακούω στα αυτιά μου τον απαίσιο ρόγχο κι επιταχύνω το βήμα μου με τρόμο και αηδία. Έπειτα, είναι κι εκείνο το παιδί που φάγανε αυτοί με τις σημαίες, μία μαχαιριά στο λαιμό όλη κι όλη, τέσσερις σεπτεμβρίου δύο χιλιάδες τέσσερα, Γκραμός Παλούσι λεγότανε, 20 χρονών, μπογιατζής.
Πηγή:
http://silentcrossing.wordpress.com/2013/12/07/%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%B7-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1/