Αγώνας για τη ζωή και όχι για τα ντουβάρια.

Ένας είναι ο βασικός λόγος που αξίζει να αγωνιστεί κανείς και αυτός δεν είναι άλλος από την ίδια την ζωή. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η επικράτηση της γενικευμένης αλλοτρίωσης και εξάρτησης, λόγο της μακρόχρονης επιβολής της κυριαρχίας όπως και οι ξέφρενοι ρυθμοί της βιομηχανικής εποχής,  οδηγούν συνήθως τους ανθρώπους χωρίς να το συνειδητοποιούν στις αγκαλιές του κράτος αντί στην άρνηση του. Έτσι και ο ξεσηκωμός όσων καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά και θέλουν να κάνουν κάτι γι’ αυτό, καταλήγει συνήθως να μην αμφισβητεί την κυριαρχία στο σύνολο της αλλά παρά μόνο τους κακούς αξιωματούχους. Η βασική προβληματική των αγώνων με αυτή τη μερική αντίληψη, είναι το ότι διεξάγονται στο πλαίσιο που κυμαίνεται γύρω από την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών επιβίωσης εντός του τεχνητού περιβάλλοντος που έχει δομηθεί με την επιβολή της κυριαρχίας. Έτσι το τεχνητό περιβάλλον και τα ντουβάρια του πολιτισμού γίνονται το διακύβευμα και ο αυτοσκοπός των αγώνων, ενώ η ζωή πετιέται στην άκρη.  Τι σημαίνει όμως ζωή και πως καταλήξαμε ως άνθρωποι να συγχέουμε τα ντουβάρια με αυτή;

Βρισκόμαστε σε ένα πλανήτη ο οποίος σφύζει από ζωή, ενώ συνολικά η Γη αποτελεί ένα ενιαίο ζωντανό σώμα.  Παρακολουθώντας τα αστέρια στον ουρανό καταλαβαίνουμε ότι η Γη είναι και αυτή ένα άστρο παρέα με τα υπόλοιπα που λάμπουν στο διάστημα. Η Γη είναι παιδί της αρμονίας του χάους που υπάρχει γύρω της στο σύμπαν και όχι παιδί της τάξης. Και τα παιδιά της γης, τα  πλάσματα δηλαδή που ζούνε στη γη, πλαστήκανε χαοτικά και ελεύθερα και όχι από την τάξη. Η Γη δεν είναι ένας απονεκρωμένος τόπος, αλλά με την βοήθεια του ήλιου, της σελήνης και μιας σειράς από φυσικά φαινόμενα εξελίχτηκε σε κατοικία πολλών εκατομμυρίων διαφορετικών ζωικών και φυτικών ειδών. Το ανθρώπινο είδος είναι ένα ακόμα από τα πολλά αυτού του κόσμου, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στο ανθρώπινο είδος δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει ως ξεχωριστή οντότητα αλλά παράλληλα ως κομμάτι της γιορτής που εξελισσόταν.

Μιλώντας για ζωή αναφερόμαστε στην ίδια την εξέλιξη του φυσικού κόσμου. Αναφερόμαστε στην άγρια ελευθερία, την απουσία αιχμαλωσίας, την δυνατότητα για κάθε πλάσμα να απολαμβάνει την αυθεντική του ύπαρξη. Ο φυσικός θάνατος δεν είναι αντίπαλος της ζωής, είναι μέρος της ζωής και όχι κάτι το απαραίτητα άσχημο. Απέναντι στη μαγεία της ζωής δεν στέκεται εμπόδιο ο φυσικός θάνατος αλλά η ύβρις της εξουσίας, ο βασανισμός και η διεστραμμένη επιβολή πάνω στο άγριο. Ο φυσικός θάνατος έρχεται απλά ως το απαραίτητο γεγονός για την βιωσιμότητα του φυσικού κόσμου.

Αν δούμε την ύπαρξη συνολικά τότε θα αναγνωρίσουμε ότι η έννοια της ζωής παραπέμπει συνολικά στη φύση. Ζωή είναι οι θάλασσες και τα  ποτάμια, τα βουνά, τα δάση, τα ζώα, τα φυτά και γενικά όλα τα ενδιαιτήματα της Γης. Τα πάντα συνδέονται με ένα μοναδικό τρόπο . Τίποτα δεν είναι αυθύπαρκτο στη φύση και το κάθε πλάσμα ή φυσικό στοιχείο αποτελεί μέρος του συνόλου της ζωής.

Για να αγωνιστούμε για τη ζωή σημαίνει ότι πρέπει να έρθουμε σε σύγκρουση με ότι εχθρεύεται τη ζωή. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε αιχμαλωσία, υπέρ δηλαδή της άγριας ελευθερίας, είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: αγώνας για τη ζωή. Οπότε είναι σημαντικό να βρούμε τα θεμέλια της αιχμαλωσίας και κατ’ επέκταση το τι εχθρεύεται τη ζωή, έτσι ώστε η σκέψη και η πράξη μας να στοχεύουν σωστά και αποτελεσματικά.

Η αναζήτηση της θεώρησης εκείνης πάνω στην οποία θα βασίζονται οι πράξεις που θα καταστρέψουν τον εχθρό της ζωής, είναι μια διεργασία ανοιχτή και αδιάκοπη. Δεν ψάχνουμε για μια θεωρία κλειστή, η οποία θα αναπαράγει ή θα διστάσει να δώσει τέλος στον εχθρό της ζωής . Η θεώρηση μας θα πρέπει να στοχεύει με αμεσότητα  την απελευθέρωση της ζωής, να μην έχει στάδια, να μην αφήνει χώρο στις αντιλήψεις του εχθρού να την αποπροσανατολίσουν. Η θεώρηση μας δεν φορά απελευθερωτικό καμουφλάζ  και ούτε πρέπει να φορέσει. Η θεώρηση μας θα πρέπει να είναι ειλικρινής και άμεση, επειδή αυτό που θέλουμε είναι να καταστρέψουμε τον εχθρό της ζωής και όχι να συνθηκολογήσουμε μαζί του.

Ποιος είναι ο εχθρός της ζωής; Μα ποιος άλλος από αυτόν που μεθοδευμένα την εξοντώνει, την δηλητηριάζει, την μολύνει και την αιχμαλωτίζει επειδή θεωρεί πως είναι ανώτερος ή κυρίαρχος της. Με μια λέξη ο εχθρός της ζωής συμπυκνώνεται στην έννοια του πολιτισμού (όμως δεν είναι μόνο αυτός). Αιχμαλωσία ζώων, απονέκρωση της άγριας φύσης, κλούβες, κλουβιά, εξουσιαστές, εξουσιαζόμενους είναι πράγματα και καταστάσεις τα οποία συναντιούνται μόνο στη διαδικασία του πολιτισμού. Όσο πιο εξελιγμένος είναι ο πολιτισμός τόσο πιο έντονη είναι η επιβολή πάνω στη ζωή.

Μπορεί ο πολιτισμός να βοήθησε στην αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εχθρός της ζωής. Η αύξηση του πληθυσμού είναι ένα παραπλανητικό γεγονός που δεν έχει σχέση με την ευημερία της ζωής. Ο πολιτισμός ευθύνεται για ένα σύνολο από γεγονότα τα οποία οδήγησαν στο θάνατο δισεκατομμύρια ανθρώπους και άλλα ζώα, ενώ υπόσχεται μόνο την εξόντωση συνολικά της φύσης έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα. Και αυτό επειδή ο πολιτισμός υποτίμησε το σύνολο του φυσικού κόσμου και όρισε τον πολιτισμένο άνθρωπο ως ανώτερο και ιδιοκτήτη του. Έτσι ο πολιτισμός λεηλατεί τον φυσικό κόσμο  για να συντηρεί και να επεκτείνει το σαθρό οικοδόμημα του. Το ότι αυξάνεται ο πληθυσμός ενός είδους (στην προκειμένη του ανθρώπου), έναντι των άλλων ειδών, δεν είναι μια θετική κατάσταση, αλλά ένδειξη ότι η βιωσιμότητα του φυσικού κόσμου δέχεται σοβαρά πλήγματα.

Ο αγώνας για την ζωή οφείλει να αφορά την απελευθέρωση ολόκληρου του φυσικού κόσμου από τον πολιτισμό, αλλιώς δεν θα είναι αγώνας για την ζωή αλλά αγώνας για την διατήρηση του εχθρού της ζωής. Ο αγώνας που κινείται στα πλαίσια της αποδοχής του κράτους, του πολιτισμού και των ιδεολογιών που τον στηρίζουν είναι προβληματικός, επειδή στην ουσία αποδέχεται τον εχθρό της ζωής. Ο αγώνας που δεν αρνείται τον πολιτισμό και την μαζική κοινωνία, αλλά εναντιώνεται στους εσωτερικούς διαχωρισμούς τους (ηλικίας, φυλής, οικονομικούς, κ.α.),  είναι αδιέξοδος. Επειδή οι διαχωρισμοί θα αναπαράγονται συνέχεια όσο η ανθρωπότητα διαχωρίζεται από τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο σχηματίζοντας μαζοποιημένα σύνολα, πόλεις και πολιτισμό.

Η καθημερινότητα που επιβάλλει η κυριαρχία, μας έχει επηρεάσει όλους λίγο ή πολύ. Είναι δεδομένο ότι ο πολιτισμένος άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί από τη φύση. Ο αγώνας για τη ζωή, την άγρια ελευθερία και την αναρχία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την συντήρηση της αλλοτρίωσης αυτής. Σήμερα δεν έχουμε παρά να εμπνευστούμε από το άγριο, από τους ανθρώπους που έζησαν χωρίς κράτος και μαζοποίηση στις πόλεις. Ο αγώνας για τη ζωή, είναι ένας απελευθερωτικός αγώνας ενάντια σε κάθε είδους αιχμαλωσία, γι’ αυτό δεν είναι ένας πολιτικός αγώνας. Επειδή η πολιτική είναι μια τεχνική διαδικασία στα πλαίσια της συντήρησης του πολιτισμού, που έχει ως δεδομένη την ύπαρξη της πόλης, της πολιτείας και κατ’ επέκταση της αιχμαλωσίας και του διαχωρισμού από τον φυσικό κόσμο. Οπότε άλλο απελευθερωτική δράση, άγρια ελευθερία και αναρχία και άλλο πολιτισμός, πόλη, πολιτεία, πολιτική και ούτω καθ’ εξής.

Πολλοί αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι η επιστήμη έβγαλε την ανθρωπότητα από τον σκοταδισμό της θρησκοληψίας, ενώ οι ίδιοι κάνουν τα στραβά μάτια στο γεγονός ότι ο υλισμός, η τεχνική πρόοδος και ο ορθολογισμός της επιστήμης είναι το υπόβαθρο της σύγχρονης κυριαρχίας που έχει σαρώσει κάθε τι άγριο και ελεύθερο στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι σήμερα και ειδικά η πλειοψηφία των λεγόμενων προοδευτικών, αφομοιώθηκαν και προωθούν τις βασικές αντιλήψεις της κυριαρχίας.

Είναι οφθαλμοφανές ότι χρειάζεται να προωθηθεί μια συνολική θεώρηση για την απελευθέρωση και ένας νέος τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κυριαρχία. Ο αγώνας για τα ντουβάρια είναι ο αγώνας για την διεκδίκηση μιας καλύτερης μοίρας εντός του πολιτισμού. Είναι ένας κυκλικός δρόμος που οδηγεί συνεχώς στο ίδιο σημείο, στο ότι είμαστε αιχμάλωτοι μιας μεγαμηχανής. Τα ντουβάρια του πολιτισμού, μας είναι παντελώς άχρηστα για μια ελεύθερη ζωή. Ενώ διεκδικώντας τα επικυρώνουμε την διαιώνιση της αιχμαλωσίας. Οι αγώνες που αναγνωρίζουν το βιομηχανικό σύστημα και τον καταμερισμό εργασίας ουσιαστικά βρίσκονται απέναντι στον αγώνα για τη ζωή. Η απελευθερωτική δράση ή θα είναι ευθέως ένας αγώνας για την ζωή ή θα μπλεχτεί στα μονοπάτια της πολιτικής και την διαδικασία μετασχηματισμού της κυριαρχίας. Οπότε θα πρέπει να δούμε ζητήματα όπως: τι αναπαράγει τον καταμερισμό εργασίας και την τεχνολογική πρόοδο, αλλά και που οδήγησαν αυτές οι διαδικασίες. Οδήγησαν προς την βιωσιμότητα της ζωής ή προς την καταστροφή της;

Ο πολιτισμός αντιμετωπίζει την ζωή ως την πρώτη ύλη που πρέπει να εκμεταλλευτεί  για να κτιστεί ο τεχνητός κόσμος της κυριαρχίας, που στηρίζεται στην νεκροποίηση της ζωής. Με απλά λόγια, μια βασική διαδικασία που συντελείται στον πολιτισμό είναι να παίρνει τη ζωή και να την κάνει ντουβάρια και άψυχα αντικείμενα, έτσι ώστε να εξυπηρετείται η σύγχρονη φρενίτιδα, η αλλοτριωμένη καθημερινότητα και η αναπαραγωγή των ίδιων των διαδικασιών του.

Για να δράσουμε απελευθερωτικά σε μια συνολική κατεύθυνση θα πρέπει πρώτα να σπάσουμε τα στερεότυπα που έχει φτιάξει η κυριαρχία για το τι είναι ο άνθρωπος, τα ζώα και η φύση όλη. Ο αγώνας για τη ζωή, αν θέλει να είναι τέτοιος οφείλει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί το ότι τα άλλα πλάσματα της φύσης υπάρχουν για να απολαμβάνουν την ζωή τους και όχι για να τα εκμεταλλεύονται. Ο φυσικός κόσμος δεν εξελίχτηκε τόσα χρόνια για να γίνει η πρώτη ύλη για τα γούστα του πολιτισμού, αλλά για να διατηρείται ως τέτοιος και για να συνεχίζεται η ζωή.  

Σύμπραξη για την αναρχία

Πηγή:

http://adamasto.squat.gr/%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AC%CF%81/