Πλεόνασμα
by antonis
Οι νεκροί μας χαρτογραφούν τον πολιτισμό που οδεύει προς το τέλος του. Οι παρατημένοι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες απ’ το κρύο κι απ’ τις αναθυμιάσεις, πειθαρχώντας ως το μεδούλι σ’ αυτό που επιβάλει ο θανατόκοσμος της εργασίας. Αν δεν εργάζεσαι τιμωρείσαι αστραπιαία και ακαριαία. Γίνεσαι ένας επιληπτικός του βιοπορισμού. Που σχεδόν ζει, σχεδόν αναπνέει και σχεδόν υπάρχει. Γίνεσαι το κάρβουνο στα καντήλια των καθεστώτων. Αυτή η διαπαιδαγώγηση στον αφανισμό και στον πόνο, χτίζει έναν νέο τύπο ανθρώπου. Μιαν ανεξιχνίαστη ωμότητα τρέφει τον ύπνο της μικροαστικής τάξης. Αυτής της τάξη που έχει πακτωθεί απ’ τον οικονομικό διακανονισμό του μεγαλοϊδεατισμού των αστών. Της τάξης που έχει βάλει στον κώλο των παιδιών της προβλήματα με ευρώ. Που έχει γυρίσει τα μαθηματικά και την επιστήμη στην τυφλή κονόμα. Αυτής της τάξης που είναι πλέον η ίδια το εμπόρευμα και η ίδια η περίφραξη του πλούτου. Αυτής της τάξης που σκίζεται για να σπουδάσει τα τέκνα της κάνοντάς τα βέργες που τιμωρούν και παρδαλές χάρτινες καρικατούρες της εικόνας, του θεάματος και μιας ανατριχιαστικής δωματίσιας καλοζωίας. Όλοι αναρωτιούνται γιατί βουίζει γύρω μας τόση σκλαβιά. Και ξαφνικά πέφτουν απ’ τα σύννεφα με τους δουλοπάροικους αλλοδαπούς με τις έγκλειστες υπηρέτριες που ξεσκατίζουν τους νεόπλουτους φτωχομπινέδες. Με τις κοπέλες που πετιούνται στα χαντάκια όταν δεν έχουν άλλο σεξουαλικό ζουμί. Πέφτουν απ’ τα σύννεφα αλλά ξανασκαρφαλώνουν πάλι εκεί, γεμίζοντας έτσι τις σαθρές και παράταιρες στιγμές της ζωής τους. Το πρόβλημα όμως γι’ αυτούς είναι η αγορασμένη τους συνείδηση. Το βόλεμα που εκλαμβάνει κάθε οδυνηρή διαδικασία ως την ομαλή πορεία των πραγμάτων. Το βόλεμα που τους κάνει ακραία καθεστωτικούς, καταδικασμένους να αφήνουν τις ζωές τους στις ουρές και στα ταμεία, πληρώνοντας χαράτσι αναπνοής και χαράτσι ύπαρξης.