Το έθνος είναι το μαξιλαράκι του ατροφικού ψυχισμού ενός λαού που σιτίζεται με αυταπάτες. Το έθνος περιβάλλεται από άλλα έθνη που βιώνονται κι αυτά ως μοναδικά. Το εθνικό κράτος έρχεται να υπερασπιστεί αυτό τον έρωτα του έθνους για τον εαυτό του. Συνθέτει ένα πλαστό αταξικό συναίσθημα και το προβάλει στην προοπτική της αιωνιότητας.

Ο φουκαράς ως που να πεθάνει θα υπηρετεί με ζήλο αυτή την πλήρως αποκομμένη απʼ τα συμφέροντά του ιδέα. Μια ιδέα ληθαργική που απορρέει από έναν ευτράπελο καταναγκασμό. Από μια αισθητική φουστανέλας και τσαντόρ. Από ύμνους και σπαραξικάρδια γλυκόλογα. Από μια μέριμνα περιφρούρησης κάθε προγονικής μαλακίας. Από ραψωδούς, ιστορικούς και τελώνες που διαχειρίζονται τη μυθική διήγηση κάθε προοπτικής. Ένα καζάνι συλλογικών μύθων που κοχλάζει μπροστά στο Φαντασιακό θεό.

Μπροστά στα αφόρητα μεγαλεία που καταλύουν βιαίως κάθε απόπειρα συνύπαρξης. Όσο θα υπάρχουν έθνη θα υπάρχει και βαθύς ρατσισμός. Μοιραία, η πλαστή ιστορικότητα που καθορίζεται πάντα από τους νικητές, θα οδηγεί τους νικημένους στον πάτο του πηγαδιού.

Απʼ τις αποικίες των ευρωπαίων που καταγάμησαν φιλήσυχους λαούς μέχρι τις αγορές της πλαστικής αποκοίμισης, το έθνος είναι το κυρίαρχο διακύβευμα. Ο πλάστης κάθε αντίφασης που συναιρείται στα πεδία των μαχών. Ο λειτουργός που προσδοκά μέσα απʼ όλους τους μαιάνδρους της ανθρώπινης ιστορίας, την κυριαρχία.

Το ισχυρό έθνος είναι η ισχυρή άρχουσα τάξη ενός λαού που θυσιάστηκε γυρεύοντας πεισματικά αρχηγικό ρόλο μέσα στην αρένα των εθνών. Ενός λαού που μαγαρίστηκε απʼ τον πλούτο και τα λάφυρα. Όλα τα βιβλία ιστορίας όλων των εθνών είναι μπουκωμένα με ένδοξες σελίδες και μακρόσυρτες ηρωικές κραυγές.

Τα ολοκαυτώματα, τα κομμένα κεφάλια, οι διαμελισμένοι και οι τρελοί είναι περασμένοι στα περιθώρια, παρατημένοι εκεί σαν τα απόβλητα της υγιεινής του πολέμου. Αμέτρητοι στρατιώτες μέσα στην περιοχή των σκιών. Χωνεμένοι για πάντα στη χαβούζα της λαιμαργίας του Κυρίου. Πρωταγωνιστές στην ηδονική κορύφωση της σφαγής.

Με πρόσχημα ασυνάρτητες άυλες μπούρδες, ο κυρίαρχος στέλνει τα πρόβατα στα τσιγκέλια. Για το Χριστό, το Μωάμεθ και την τιμή της αδερφής. Για τον ένδοξο αρχαίο σαματά, σημαιοστολισμένο από προγονικές μπαρούφες. Μια στρατιά τραμπούκων, ξαφρισμένη απʼ όλες τις τάξεις περιφρουρεί μεγαλοπρεπώς την ιδέα του έθνους. Στα σχολικά βιβλία, στις τράπεζες, στην οικονομία. Ακόμα και στον έρωτα.

Ένας ακραίος φυλετικός παροξυσμός τροφοδοτεί αδιάλειπτα τα μειράκια του έθνους. Μια σκοτεινή νύχτα φωτίζει την επόμενη νύχτα. Ένας επονείδιστος εκβιασμός. Άνθρωποι καλοταϊσμένοι φόβο, αυτοαναιρούνται. Καυλωμένα σαρκία που γίνονται πεζοναύτες. Υπάρξεις αποκομμένες από οποιαδήποτε υγιή κοινωνικότητα. Πιστοί, χωνεμένοι μέσα στον κυκεώνα της εθνικής φυλλωσιάς, προορισμένοι για αναπαραγωγή άλλων πιστών που θα εκπληρώσουν τις ίδιες θλιβερές αξίες.

Το έθνος παιανίζει τη μουσική των μαζών και των πληβείων. Είναι η τέλεια ευτέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης προστατευμένη από ηθικολογία. Ένας μηχανισμός ανοιχτός σε όλα τα ξεσπάσματα των ομαδικών υποκειμενικοτήτων. Όταν ο ένας επιβουλεύεται την ελευθερία του άλλου, όταν ο εργοδότης ρουφά το ζωτικό μεδούλι του εργάτη, τότε παράγεται μια αισχρότητα εξίσου σημαντική μʼ αυτήν που έχουμε στο Σάντ, τη στιγμή που ο παπάς σοδομίζει έναν διάνο. Έχουμε τη δημιουργία ενός πεδίου που περιφρουρεί αυτή την αισχρότητα και την διαχειρίζεται με όρους κοινωνικής ειρήνης και εθνικού συμφέροντος.

Το έθνος έχει δυο πόλους. Ο ένας είναι στραμμένος στο εσωτερικό και περιφρουρεί το μαρμαρωμένο, βαλσαμωμένο και ασάλευτο παρελθόν και ο άλλος είναι στραμμένος στο εξωτερικό, ανασκολοπίζοντας άλλα έθνη και εκμηδενίζοντας άλλους λαούς, προετοιμάζοντας το μέλλον του και το μέλλον τους. Το έθνος είναι η δεξαμενή της απόλυτης εγωιστικής ηχηρότητας. Είναι το κουβούκλιο της μέγιστης ναρκισσιστικής αντήχησης. Είναι η βουβή μήτρα μέσα στην οποία ταλαντεύονται οδυνηρά τα ανθρώπινα όντα, αποκομμένα απʼ τον ουσιαστικό προορισμό τους. Κλειδωμένα έξω απʼ το πετσί τους. Μαντρωμένα σε ράσα και στολές. Σε ντροπές και σε ντροπιαστικές θεωρίες. Μεταλλαγμένα απʼ τις κάθε λογής εξουσίες και χωνεμένα μέσα στην κοπριά της υπεραξίας που θα βλαστήσει αύριο τα νέα ζοφερά φυντάνια.

Το έθνος είναι η γελιοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα βραχυκύκλωμα μεταξύ της ανάγκης και του καταναγκασμού. Ένα ατέλειωτο συρματόπλεγμα μπλεγμένο στις καρδούλες και στα κορμάκια. Μια συνταγματικά κατοχυρωμένη διαστροφή. Μιαν υπαρξιακή απρέπεια.