Κυκλοφορεί το 133ο φύλλο της μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Από την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.
Ακολουθεί το προλογικό κείμενο, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν, ότι η χρήση της ισχύος στις ανθρώπινες σχέσεις είναι μεν εκ φύσεως κάτι κακό, αλλά την ίδια στιγμή τα «όργανα του κακού», δηλ. τα κράτη και κάθε μορφής εξουσία, είναι η αναγκαία συνθήκη για την πραγματοποίηση του κοινού καλού, αφού σύμφωνα και με την γνωστή κυβερνητική θεωρία του Hobbes, αλλά και πολλών άλλων, «χωρίς κανόνες ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο κυβερνητικής οργάνωσης, οι άνθρωποι θα βρεθούν σε μια κατάσταση πολέμου, όπου κάθε άτομο θα αντιμάχεται τους υπόλοιπους». Διάφορες φιλελεύθερες, επίσης, θεωρίες υποστηρίζουν ότι η ανάμειξη του κράτους στις ανθρώπινες υποθέσεις είναι επιβλαβής από ένα σημείο και μετά, και όχι αυτή καθαυτή, αφού η «υψηλή» παρεμβατικότητα είναι αυτή που δημιουργεί τελικά το «πρόβλημα». Δυσκολεύονται, βέβαια, οι θιασώτες αυτών των απόψεων να διευκρινίσουν από ποιο σημείο και μετά χαρακτηρίζεται «υψηλή» η κρατική παρεμβατικότητα, ή ποιο κρίνεται τελικά πως πρέπει να είναι το μέγεθος των απαγορεύσεων ή το εύρος των ρυθμίσεων, που «δικαιούται» να επιβάλλει το κράτος.
Επίσης, είναι, όχι δύσκολο, αλλά αδύνατον να μετρήσει κανείς τον πόνο, την δυστυχία, την πείνα, τους βασανισμούς, τις δολοφονίες, την καταστροφή στο περιβάλλον που προέρχονται εξ αιτίας της ύπαρξης χιλιάδων χρόνων κυριαρχίας στους ανθρώπινους πληθυσμούς, και να βγάλει το πόρισμα του «αναγκαίου» κακού απέναντι στο υποτιθέμενο μεγαλύτερο κακό, δηλαδή τις συγκρούσεις που θα εξελίσσονταν ανάμεσα λόγου χάρη σε ανθρώπινες κοινότητες. Το κριτήριο που συνήθως αντιπαραβάλλεται, είναι η σχετική εμπειρία των πράγματι αιματηρών συγκρούσεων, που έχουν παρατηρηθεί, όταν η κεντρική εξουσία εκλείπει για μια μικρή ή μεγαλύτερη περίοδο. Όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι σκληρές συγκρούσεις αφορούν ενδοεξουσιαστικές ομάδες, οι οποίες μάχονται για να διατηρήσουν ή να διεκδικήσουν το μερίδιο της εξουσίας, που θεωρούν ότι τους αναλογεί και όχι γενικά και αόριστα ανθρώπους ή κοινότητες, που ζουν σε ανεξούσιες συνθήκες ή τουλάχιστον έχουν αρχίσει να κινούνται σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Ένα επίσης σύνηθες επιχείρημα, που έρχεται να μαλακώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια για την κακή διακυβέρνηση, είναι η ανάγκη ανάδειξης ικανών ηγετών. Ένας ηγέτης γίνεται αξιοκαταφρόνητος, αναφέρει ο Machiavelli στον «Ηγεμόνα», όταν «θεωρείται ασταθής, επιπόλαιος, μαλθακός, λιγόψυχος και αναποφάσιστος». Χαρακτηριστικά που εμφανώς έχουν να κάνουν με την δυνατότητα να ασκεί ο ηγέτης με σταθερότητα, σκληρότητα, χωρίς ενδοιασμούς και ολιγωρίες τα «καθήκοντα» του. Η εξιδανίκευση παλαιότερων ηγεσιών έρχεται συνήθως σε περιόδους μεγάλης κοινωνικής δυσαρέσκειας και απαξίας της πολιτικής για να «θυμίσει» στους εξοργισμένους ότι δήθεν υπήρξαν εξουσίες διαφορετικές, φωτισμένες, ικανές να αντεπεξέλθουν στα κοινωνικά προβλήματα, να εκπροσωπήσουν τα κοινωνικά συμφέροντα ή να συγκρουστούν με κάθε κόστος με ισχυρότερα κέντρα εξουσίας. Έτσι σιγά-σιγά αναζητείται η συνθήκη ώστε όλοι να κάνουν υπομονή, αφού –δεν μπορεί– θα παρουσιαστεί και πάλι ο φωτισμένος ηγέτης, που θα ανακουφίσει την κοινωνία από τα δεινά. Μπορεί να πείθεται κάποιος ανιδιοτελής μ’ όλα αυτά ακόμη και τώρα; Πιστεύουμε πως όχι, παρ’ ότι πολλές φορές οι παλιές λεγόμενες καλές συνταγές αποδεικνύονται πολύ αποτελεσματικές. Άλλωστε σύμφωνα και πάλι με τον Machiavelli, «τίποτα δεν εμποδίζει τους ανθρώπους όταν οι καιροί είναι ήρεμοι να προνοούν και να φτιάχνουν προχώματα και φράγματα. (…) Η τύχη δείχνει την δύναμή της όπου δεν υπάρχει ικανότητα οργανωμένη να της αντιταχθεί»….
Δεκέμβριος 2013