ΠΕΡΊ ΕΡΓΑΤΙΚΉΣ ΤΆΞΗΣ
Μιλάει το ΚΚΕ για εργατική τάξη και διάφορες ομάδες ή άτομα του “χώρου”.
Ποια εργατική τάξη;
Το να προσπαθείς να κατατάξεις τον άλλον στη θέση του εργάτη, δεν σημαίνει ότι είναι και εργάτης κιόλας. Και ούτε το να προσπαθείς να καλλιεργήσεις μια εργατίστικη κουλτούρα, μια “εργατοσύνη” [με βαθιά σεξιστικά πόστερς, τον άντρα τον πολλά βαρύ με το γαλλικό κλειδί και το κράνος που ακούει στη σκαλωσιά “η δουλειά κάνει τους άντρες” (κατά το άλλο "ο στρατός σε κάνει άντρα") ή στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά ή ακούει Παπακωνσταντίνου διαβάζει μόνο Ρίτσο και βγαίνει για κρασί] κατατάσσει κάποιον στην εργατική τάξη.
[Αλλά και να τον κατέτασσε.
Και?????
Μήπως θέλουμε να πούμε ότι οι εργάτες είναι (ακόμα) το επαναστατικό υποκείμενο της ιστορίας, δηλ. ένα υποκείμενο αλλαγής;]
Ποια εργατική τάξη;
Το να προσπαθείς να κατατάξεις τον άλλον στη θέση του εργάτη, δεν σημαίνει ότι είναι και εργάτης κιόλας. Και ούτε το να προσπαθείς να καλλιεργήσεις μια εργατίστικη κουλτούρα, μια “εργατοσύνη” [με βαθιά σεξιστικά πόστερς, τον άντρα τον πολλά βαρύ με το γαλλικό κλειδί και το κράνος που ακούει στη σκαλωσιά “η δουλειά κάνει τους άντρες” (κατά το άλλο "ο στρατός σε κάνει άντρα") ή στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά ή ακούει Παπακωνσταντίνου διαβάζει μόνο Ρίτσο και βγαίνει για κρασί] κατατάσσει κάποιον στην εργατική τάξη.
[Αλλά και να τον κατέτασσε.
Και?????
Μήπως θέλουμε να πούμε ότι οι εργάτες είναι (ακόμα) το επαναστατικό υποκείμενο της ιστορίας, δηλ. ένα υποκείμενο αλλαγής;]
Καταρχήν, μην φλυαρούμε άσκοπα.
Τι λέει ο Μαρξ για την εργατική τάξη.
Η εργατική τάξη είναι “το σύνολο των μισθωτών και των ανέργων που για να επιβιώσουν είναι υποχρεωμένοι να πωλούν την εργατική τους δύναμη στην ανταγωνιστική της τάξη που διαθέτει το κεφάλαιο και τα υλικά μέσα παραγωγής.”[1]
Προσέξτε τις λέξεις!
“…που για να επιβιώσουν, είναι υποχρεωμένοι να πωλούν την εργατική της δύναμη…”
(Για να μην πάρουμε άλλους ορισμούς που πρότασσαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς περί “μισθωτού που παράγει το κεφάλαιο και το κάνει να καρποφορήσει, και τον οποίο ο Κος Κεφάλαιο βγάζει στον δρόμο όταν πια δεν τον έχει ανάγκη”[2], γιατί τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν ΠΑΡΑ πολύ για όλους αυτούς.)
Τι λέει ο Μαρξ για την εργατική τάξη.
Η εργατική τάξη είναι “το σύνολο των μισθωτών και των ανέργων που για να επιβιώσουν είναι υποχρεωμένοι να πωλούν την εργατική τους δύναμη στην ανταγωνιστική της τάξη που διαθέτει το κεφάλαιο και τα υλικά μέσα παραγωγής.”[1]
Προσέξτε τις λέξεις!
“…που για να επιβιώσουν, είναι υποχρεωμένοι να πωλούν την εργατική της δύναμη…”
(Για να μην πάρουμε άλλους ορισμούς που πρότασσαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς περί “μισθωτού που παράγει το κεφάλαιο και το κάνει να καρποφορήσει, και τον οποίο ο Κος Κεφάλαιο βγάζει στον δρόμο όταν πια δεν τον έχει ανάγκη”[2], γιατί τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν ΠΑΡΑ πολύ για όλους αυτούς.)
Ποιοι είναι αυτοί σήμερα στην Ελλάδα που πραγματικά ζουν ΜΟΝΟ απ’ την πώληση της εργατικής τους δύναμης;
Είναι όλοι αυτοί που θεωρούν το ΚΚΕ και όσοι ενστερνίζονται τέτοιες εργατίστικες απόψεις, με 75% ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα;
Μην τρελαθούμε τώρα!
Είναι όλοι αυτοί που θεωρούν το ΚΚΕ και όσοι ενστερνίζονται τέτοιες εργατίστικες απόψεις, με 75% ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα;
Μην τρελαθούμε τώρα!
Αν υπάρχει μια πραγματική εργατική τάξη με αυτούς τους όρους, είναι οι μετανάστες, ο Πακιστανός στην κλωστοϋφαντουργία του ZARA με 38 το μήνα και 380 νεκρούς ή οι Μπαγκλαντεσιανοί που εργάζονται στα φραουλοχώραφα με 3,15 την ώρα για να ζήσουν σε αυτοσχέδια καταλύματα.
Μην χρησιμοποιούμε λοιπόν όρους αν δεν ξέρουμε τι σημαίνουν και φτιάχνουμε φιλολογικώς πάρα πολύ ωραίες συμμαχίες αν δεν ξέρουμε πρώτα-πρώτα ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας (ή αν υπάρχουν τέτοιοι)!
Και ούτε όροι άλλων είναι τσίχλα να τους χρησιμοποιεί ο καθένας κατά το δοκούν.
Και ούτε όροι άλλων είναι τσίχλα να τους χρησιμοποιεί ο καθένας κατά το δοκούν.
[1] Πρβλ. Rubel, M., «Η έννοια του προλεταριάτου στον Μαρξ», ομιλία στο 5ο παγκόσμιο Συνέδριο κοινωνιολογίας, Ουάσιγκτον, 1962. Επίσης Wajnsztejn, J., Μετά την επανάσταση του κεφαλαίου, (L’Harmattan, 2007) σ. 138. Το ίδιο και στο Quiniou, Y., Κάρολος Μαρξ, (Le Cavalier bleu, 2007), σ. 70 και Asselain, Jean-Charles, «Le capitalisme: mutations et diversités», n° 349 της La Documentation française, Μάρτιος-Απρίλιος 2009, σ. 3.
[2] Πρβλ. Marx, K., Le Capital, Livre I (Παρίσι: Garnier-Flammarion, 1969) σ. 675.
http://aixmi.wordpress.com/2013/11/23/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%AC%CE%BE%CE%B7%CF%82/