Σαδιστής Ηρόστρατος
Κάπου στο ίντερνετ κυκλοφορεί ένα άρθρο (εδώ) που πραγματεύεται το ενδεχόμενο ο Άδωνις Γεωργιάδης να πάσχει από κάποια ψυχιατρική νόσο. Δεν αποκλείεται καθόλου: είναι φανερό ότι ο άνθρωπος απολαμβάνει αυτό που κάνει. Σίγουρα, η επιθυμία να πατάς επι πτωμάτων για να ανέβεις είναι χαρακτηριστική ιδιότητα καπιταλιστή ή (στην περίπτωση μας) τσιρακίου ενός καπιταλιστή. Το να είσαι σαδιστής όμως, να χαίρεσαι για αυτό που κάνεις, δεν δείχνει άνθρωπο ψυχικά υγιή.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης σίγουρα επίσης χαίρεται που τον βρίζουμε όλοι εν χωρό. Τον κρατάει συνεχώς στην δημοσιότητα, κάτι που τον κάνει χρήσιμο στα αφεντικά του και προφανώς ο ίδιος, το απολαμβάνει όσο δεν πάει. Επίσης σύμπτωμα μη υγιούς ανθρώπου.
Από την άλλη, ο Άδωνις ανήκει σε μια κατηγορία ανθρώπων που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν για αρκετό καιρό στις κοινωνίες μας. Ο Άδωνις είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που πηδάνε τους πάντες για να βολευτούν στην εξουσία. Είναι νεοφιλελεύθερος και φασίστας, μόνο και μόνο γιατί αυτά πουλάνε. Ο φασισμός τον έφερε μέχρι τα μεγάλα σαλόνια, και ο νεοφιλελευθερισμός τον κρατάει μέσα σε αυτά.
Σε ένα κόσμο που δεν θα ήταν αυτές οι αρχές των ισχυρών, ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου θα ήταν κάτι άλλο, αντίστοιχο. Στην ΕΣΣΔ πχ, θα ήταν στάνταρ σκληροπυρηνικός κομισάριος, η στεγνή νομενκλατούρα. Στον Β’ Παγκόσμιο στην Γερμανία θα ήταν στα SS αξιωματικός, αν και μάλλον στην περίπτωση του συγκεκριμένου, βύσμα σε κάποιο γραφείο. Επί Τουρκοκρατίας, κοτζαμπάσης κάποιου πασά της περιοχής. Επι φεουδαρχίας χωμένος στην αυλή κάποιου Δούκα η Βασιλιά, στην θέση του γελωτοποιού ίσως. Στην Γαλλική Επανάσταση, λακές της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας. Γερμανοτσολιάς στην Κατοχή, που μετά έγινε με την ίδια ευκολία αγγλοτσολιάς και αμερικανοτσολιάς αργότερα. Δεν έχουν αρχές και ηθική αυτοί οι άνθρωποι, ούτε στο ελάχιστο. Δεν έχουν ιδεολογία επίσης, ή μάλλον έχουν αυτή που είναι κυρίαρχη και τους ταΐζει. Τα πάντα για να βρούν μια θέση κοντά στον ήλιο.
Στους περισσότερους κοινούς ανθρώπους που ξέρω, τους είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Γενικά, οι περισσότεροι έχουμε ηθική: έχουμε ένα εσωτερικό φρένο, που μας απαγορεύει να κάνουμε μερικά πράγματα. Δύσκολα κάποιος “μέσος” ανθρώπους να πεθάνουν έξω απο τα νοσοκομεία για να βγάλει λεφτά. Έτσι, δεν μπορούν οι κανονικοί άνθρωποι να καταλάβουν την απουσία αυτών των φρένων σε ανθρώπους σαν των Γεωργιάδη. Όλα αυτά τα golden boys (τι τίτλος και αυτός!) δεν εμφανίζουν κάποιου είδους ανώτερη ευφυΐα από εμένα, εσένα, τον μπακάλη στην γωνία ή την νοικοκυρά απέναντι. Απλά, δεν έχουν κανέναν ενδιασμό, καθένα ηθικό φρένο, καμία συνείδηση. Έχουν μόνο χρήμα και προστάτες και μια απέραντη ματαιοδοξία.
Ο Άδωνις, αν ταυτίζεται με κάποιον στην αρχαία μας ιστορία, αυτός δεν είναι ο Λεωνίδας ή ο Περικλής. Είναι ο Ηρόστρατος. Ένας τύπος στην Αρχαία Έφεσσο το 356 προ Χριστού, είχε τέτοια δίψα να μείνει στην ιστορία, που αφού δεν μπορούσε να γίνει κάτι σημαντικό, αποφάσισε να κάψει το Αρτεμίσιο, ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου. Αντίστοιχα ο Άδωνις θα πεί το οτιδήποτε, όσο άθλιο και αν είναι, ακόμα και αν αυτός, ο κερδισμένος από την κρίση, λοιδορεί τα θύματα της. Ότι χρειαστεί για να είναι στην τηλεόραση, στα σπίτια μας, στις συζητήσεις μας και στον θυμό μας. Θα καταστρέψει ζωές χωρίς δεύτερη σκέψη, εφόσον αυτό τον εξυπηρετεί, θα απαιτήσει την “δόξα” απο την καταστροφή, θα νευριάσει όταν θεωρεί οτι κάποιος άλλος του την κλέβει. Τρέφεται απο αυτό, ο μόνος λόγος ύπαρξης του είναι αυτός.
Αυτό που πάντα μα πάντα ξεχνούν αυτοί οι άνθρωποι, είναι ότι είναι αναλώσιμοι. Υπάρχουν, γιατί είναι χρήσιμοι. Όταν θα σταματήσουν να είναι χρήσιμοι, δεν θα υπάρχουν πιά. Κάποιοι θα εξαφανιστούν από το προσκήνιο για πάντα, κάποιοι θα μπούν φυλακή για να εξευμενιστούν να μαινόμενα πλήθη και κάποιοι θα λουφάξουν μπάς και καταφέρουν να επιβιώσουν κάπως. Η ημερομηνία λήξης υπάρχει, όπως σε κάθε προϊόν. Κάποια στιγμή σαπίζει και πετιέται, μαζί με τα άλλα σκουπίδια, στις χωματερές της ιστορίας. Χρέος δικό μας, είναι να παραμείνουν, αυτός και οι όμοιοι του, για πάντα εκεί.